Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Σε Μαύρο και Άσπρο

Παραδείγματα από την τότε ελληνική ζωή.

Ενσταντανέ από τα 'Πέτρινα Χρόνια', τα δημοσιεύω για να μην επαναληφθούν στην σημερινή Ελλάδα.

Ήταν εκλογές, δημοψήφισμα, αν ο λαός ήθελε να γυρίσει στον θρόνο του ο εξόριστος βασιλέας ο Γεώργιος ο Β! Απρίλης 1946
Άτακτες ομάδες υποστηριζόμενες από τη χωροφυλακή κατέλαβαν το σχολείο, εκεί θα γινόταν το δημοψήφισμα, μικρό παιδί δεν είχα δικαίωμα ψήφου, υπήρχαν δυο ψηφοδέλτια Ναι και Όχι.
Στη εξωτερική πόρτα είχαν εγκατασταθεί δυο άτακτοι μαγκουροφόροι.
Μετά κι αφότου ψήφιζες σε ρωτούσαν να τους δείξεις το άχρηστο πια ψηφοδέλτιο, αν τους έδειχνες το ΝΑΙ σημείο ότι είχες ψηφίσει ΟΧΙ, σε παραλάβαιναν και σε έδερναν. Και ήταν όλοι Έλληνες αδέλφια
.


Εξορία

Τον έφεραν μισοπεθαμένο από το ξύλο, μαρτύρα που τα έχεις; Τον έμπασαν στο σπίτι. Εν τέλει τα βρήκαν, ένα ουρλιαχτό χαράς σαν από λύκους ακούστηκε σε όλο το χωριό ιδού η ενοχή του, τα βιβλία, τα κοίταζαν και απορούσαν, τι να έγραφαν άραγε, τα πέταξαν στο χωμα του δρόμου τα ποδοπατούσαν, κράτησαν μερικά με το πιο όμορφο εξώφυλλο, ο άνθρωπος ήταν ένοχος ήξερε να διαβάζει, είχε σπίτι του βιβλία.
Αυτός δεν είναι ένας από εμάς, θα πρέπει να φύγει απ το χωριό, σε εσάς το λέω που κοιτάζεται σαν χαζοί, Να φύγει, να φύγει επαναλάμβανε ο όχλος των βασανιστών που είχαν παραμείνει στην αυλή.
Η γυναίκα φάνηκε κλαίγοντας,
Του το έλεγα εγώ, άνθρωπέ μου τι τα θέλεις τα βιβλία, δεν κοιτάς την τρομοκρατία που υπάρχει γύρω σου; Αλλά ποτέ του δεν με άκουσε
.
Βρέθηκε μια καρότσα που την τραβούσε ένα άλογο, πάνω εκεί πέταξαν ένα στρώμα από άχυρα, εκεί τον ξάπλωσαν, τους είχαν υποσχεθεί μια θέση στο καΐκι που θα τον μετάφερε στην εξορία.
Μια σανίδα ένωνε το καΐκι με τη στεριά, αυτή ήταν και η οδός της εξορίας.
Σωριάστηκε στο κατάστρωμα, καθώς το καΐκι έπλεε η μάνα και το παιδί έμειναν καρφωμένοι στην παραλία και κοίταζαν το πρόσωπό του που απομακρυνόταν μίκραινε, μίκραινε ως που χάθηκε στον ορίζοντα…


Το βασίλειο της πείνας εγκαταστάθηκε για μια ακόμη φορά στο σπιτικό, τούτη τη φορά πιο σκληρό γιατί ήταν φερμένο από αδέλφια έλληνες.

Όπως το βαπόρι ξεκολλούσε απ την προκυμαία του Πειραιά, σήκωσε το χέρι του ν’ αποχαιρετίσει τους δικούς του, τους μόνους που γνώριζε, αυτούς που είχαν έρθει να τον ξεπροβοδίσουν στο άγνωστο, αυτούς που στεκόταν στην προκυμαία σαν αγάλματα. Αλλά πράγμα παράξενο κανένας δεν τον ρώτησε αν ήθελε να φύγει, κανένας δεν ζήτησε τη γνώμη του, ήταν σαν ο καθένας να απέβλεπε στο δικό του ατομικό συμφέρον, σα να ήταν η μόνη τους ελπίδα. Τα δάκρυά του έτοιμα να τρέξουν, ντράπηκε τα κατάπιε, έπρεπε να μεγαλώσει, έλα όμως που δεν ήξερε τίποτα;


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

17 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Σαν μια κατάθεση ψυχής βλέπω αυτή την ανάρτηση που κανες κ. Γαβριήλ. Μου΄ρθε στο νου όλο το κομμάτι από το "Αχ! Να΄ξερα"που τα πρωτοδιάβασα. Κραυγή αγωνίας λοιπόν κι από τη πλευρά σου μπροστά στις νέες εξελίξεις.
Συγκινητικό.
Να σαι καλά πάντα. Χαιρετισμούς.

Αστοριανή είπε...

...θυμίζει πολύ "Γαβρίλη"
στον τρόπο επιγραμματικής γραφής, στην εναλλαγή εικόνων, στο πάθος να τα πει "ολα" στα γρήγορα, μη μείνει κάτι... ανείπωτο!
Τί "πέτρινα χρόνια", Γαβρίλη μου!

Εκείνα, όπως και τα τωρινά είναι "εγκληματικά χρόνια"...

Σιγά, μη καταλάβουν οι εκεί έλληνες... θα τους "ξυνίσει" το γάλα, και θα τους κοπεί η ...ηδονοβλεψία!!!
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
αστοριανή (είδες; υπάρχει κι άλλη Υιώτα,...)
Ν.Υ.

Μηθυμναίος είπε...

Πριν λίγο, φίλε, σου έστειλα ένα βίντεο και θέλω πολύ να το δεις...

Έχει πολλά κοινά με τούτη τη δική σου προσωπική (όπως όλες σου) κατάθεση ψυχής.

Ηθικά διδάγματα είναι φίλε και να το ξέρεις...

Όσο για τους κατοίκους τούτης της χώρας, όλα δείχνουν πως το παρελθόν, δυστυχώς, δεν τους διδάσκει...

Justine's Blog είπε...

Πολύ θλιβερές αναμνήσεις απο μια Ελλάδα που ευτυχώς εμείς δεν γνωρίσαμε. Τώρα φοβούμαι μια άλλη σκληρή πραγματικότητα θα μας αποσυντονίσει. Είμαστε ένας λαός που δε σηκώνει κεφάλι, σαν μια κατάρα να μας τριγυρνά.
Ομορφο κομμάτι αν και με γέμισε με θλίψη!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Πρέπει να παίρνουμε παραδείγματα από το παρελθόν μας, το δικό μας Ελληνικό παρελθόν, για να μην επαναληφθεί.

Το άρθρο μου αυτό είναι για να υπενθυμίσω αυτό, μια και το έχω ζήσει.
Χαιρετισμούς
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα
Τα πέτρινα χρόνια έχουν γίνει βράχοι, κι όχι μόνο αλλά έχουν στιγματίσει την ζωή μας, όσοι ζούσαμε τον καιρό εκείνο.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,

Αυτό μας έπλασε, αυτό θυμόμαστε, αυτό μας κράτησε μακριά από τις κακοτοπιές της παγοσμιότητας. όταν το ξεχάσουμε είναι σα να αρνιώμαστε την πατρίδα μας.
θα μου πεις μα πιο είναι αυτό;
μα το παρελθόν μας.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη
Γράφεις 'Ομορφο κομμάτι αν και με γέμισε με θλίψη!'

Πολύ καλά το λες οτιδήποτε έχει βγει μέσα από τις ανημποριές, τα βάσανα, τον κατατρεγμό των ανθρώπων γίνεται παράδειγμα, προς συμμόρφωση των εναπωμείναντων κατοίκων της χερσονήσου του Αίμου, Αλλά...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε
Γνωστό το κείμενό σου. Με είχε συγκλονίσει όταν το πρωτοδιάβασα στο βιβλίο σου.
Δεν θυμάμαι ποιός είχε πει
"Οι λαοί που δεν διδάσκονται από την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι"
Καλή σου μέρα
Ντένης

pylaros είπε...

Γεια σου Ντένη,

Θα μου πεις γιατί τάγραψα αυτά, μα απλούστατα για να μην επαναληφθούν.


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Δεν σου είπα γιατί τάγραψες φίλε μου Ίσα-ίσα. Τέτοια λόγια πρέπει να γράφονται και να ξαναγράφονται.
Όμως στο ξαναλέω.
"Οι λαοί που δεν διδάσκονται από την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι"
Και οι Έλληνες φίλε μου κάνουν ό,τι μπορούν γιά να δείξουν ότι η ιστορία τους δεν τους ενδιαφέρει.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Αχ! ντένη δεν τόπιασες,
Ενοούσα, μα θα μου πεις γιατί τάγραψες;

οχι γιατι τάγραψα,

Καλή κι ευτυχισμένη μέρα της μητέρας Ξέρεις κι εμείς οι άντρες συνεορτάζπυμε σε μια οικογενειακή θαλπωρή

Γεια χαρα

Γαβριήλ

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Τουλάχιστον η ιστορία δε καταστρέφεται. Αν μπορούσε να καταστραφεί θα το είχαμε κάνει. Το ιστορικό λοιπόν "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" εκτός από το οικονομικό μέρος βρίσκει εφαρμογή και αλλού. Επτωχεύσαμεν από πολιτική , επτωχεύσαμεν από πολιτικούς, επτωχεύσαμεν από προσωπικότητες, επτωχεύσαμεν από υπερήφανους Έλληνες, επτωχεύσαμεν ακόμα και από οργή. Επλουτίσαμεν όμως απο αδιάφορους, από απατεώνες, από κλέφτες, από άχρηστους, από ''έξυπνους'',από ''επιστήμονες'',από ειδικούς . Αν αυτός δεν είναι πλούτος τότε τι είναι πλούτος; Είναι πλούτος η ιστορία μας που αμφισβητείται ; Είναι πλούτος ο πολιτισμός που είχαμε και καταστρέψαμε; Είναι πλούτος η σοφία των Αρχαίων Ελλήνων; Είναι πλούτος η υπερηφάνεια μας που καταστράφηκε; Είναι πλούτος το δέος που ένιωθε ολόκληρη η ανθρωπότητα κάποτε για την Ελλάδα και τους Έλληνες; Ναι αυτό είναι ΠΛΟΥΤΟΣ λοιπόν. Και δεν θα καταφέρουμε ποτέ να τον ανακτήσουμε.
θλίβομαι ειλικρινά για όλα αυτά.
Προσπαθώ να πείσω τον εαυτόν μου ότι θα ξυπνήσω και θα είναι αλλιώς ..
Θα είναι η Ελλάδα που αγάπησα ..
το φως και η κοιτίδα του πολιτισμού!!
Οφείλουμε να απαιτήσουμε μια καλύτερη χώρα για τα παιδιά μας.

Καλό βράδυ Γαβριήλ
ευχαριστούμε πολύ για όσα μας χάρισες !!

pylaros είπε...

Ευτυχώς που η ιστορία δεν καταστρέφεται, ίσως προσωρινά να την αλλιώνουν κάποιοι, αλλά ξανά γυρίζει στην πραγματικότητα.

Πλούτος για εμάς τους Έλληνες είναι η κληρονομιά μας, από όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός, σε αυτόν που σήμερα περπατά και προσκυνά όλη η οικουμένη, ακόμα και σήμερα, ψάχνουν στην Ελληνική γλώσσα για τις ρίζες λέξεων των καινούργιων ανακαλύψεων που ανβλύζουν από την πηγή των ερευνών της ηλεκτρονικής, μα και ιατρικής επιστήμης κλπ...

Πλούτος για μερικούς από τους σημερινούς κατοίκους της χερσονήσου του Αίμου, ειδικώς για αυτούς που κρατούσαν τα ηνία του έθνους, ήταν καλοπέραση, η διαφθορά, η κατάχρηση, προς ατομικό πλουτισμό τους...

Αγαπητή μου Δέσποινα σε ευχαριστώ

Γαβριήλ

Βάνα Κ. είπε...

Ο πόνος που φέρνουν οι σκληρές και απάνθρωπες εμπειρίες, είναι μέστωμα ζωής και πλούτος ανθρώπινης αξίας.
Μην χάνουμε το θάρρος μας.
Η Ελλάδα μας, όπως τότε έτσι και τώρα, χρειάζεται την δύναμη της ψυχή μας και την σωφροσύνη του νου μας σε όλα τα επίπεδα για να επιζήσει.
Και θέλω να πιστεύω, πως θα επιζήσει.Η ευθύνη μας είναι μεγάλη για όλα όσα συμβαίνουντώρα. Αλλά μια αρετή που δεν αμφισβητεί ποτέ κανείς στον Έλληνα, είναι η μαχητικότης του, όταν χρειαστεί, για την ελευθερία της Πατρίδας του.
Μήπως και αυτό που ζούμε τώρα δεν
απαιτεί το ίδιο για την σωτηρία της;
Βάνα

Βάνα Κ. είπε...

Ο πόνος που φέρνουν οι σκληρές και απάνθρωπες εμπειρίες, είναι μέστωμα ζωής και πλούτος ανθρώπινης αξίας.
Μην χάνουμε το θάρρος μας.
Η Ελλάδα μας, όπως τότε έτσι και τώρα, χρειάζεται την δύναμη της ψυχή μας και την σωφροσύνη του νου μας σε όλα τα επίπεδα για να επιζήσει.
Και θέλω να πιστεύω, πως θα επιζήσει.Η ευθύνη μας είναι μεγάλη για όλα όσα συμβαίνουντώρα. Αλλά μια αρετή που δεν αμφισβητεί ποτέ κανείς στον Έλληνα, είναι η μαχητικότης του, όταν χρειαστεί, για την ελευθερία της Πατρίδας του.
Μήπως και αυτό που ζούμε τώρα δεν
απαιτεί το ίδιο για την σωτηρία της;
Βάνα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βάνα,
Ναι έχεις δίκιο,

Δεν το είχα προσέξει, ένεκα να από δδω κι απο εκεί,
Αυτά που γράφεις ναι τα ασπάζομαι, αλλά υτό που μου παραξοφένεται είναι ότι με αυτούς τους γνωστούς και φίλους που μικώ στην Ελλάδα μου λένε, μπα δεν τρέχει τίποτε, εδώ καλά ήμαστε όλοι...

Χίλια ευχαριστώ

Γαβριήλ