Παιδιά της Δραχμής

Πρώτα υπάρχει το Έθνος και μετά το Κράτος. Αυτό είναι μία αναμφισβήτητη αλήθεια, η οποία άνετα δικαιολογείται και με ιστορικά αλλά και με φιλοσοφικά κριτήρια...
Από τον ‘Δημοκράτη’ Μυτιλήνης .
------------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν είναι σωστό η γη που μας γέννησε να διασύρεται με τέτοιο βάναυσο τρόπο στην παγκοσμιότητα. Κάθε μέρα που περνά σφίγγει ο κλοιός οι αγγελίες θανάτου της πατρίδας μας σε όλες τις εφημερίδες.
Ζητούν δανεικά για να πληρώσουν τα επιτόκια δανεισμού, είναι σαν μια πυραμίδα, που κάποτε θα γκρεμιστεί. Ξανά έρχεται η ξένη μπότα του κατακτητή, τούτη την φορά όχι στρατιωτική, αλλά οικονομική κατοχή.
Χρεωκοπία, πτώχευση, δραχμή, ή τίποτε απ τα ανωτέρω!
Το μέλλον θα δείξει.
Εμείς είμαστε τα παιδιά της τότε δυσεύρετης Δραχμής, γι’ αυτήν φύγαμε, αφού την είχαν μερικοί, έτσι άδειασε η ύπαιθρο, η Ελλάδα, ανάσαναν οι εναπομείναντες.
Έτσι από την ελληνική διασπορά αυτήν που έφερε ο πόλεμος εκτός από τις μεγάλες μεταναστευτικές παροικίες Ελλήνων στο εξωτερικό, υπάρχουν και μεμονωμένοι όπου ζουν ξεκομμένοι από τον κορμό των υπόλοιπων Ελλήνων μεταναστών. Οι οποίοι όταν ακούνε κάτι τι το Ελληνικό είναι σα να ξαναγεννιούνται. Για αυτούς που συνάντησα στον κόσμο ολόκληρο γράφω, τους απομονωμένους μοναχικούς ανθρώπους.
Στην Αβάνα της Κούβας τρέχοντας ανέβηκε ένας Κουβανός πάνω στο βαπόρι και φώναζε, πατέρας Μάνα αίμα Ελληνικό, δεν ήξερε άλλα ελληνικά, ήταν δεύτερης γενιάς τελικά τον πήραμε στο βαπόρι εποχή όταν έμπαινε ο Κάστρο στη Αβάνα από την Σάντα Κλάρα.
Στην Χιλή, Σαν Αντόνιο Έλληνας τυλιγμένος σε ένα μαύρο πανωφόρι ερχόταν στον μόλο και μας ατένιζε κι έλεγε: Έλληνας κι εγώ…
Στην Χάβρη της Γαλλίας μια Ελληνική οικογένεια είχε ξεπέσει εκεί.
Στο Ρίο Τζανέιρο Ελληνίδες στην πιάτσα του λιμανιού.
Στην Μπαρανκίγια Κολομβία στον κεντρικό δρόμο ένα είδος καφετερίας lonchería americana, Δυο Έλληνες ιδιοκτήτες θέλανε όμως να φύγουν.
Ένας έλληνας γεννημένος στην κίνα, ε αυτός δεν μιλούσε Ελληνικά ήταν πλήρωμα στο βαπόρι, πίσω στο καπούνι της πρύμνης, μαζί τρώγαμε τα κύματα,
Μα κι αυτοί οι ¨έλληνες της Αιγύπτου, ένας, ένας φανερωνόταν στην κουβέρτα.
Στη Αντοφαγκάστα Χιλή Έλληνες Ελληνικά μπακάλικα με προϊόντα σαν της πατρίδας μας,
Στο Βαλπαραΐσο Χιλής Έλληνας πήγαμε μαζί στα σφαγεία
Στην Τοκοπίγια Χιλή πίναμε τον βραδινό μας καφέ σε ελληνική καφετέρια.
Στο Κορτές Ονδούρας το μεγαλύτερο ξενοδοχείο στο κέντρο Ελληνικό
Στην Γουατεμάλα ένας Κρητικός ξεχασμένος ανάμεσα σε ντόπιους στην οροσειρά της Σιέρρα Μάδρε.
Στο Χάλιφαξ του Καναδά, σε ένα μπαρ ένα Έλληνας γεροντάκι δούλευε πίσω από τον πάγκο, πίναμε στο σκαμπό όταν ήρθε και μας είπε ώρα να κλείσω θα ήταν μεσάνυχτα. Time Please. Η εντύπωση που μου είχε κάνει εκείνη τη στιγμή τρομερή, ακόμα με κυνηγά.
Στο Αμβούργο Γερμανία, Αμβέρσα Βέλγιο, και Ρότερνταμ Ολλανδία, πολλοί έλληνες ναυτικοί και μετανάστες.
Στο Κολόν του Παναμά ένας κεφαλλονίτης είχε το εστιατόρια Nueva España
Στο Callao Perú ένας Έλληνας πλανόδιος Τσαγκάρης επιδιορθωτής υποδημάτων.
Στο Μαρακαΐμπο Βενεζουέλας πολλοί οι Έλληνες μερικοί είχαν στην αγορά κάτι σαν μικρά delicatesen σαν (Μπακάλικα.)
Στη Νότιο Αφρική στο Port Elizabeth, μια μεγάλη καφετερία στην πλατεία Έλληνας ο ιδιοκτήτης.
Στην Κεϋλάνη οι αδελφοί Νέγρη καταγόμενοι από την Σάμο.
Στο Puerto Cabello Venezuela δυο νεαροί Έλληνες Κεφαλλονίτες με ταγάρια στον ώμο έκαναν τους πραματευτάδες στο εσωτερικό της χώρας.
Μας επισκέφθηκαν στο βαπόρι,
Στο Puerto Limón Κόστα Ρίκα ο πλοηγός του λιμανιού Έλληνας.
Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτες ιστοριούλες με θέμα ότι σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπια πέτρα να σηκώσεις θα βρεις Έλληνα. Όλοι μας έχουμε κάτι τι κοινό. Είμαστε Μετανάστες, μα και νοσταλγοί, με έναν κοινό παρονομαστή, την Ελληνική εθνικότητά μας.
Κανονικά θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να μας παρέχει μια καινούργια υπηκοότητα, να μας πολιτογραφεί Έλληνες Μετανάστες= που σημαίνει άνθρωποι ψυχικά απάτριδες που νοσταλγούν τον τόπο που γεννήθηκαν…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης