Ναυτική Ζωή σε NOIR

Ό Κουμιότης ο θερμαστής,
είχε την τράπουλα στην τσέπη,
σαν τελείωνε τη βάρδια την 4-8
φώναζε για 66 αγοραστό.

Μάζευε κοντά του κι άλλους,
κάπνιζαν σαν τα φουγάρα,
πίνανε καφέ, γράφανε πόντους,
αποτρέποντας ανίας φαγωμάρα.

Εκεί όμως εις την πρύμη,
μερικά χαρτόμουτρα
πόκα στρώνανε κρυφά,
φώναζαν και βλαστημούσαν
και βιδάνιο σκορπούσαν.

Μετά από τα μεσάνυχτα,
στου καραβιού τη μέση,
ακούστηκαν τρεχάματα,
φωνές και φασαρίες.

Ξύπνησα, πετάχτηκα επάνω,
ένας Μανιάτης φάνηκε
στο χέρι καραμπίνα,
Κεφαλλονίτη κυνηγούσε,
κλέφτη τον αποκαλούσε.

Ο Καπετάνιος κατέβηκε
ένας Καρδαμυλήτης
την καραμπίνα φούχτωσε,
την πήρε στο γραφείο.

Φωνές, κακό, διαπληκτισμοί,
έμοιαζε με λειτουργία.

Ως που φωνή λάλησε: “--Ω! τι ευτυχία!
“Δόξα τω Θεώ. Έσπασε η μονοτονία.”


*

Ο ΞΕΝΟΣ

Η ανάσα του έβγαζε αχνό,
η δική της έβγαζε απορία.
Ξένε τι ζητάς
στης νύχτας την παγωνιά;

Είμαι μονάχος ναυτικός,
ζητώ τη νύχτα, τη στεριανή,
μπορείς να μου τη δώσεις;

Σκέπασε εκείνη τη φωτιά,
συνταύλισε το τζάκι,
πήγε κοντά του τρυφερά.

Έλα αγκάλιασέ με.
Είμαι η νύχτα, η στεριανή,
του ναυτικού η νύχτα.

*

ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΙ

Απ’ το ιερό φυτό των Μάγια,
το λευκό και κίτρινο καλαμπόκι,
δειλά, ξεφύτρωσε,
το μπουμπούκι της αγάπης.

Καράβι αγκυροβόλησε,
μπρος στο κλειστό μπουμπούκι,
ο ναυτικός το μύρισε
κι άνθισε λουλούδι.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης