Σε Μαύρο και Άσπρο

Παραδείγματα από την τότε ελληνική ζωή.

Ενσταντανέ από τα 'Πέτρινα Χρόνια', τα δημοσιεύω για να μην επαναληφθούν στην σημερινή Ελλάδα.

Ήταν εκλογές, δημοψήφισμα, αν ο λαός ήθελε να γυρίσει στον θρόνο του ο εξόριστος βασιλέας ο Γεώργιος ο Β! Απρίλης 1946
Άτακτες ομάδες υποστηριζόμενες από τη χωροφυλακή κατέλαβαν το σχολείο, εκεί θα γινόταν το δημοψήφισμα, μικρό παιδί δεν είχα δικαίωμα ψήφου, υπήρχαν δυο ψηφοδέλτια Ναι και Όχι.
Στη εξωτερική πόρτα είχαν εγκατασταθεί δυο άτακτοι μαγκουροφόροι.
Μετά κι αφότου ψήφιζες σε ρωτούσαν να τους δείξεις το άχρηστο πια ψηφοδέλτιο, αν τους έδειχνες το ΝΑΙ σημείο ότι είχες ψηφίσει ΟΧΙ, σε παραλάβαιναν και σε έδερναν. Και ήταν όλοι Έλληνες αδέλφια.

Εξορία

Τον έφεραν μισοπεθαμένο από το ξύλο, μαρτύρα που τα έχεις; Τον έμπασαν στο σπίτι. Εν τέλει τα βρήκαν, ένα ουρλιαχτό χαράς σαν από λύκους ακούστηκε σε όλο το χωριό ιδού η ενοχή του, τα βιβλία, τα κοίταζαν και απορούσαν, τι να έγραφαν άραγε, τα πέταξαν στο χωμα του δρόμου τα ποδοπατούσαν, κράτησαν μερικά με το πιο όμορφο εξώφυλλο, ο άνθρωπος ήταν ένοχος ήξερε να διαβάζει, είχε σπίτι του βιβλία.
Αυτός δεν είναι ένας από εμάς, θα πρέπει να φύγει απ το χωριό, σε εσάς το λέω που κοιτάζεται σαν χαζοί, Να φύγει, να φύγει επαναλάμβανε ο όχλος των βασανιστών που είχαν παραμείνει στην αυλή. Η γυναίκα φάνηκε κλαίγοντας,
Του το έλεγα εγώ, άνθρωπέ μου τι τα θέλεις τα βιβλία, δεν κοιτάς την τρομοκρατία που υπάρχει γύρω σου; Αλλά ποτέ του δεν με άκουσε.
Βρέθηκε μια καρότσα που την τραβούσε ένα άλογο, πάνω εκεί πέταξαν ένα στρώμα από άχυρα, εκεί τον ξάπλωσαν, τους είχαν υποσχεθεί μια θέση στο καΐκι που θα τον μετάφερε στην εξορία.
Μια σανίδα ένωνε το καΐκι με τη στεριά, αυτή ήταν και η οδός της εξορίας.
Σωριάστηκε στο κατάστρωμα, καθώς το καΐκι έπλεε η μάνα και το παιδί έμειναν καρφωμένοι στην παραλία και κοίταζαν το πρόσωπό του που απομακρυνόταν μίκραινε, μίκραινε ως που χάθηκε στον ορίζοντα…

Το βασίλειο της πείνας εγκαταστάθηκε για μια ακόμη φορά στο σπιτικό, τούτη τη φορά πιο σκληρό γιατί ήταν φερμένο από αδέλφια έλληνες.

Όπως το βαπόρι ξεκολλούσε απ την προκυμαία του Πειραιά, σήκωσε το χέρι του ν’ αποχαιρετίσει τους δικούς του, τους μόνους που γνώριζε, αυτούς που είχαν έρθει να τον ξεπροβοδίσουν στο άγνωστο, αυτούς που στεκόταν στην προκυμαία σαν αγάλματα. Αλλά πράγμα παράξενο κανένας δεν τον ρώτησε αν ήθελε να φύγει, κανένας δεν ζήτησε τη γνώμη του, ήταν σαν ο καθένας να απέβλεπε στο δικό του ατομικό συμφέρον, σα να ήταν η μόνη τους ελπίδα. Τα δάκρυά του έτοιμα να τρέξουν, ντράπηκε τα κατάπιε, έπρεπε να μεγαλώσει, έλα όμως που δεν ήξερε τίποτα;


Γαβριήλ Παναγιωσούλης