Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Σημάδια από...


Αγάπες Πεζοδρομίου

Πήρα το δρόμο του γυρισμού για το λιμάνι, πέρασα απ’ τη γωνιά με το φοινικόδεντρο, εκεί που είχαμε πρωτογνωριστεί, εκεί σταμάτησα, κατάλαβα πως ο παράδεισός μου είχε γκρεμιστεί, όμως δεν μπορούσα να το χωνέψω, ότι έφυγες μακριά μου. Η πανσέληνος χάραξε στον ορίζοντα, ένιωσα πως ήσουν εσύ, οι αχτίνες φεγγοβολούσαν στο πρόσωπό σου, σαν να μου έλεγες ένα τελευταίο αντίο που δεν είχες το θάρρος να το πεις μπροστά μου. Δάκρυα μου ήρθαν, τα σκούπισα με την ανάποδη του χεριού μου.

Πήρα το ταξί μου και ξεκίνησα για το μπαρ, ένα ημερολόγιο κρεμασμένο στον τοίχο διαφήμιζε κινέζικα φαγητά. Πάνω του μέτρησα τον χρόνο που ήμασταν μαζί, ήταν ακριβώς 7 μήνες, στο νου μου ήρθαν τα λόγια που σου είχε πει μια χαρτορίχτρα ότι όταν σπάσεις καθρέφτη θα τελειώσει η αγάπη σου σε ένα 7 ή μέρες ή μήνες ή χρόνια, έτσι η προφητεία επαληθεύτηκε όταν τον έσπασες στα γόνατά σου επάνω, καθώς σφράγιζες το φάκελο μιας ερωτικής επιστολής γεμάτη όρκους αυτήν που μου έστειλες, κοίταξα την ημερομηνία είχαν περάσει 7 μήνες.

Το μπαρ γεμάτο ναυτικούς και γυναίκες της νύχτας που γλεντούσαν. Μια καινούργια πιτσιρίκα με πλησίασε, η Μάρτα σηκώθηκε απ το τραπέζι της παρέας της και της φώναξε να με αφήσει ήσυχο. Ο Πορτογάλος αυτός που την κερνούσε με πλησίασε, μού έδωσε το χέρι, εμείς οι άντρες δεν είναι ανάγκη να μαλώνουμε για γυναίκες, υπάρχουν για όλους. Η Μάρτα έκατσε δίπλα μου.
-Ξέρεις μου λέει παντρεύτηκα τον φίλο σου, αλλά για την ώρα ταξιδεύει ακόμα, μετά θα πάμε να ζήσουμε στην Αμερική. Έτσι έχουμε σχεδιάσει. Για τώρα είμαι ελεύθερη. Την κοίταξα, έτσι παράξενα το εμπόριο της σάρκας μπροστά στα μάτια μου, όχι της λέω δεν μου κάνεις. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω την έλξη που ασκούσε πάνω μου, η άλλη αυτή που έφυγε και γιατί;

Καθισμένος στο σκαμπό έπινα την κουμπαλίβρε και κουβέντιαζα με τη γνωστή μου μπαργούμαν γυναίκα φίλου μου ναυτικού, όταν από ένα τραπέζι με φώναξαν έλληνες ναυτικοί. Ήταν αξιωματικοί ελληνικού βαποριού, με ρώτησαν πως θα μπορούσαν να εξαργυρώσουν ντόπια νομίσματα σε δολάρια. Ήταν αυτά τα χρήματα που είχαν κερδίσει από το λαθρεμπόριο ουίσκι και τσιγάρα.

Από εκεί πέρασε και η Αμαλία, μου έπιασε κουβέντα αν ήξερα πότε ερχόταν το βαπόρι Diana, που ήταν μέσα ανθυποπλοίαρχος ο φίλος της, την ρώτησα γιατί; όταν θα έρθει, ήρθε. Πόσο λίγο ξέρεις τις γυναίκες φίλε μου, προετοιμάζω τον εαυτόν μου, το σώμα μου και μού είπε ένα μυστικό όπου δεν γράφεται.

Φάνηκε η Σάσα με φώναξε ιδιαιτέρως μια και είχα ταξί, ζητούσε έναν ναυτικό από το Εκουαδόρ, από το βαπόρι Ciudad de Cuenca τον πατέρα του παιδιού της, όχι της είπα δεν τον είδα, ήταν αυτή που για χάρη της αυτοκτόνησε ο Χούλιο πριν μερικά χρόνια. Δεν άντεξε την απόρριψη της. Οι καντάδες με την κιθάρα κάτω απ’ το παράθυρό της δεν έφεραν αποτέλεσμα. Η μάνα του την καταράστηκε, έτσι λέγανε, έτσι γύριζε με τον ένα και τον άλλο κι έσπερνε παιδιά. Έφυγε απογοητευμένη.

Βγαίνοντας απ’ το μπαρ, συνάντησα ένα ναυτικό Κολομβιανό από το βαπόρι Ciudad de Bucaramanga. Ζητώ ένα κορίτσι τη Βιργινία, μια νεαρή όμορφη κοπελιά, είχε το παρατσούκλι ανάμεσα στους ταξιτζήδες η «Παρθένα», la Virga μήπως φάνηκε πουθενά;
-Όχι,
-Μα είναι αδύνατον χθες το βράδυ είμαστε μαζί, μου ζήτησε χρήματα δανεικά να πάει τη μάνα της στον γιατρό και θα με περίμενε, εδώ στην πιάτσα…
Δεν μπορούσε να το χωνέψει ότι τον ξεγέλασε. Εμείς οι ταξιτζήδες ξέραμε ότι ήταν η δουλειά της, να ψάχνει για παροδικούς ναυτικούς για αυτούς που ζητούσαν κάτι καλύτερο από τη λάσπη, να τους εμπνέει τον έρωτα και μετά να εξαφανίζεται.

Τέλος καληνύχτισα τους φίλους ναυτικούς και ταξιτζήδες, μπήκα στο αυτοκίνητο κι έφυγα, αισθάνθηκα μόνος αλλά ελεύθερος, όσο για γυναίκες αποφάσισα προς στιγμή να τις βλέπω από μακριά, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο!


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

12 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε μου
Σέβομαι την εισαγωγή που κάνεις στην ανάρτηση. Πιστεύω πως αυτά τα αυθόρμητα και προσωπικά που μας προσφέρεις είναι ό,τι το καλύτερο.
Οι ιστοριούλες σου στις χώρες της Νότιας Αμερικής έχουν το μυστήριο εκέινου του κόσμου, των ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν το σήμερα. Ναυτικοί, γυναίκες του λιμανιού, τα μπαρ, ο κόσμος της νύχτας, οι λαθρέμποροι, αγωνίζονται με οποιονδήποτε τρόπο να αρπάξουν την ευκαιρία. Ζωντανή η αφήγησή σου συναρπάζει τον αναγνώστη σου
Νάσαι καλά φίλε
Ντένης

Μαριάνθη είπε...

Για άλλη μια φορά "Ωραίος"κ. Γαβριήλ. Καλά κάνεις και τα γραπτά σου διαφέρουν από δημοσιεύματα επίκαιρου ενδιαφέροντος.Το χρειαζόμαστε.
Σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό που γέρνει να ποτίσει ένα ξερό λουλούδι που ασφυκτιά, μου φαίνεται τούτο το γραπτό σου. Μας βοηθάς να φύγει ο νους μας από όσα τον κουράζουν. Στάθηκα πολύ στην πρώτη παράγραφο.Ζωντανές εικόνες, απολαυστική γραφή.Προσπάθησα να εντυπώσω τα όσα γράφεις σε αυτή.
Νασαι καλά.

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη,
Σε παραδέχομαι, με το (σέβομαι την Εισαγωγή)
Είναι πράγματι μια διαφορετικότητα του ανθρώπινου χαρακτήρα, (του δικού μου) μια αν κι έχουμε γεννηθεί όλοι μας στον ίδιο τόπο, έχουμε γαλουχηθεί με τα ίδιες αξίες και φιλότιμα, για να φτάσουμε όμως στην εφηβία μας κι από εκεί στην ωριμότητα περάσαμε ο κάθε ένας μας από διαφορετικές σκύλες και χάρυβδις, έτσι από όλα αυτά ο κάθε ένας μας έζησε την πείρα της ζωής, αναλογα με την τύχη του, ή τις περιστάσεις, αυτά έρχονται σήμερα κι αναβιώνουν τα περασμένα...

Και βλέπω στον καθρέφτη τον εαυτόν μου στην ανησυχία του τότε αύριου και την αθωότητα της νιότης...

Φίλε Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αχ! αγαπητή μου Μαριάνθη, μου άρεσε αυτό το (Ωραίος)

Όπως κατάλαβες ξεφεύγω κάπως από τα σημερινά γεγονότα με το να ταξιδεύω στο παρελθόν που όμως λειτουργεί και σαν παράδειγμα ότι υπήρχαν κάποτε και χειρότερα κι όχι μόνο, αλλά επιζήσαμε, άλλο τόσο και τώρα υπάρχει η ελπίδα ότι θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες, Μόνο ότι υπάρχει μια τεράστια διαφορά που ο νους αρνήται να την αναγνωρίσει. Τότε ήμουν νέος, σήμερα, άστα καλύτερα να μην τα λέμε...
Χαιρετισμούς

Ευχαριστώ

Αστοριανή είπε...

Ναι, Γαβρίλη μου,
σίγουρα η καρδιά άνθιζε κι έκλεινε σαν...νυχτολούλουδο...
μα θα περιμένω να μαε γράψεις για τον μεγάλο έρωτα, με ένα άλλο όμορφο λουλούδι που ακούει στο όνομα "Ορτέντζια"...
Νομίζω καιρός είναι...
περιμένω!
Φίλη σου/σας,
Υιώτα
αστοριανή

Μαριάνθη είπε...

...Μην τον τσιγκλάς, μην τον τσιγκλάς Γιώτα τον κ. Γαβριήλ. Άστον να μας μιλάει για τα παλιά με τον μοναδικό του τρόπο. Εξάλλου με τη ζωή του έδειξε και δείχνει ποια είχε και έχει μεγαλύτερη σημασία για κείνον.Ελπίζω να μου επιτρέπεις κ. Γαβριήλ τη συμμετοχή σε αυτή τη κουβεντούλα.
Καλημέρα και πάλι και πολλούς χαιρετισμούς και στην κ. Ορτανσία.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβριήλ σου στέλνω τα χαιρετισματα,τη δροσιά και τις ανοιξιάτικες ευωδιές του νησιού μας, μόλις επέστρεψα.Η φύση είναι σωστή μαγεία.Διαβασα το άρθρο σου και είδα να γράφεις ότι, δεν είναι επίκαιρα τα θέματα σου .Πάντα φίλε μου όσα γράφεις είναι επίκαιρα και ταξιδιαρικα,γιατί μας γνωρίζεις άλλους κόσμους που εμείς δεν έχουμε ταξιδέψει ,με τα καλά του και τα κακά του .'Εχεις το χάρισμα της ζωντανής περιγραφής και ταξιδεύεις κι εμάς μαζύ σου. Συνέχισε .Χαιρετώ Κατερίνα.

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Eπίκαιρα ?
Επίκαιρο είναι κάθε τι που μας κρατάει ζωντανούς..
Οι ετικέτες ανήκουν σε μας τους ανθρώπους για να χωρίζουμε τις προτεραιότητες ,τα θέλω μας ...
Επίκαιρος πάντα ,με υπέροχη γραφή , συναισθηματικός και προ πάντων αληθινός και ανθρώπινος !!!
Τα σέβη και την αγάπη μου από την μακρινή πατρίδα !!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Ξέρεις όσο περνά ο καιρός τόσο οι οι αναμνήσες ξαναζωντανεύουν και τα γιατί γίνονται πιο απαιτητικά

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Μαριάνθη,
Εδώ στα Μπλογκ παρουσιάζουμε τις αδυναμίες μιας παλαιάς ζωής, που όμως ήταν και είναι δική μας.


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κατερίνα,
Ναι το υπολόγισα ότι θα είχες πάει στο νησί, θα γύρισες γεμάτη μυρωδιές από λουλουδια καθότι ο Μάης είναι η καλύτερη εποχή.

Χάρηκα για τις ευχάριστες εντυπώσεις σου απ τα γραπτά μου... Ευχαριστώ,

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δεσποινα,
Χάρηκα για την επίσκεψή σου και σ' ευχαριστώ,για τα λόγια σου. (Επίκαιρος πάντα ,με υπέροχη γραφή , συναισθηματικός και προ πάντων αληθινός και ανθρώπινος !!!)
Χαιρετισμούς

Γαβριήλ