Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Σαν Πειρατής:



Παρακολουθώντας τις ειδήσεις σε ένα ντοκουμέντα του national Geographic πρόβαλαν το μέρος όπου οι έμποροι ναρκωτικών της Κολομβίας κρύβουν και κατασκευάζουν υποβρύχια με σκοπό να μεταφέρουν ναρκωτικά στις ΗΠΑ…

Αρχικά τα υποβρύχια ήταν απλά πλέανε κάτω από τρία πόδια νερό, μετά τα τελειοποίησαν να πλένε κάτω από 30 πόδια νερό. Το πλήρωμα ήταν 3 άτομα, ο καπετάνιος, ένας μηχανικός και ο συνοδός φορτίου.


Το λιμάνι αυτό μια «σπιάντζα» με ένα μόλο λεγόταν Τουμάκο μια ζούγκλα γεμάτη κανάλια, όπου η πυκνή βλάστηση έκρυβε τα σκάφη.

Με έκπληξη είδα ότι στο μέρος αυτό πριν πολλά χρόνια ταξίδευα κι εγώ ως πλήρωμα σε βαπόρι μεταφέροντας μηχανήματα, γενικό εμπόριο…
Μια καινούργια ναυτιλιακή εταιρία ναύλωσε το βαπόρι για ένα χρόνο. Ήταν Κολομβιανή μαζί με το Εκουαδόρ, λεγόμενη Grancolombiana de vaporεs, πρώτα ήταν μαζί με την Βενεζουέλα, μετά χώρισαν και της Βενεζουέλας ονομάστηκε venezolana de navegación.

Ταξίδια μας ήταν από βορρά προς νότο. Μέσα σε δέκα μέρες αλλάζαμε κλίμα από παγωμένο σε τροπικό. Ξεκινούσαμε από το Μόντρεαλ, Θρι Ριβερς, Κεμπέκ Καναδά, κι όσα μικρά λιμανάκια είχε ο ποταμός Άγιος Λαυρέντιος, μετά πηγαίναμε Βοστόνη ΗΠΑ κι από κει κατευθείαν Κολομβία.

Πρώτα το λιμάνι, Santa Marta, μετά το λιμάνι της Cartagena de Indias, τελευταίο το λιμάνι της Baranquilla το οποίο ήταν στην όχθη του ποταμού Rio Magdalena, του οποίου τα νερά δεν είχαν αρκετό βάθος για ένα φορτωμένο βαπόρι. Στην είσοδο του ποταμού "Vocas de Ceniza" εκεί ο ποταμός συναντώντας τη θάλασσα πάντα υπήρχε «Δεστία» μια αναταραχή του νερού όπου σήκωνε κύμα.
Όλα αυτά στην ακτή της Καραϊβικής. Περιττό να πω ότι για τους ναυτικούς ήταν σαν παράδεισος, εύρισκες ότι σου έλειπε στο πέλαγος. Το λιμάνι της Σάντα Μάρτα είχε μπαρ, γυναίκες που γύριζαν σαν φτερωτές φέλες γύρω από τους ναυτικούς, το λιμάνι της Καρταγένας ήταν γεμάτο από ας πούμε μικρό-απατεώνες, μα κι ένα καθολικό ‘κονβέντο’ Μοναστήρι πάνω στο λόφο
. Ο μανιάτης ο μάγειρας πούλησε τσιγάρα και Ουίσκι σε καλή τιμή, όταν πήρε τα πέσος και πήγε στην τράπεζα να τα κάνει δολάρια ήταν όλα κάλπικα.
Η Μπαρανκίγια ήταν ένα πολύπλοκο λιμάνι, υπήρχε μια μαύρη ζώνη από το μόλο προς την πόλη, μας λέγανε ότι ήταν επικίνδυνη, το ποτάμι με καφετιά βρώμικα νερά κατέβαζε πολλά σκουπίδια μέχρι και νεκρά ζώα, είχε πολλά νυχτερινά κέντρα, αυτό που θυμούμαι το Γαρδένια, μετά μας ξεμονάχιαζαν πιτσιρίκια και μας έδιδαν επισκεπτήρια κάρτες με διευθύνσεις οίκου ραπτικής, αν πήγαινες να σου ράψουν κουστούμι, ή από περιέργεια, σε περίμεναν γυναίκες, από εκεί έβγαινες χωρίς κουστούμι.
Μετά γύριζες στο βαπόρι, προσπαθώντας να καταλάβεις το νόημα της ζωής.

Όταν αναχωρούσαμε από την Καραϊβική περνούσαμε το κανάλι του Παναμά πλέαμε τον Ειρηνικό Ωκεανό προς νότο στο κολομβιανό λιμάνι της Μπουένας Βεντούρας, εκεί χανόμαστε μέσα στο χάος της συνοικίας Λα Πιλότα, από υπόκοσμο γυναίκες, τραγούδια, σε ρυθμό merecumbé όπως το (Rio Manzanares déjame pasar,) και το (si naciste sin corazón en el pecho, tú no tienes la culpa de ser así…) ακόμα και ο δρόμος ήταν γεμάτος κόκκινα λασπόνερα…

Μετά πλέαμε πάλι νότια προς το λιμάνι του Τουμάκο… κοντά στα σύνορα με το Εκουαδόρ. Ε! Αυτό ήταν ένας μόλος, μια ερημιά μέσα στη Ζούγκλα.
Μια φορά σε ένα λιμάνι του Περού ήρθε κάποιος στο βαπόρι και πούλαγε πιστόλια, Έτσι από περιέργεια, μαζί με άλλους πήρα κι εγώ ένα μαζί με ένα κουτάκι σφαίρες, ήταν Γερμανικής κατασκευής περίστροφο με μύλο των 22.

Εκεί λοιπόν στο Τουμάκο μας είπαν οι φύλακες του μόλου αστυνομικοί άμα θέλουμε να κάνουμε σκοποβολή μπορούμε να βγούμε στη στεριά και να σκοπεύουμε τα δένδρα. Σε αυτούς τους ίδιους πούλησα και μια καραμπίνα των 22 που είχε κατάσχει ο καπετάνιος στο βαπόρι κατόπιν φασαρίας για τζόγο ανάμεσα στο πλήρωμα. Αλλάζοντας καπετάνιο κληρονόμησα εγώ την καραμπίνα.

Έτσι κι έγινε αλλά το δικό μου στην δεύτερη σφαίρα πάθαινε εμπλοκή, δεν γύριζε ο μύλος. Ο κάλυκας έκανε ένα εξόγκωμα και φρακάριζε, μετά ρώτησα, μου είπαν ότι οι σφαίρες ήταν πολύ παλιές. Το τέλος του περιστρόφου ήταν όταν πήγαμε στην Αβάνα Κούβας, ήταν η αρχή του Κάστρο ήρθαν οι αρχές, μας είπαν ότι θα κάνουν έρευνα στο βαπόρι κι αν βρουν όπλα, εχθροί του καθεστώτος φοβήθηκα και το πέταξα στη θάλασσα στο λιμάνι της Αβάνας, όπου εκεί θα βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

20 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

ΤΙ ΕΓΙΝΕ!!ΔΕ ΣΕ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ, ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΕΒΑΖΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΕΞΠΕΡ ΕΓΙΝΕΣ. ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΟΧΕΡΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗ ΜΟΥΛΙΑΣΜΕΝΗ.ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΙΔΙΑΤΕΡΑ.

Μηθυμναίος είπε...

Τόσες περιπέτειες έχεις περάσει βρε φίλε… μια ζωή γεμάτη απ’ όλα.

Και μια ερώτηση: Τι εννοείς «φτερωτές φέλες»;

Ωραίο θα ήταν κάποια στιγμή εκεί έξω από το Μαλεκόν της Αβάνας να βουτήξεις να βρεις το όπλο που πέταξες… το φαντάζεσαι;

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Αν σου πω ότι η γραφή με ξεκουράζει, με φέρνει σε έναν δικό μου κόσμο που μόνο εγώ έχω ζήσει,
Έτσι όταν βλέπω ότι αρέσει και στους φίλους χαίρομαι ιδιαίτερα.

¨ημουν και θα είμαι μέχρι αρχές Νοεμβρίου έξω από την πόλη της Ν. Υ.
Ησυχία απόλυτη επικρατεί, οπότε μέχρι να σχολάσει το παιδί απ το σχολείο έχω αρκετό καιρό στη διάθεσή μου, έτσι γράφω στον υπολογιστή...

Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Στα φώτα της νύχτας στο χωριά ακόμα και στα τροπικά μέρη, γύρω από την λάμπα φωτός φτερουγίζουν κάτι μικρές "φέλες" ζωύφια χρώματος καφέ ανοιχτό, τις λέγαμε φέλα Ενικός φέλες πληθυντιικός, μοιάζουν με πεταλουδίτσες, όταν το φως είναι από λάμπα πετρελαίου καίγουνται, ή από λυχνάρι πέφτανε στο λάδι.

Είναι κι αυτή μια ιστορία από τα παλιά, μετά που πέρασε ο χρόνος πήγαμε να δουλέψουμε για 6 μήνες με την Venezolana de navigación
Ευχαριστώ

χαιρετώ

Γαβριήλ
υ.γ. πράγματι το όπλο πρέπει να υπάρχει ακόμα στον βυθό του λιμανιού της Αβάνας...

Αστοριανή είπε...

..από τις "φτερωτές φέλες"!!!!!!;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

στο "κοστούμι" που δεν έρραβαν...

στο "όπλο" που κολυμπάει στον βυθό...

μέχρι που δεν μας είπες αν είχαν ...κουνούπια!!!
Πάλι μας ταξίδεψες,
Γαβρίλη μας...

Να είσαι καλά και να κάνεις βουτιές μνήμης...
Το μυαλό ΠΡΕΠΕΙ να εργάζεται!
Χαιρετισμούς,
Υιώτα-Δημήτρης

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙς ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΗ:

Έχουμε μιλήσεις για την δυσκολία που έχω να μπω στα σχόλια της
ΕΛΕΝΗΣ ΤΣΑΜΑΔΟΥ!

ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω γιατί δεν δέχεται ούτε στο"ανώνυμος"...

Μου έχεις πει, ότι εσύ δεν έχεις δυσκολία!
αν είναι τεχνικό το θέμα, παρακαλώ, βοήθησε!
αν κάτι άλλο(!!!) κάνε "κόπυ εντ πέϊστ" τούτο το μήνυμα,
θα με υποχρεώσεις.
Υιώτα τα μέγιστα...

Dennis Kontarinis είπε...

Kαταπληκτικές οι νοτιοαμερικάνικες ιστορίες σου φίλε Γαβρίλη αλλά και τρομερές οι εμπειρίες που έχεις αποκτήσει.
Αξίζει να της ξαναζείς σαν τις γράφεις και πάρα πολύ όμορφο που μας τις μεταφέρεςι κι΄εμάς.
Νάσαι καλά Φίλε

Unknown είπε...

Πράγματι σαν Πειρατής, Γαβριήλ μου και οι θησαυροί σου πολλοί και όμορφοι.

Την καλημέρα μου

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά φίλε Γαβρίλη ,εσείς οι ναυτικοί πρέπει να είσαστε άνθρωποι με πολύ μεγάλη ψυχική δύναμη και κουράγιο ειλικρινά σας θαυμάζω ....καλή σου μέρα.Κάτε

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Υιώτα,

Αχ! κουνούπια είχε μόνο για τους ντόπιους, εμάς το αίμα μας ήταν αρμυρό!!

Χθες σου εστειλα το coy and paste το έβαλε στο μπλοκ της, επίσης σου έστειλα οδηγίες το πως...

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
πίστεψέ με, εδώ στη ΝΥ νιώθω κάπως μοναξιά,
Ναι οι ιστορίες μου ξαναζούν, ένα κομμάτι αλλαγής από τα της Νέας Υόρκης...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Την καλημέρα μου αγαπητή μου maggie,


Τότε ήταν εποχές νεανικές, που πάνε πέταξαν, άφησαν όμως τα ίχνη τους

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Θα μου επιτρέψεις να σε ονομάζω Σιόρα Κάτε,
έτσι είναι βέρο Κεφαλλονίήτικο.


Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου Γαβρίήλ,
όχι μόνο πειρατή αλλά και εξερευνητή θα σε ονόμαζα εγώ.
Πολλές οι περιπέτειές σου αλλά και ο τρόπος που τις προσφέρεις στον
αναγνώστη, υπέροχος. Διαβάζοντας
και τα βιβλία σου, μπορώ πράγματι
να σε φαντασθώ, αν σου δινόταν η
ευκαιρία να βουτάς και να βγάζεις
την καραμπίνα απο την θάλασσα.
Να είσαι καλά Γαβριήλ μου και με
το Κεφαλλονίτικο ταλέντο σου να
μας ταξιδεύεις για πολλά χρόνια
σε μέρη που λιγάκι δύσκολο να
επισκεφθούμε.
Καλό Φθινόπωρο, ο χειμώνας ας
μας κάνει την χάρη ν αργίσει
να έλθει.
Πολλούς πολλούς χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες στο φτωχικό μου αγαπτή μου Ρόη,
Μάλιστα θα μπορούσε να είμουν εξερευνητής αν ποτέ είχα την ευκαιρία να ψάχω για κάτι π.χ. σαν τον Ιωάννη Φωκά που υπεσχέθει στον Αντιβασσιλέα του Μεξικού ότι θα εύρισκε πέρασμα από τον Ειρηνικό Ωκεανό στον Ατλαντικό πλέοντας προς βορειοανατολικά...
Αλλά εγώ δεν έψαχνα για τίποτα απλούστατα, εργαζόμουν για τον επιούσιο, αλλά όμως όλοι μας ζούσαμε έντονα τις τοπικές καταστάσεις, σύμφωνα με τα ταξίδια του καραβιού.
Και αυτές οι εντυπώσεις έχουν μείνει γραμμένες στο νου μας, με ανεξιτηλο μελάνι, χρωμάτων, όπου τώρα ξαναπαρουσιάζονται και φέρνουν μιαν κάποια διαφορετική "νοστιμιά" στη σημερινή βιομηχανοποιημένη ζωή μας

Ευχαριστώ εύχομαι ο χειμώνας μας να είναι ελαφρύς

μΧαιρετώ

Γαβριήλ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ είπε...

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΛΗ ΔΥΣΚΟΛΗ...Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΕ ΣΤΑ 30ΑΝΤΑ ΤΟΥ......ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.

pylaros είπε...

Κατερίνα μου,

Είναι όπως τα λες, η ζωή του ναυτικού δύσκολη κι επικυνδινη,

Αλλά τότε δεν υπήρχε άλλη διέξοδο να ζήσεις


Πως όμως χάθηκε ο αδελφός σου από δυστήχημα;

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ είπε...

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ ΓΑΒΡΙΛΗ.ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ.Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ ΜΙΚΡΟΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣΤΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ.ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΤΖΕΝΤΑ ¨¨ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΑΤΥΧΗΜΑ¨¨ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ.ΜΕΣ ΤΟ ΒΑΠΟΡΙ.ΠΑΝΕ ΤΩΡΑ 35 ΧΡΟΝΙΑ.ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ.

pylaros είπε...

Γεια σου Κατερίνα,

Πάντα η ζωή του ναυτικού ήταν και είναι γεμάτη απρόοπτα κινδύνους και δυστηχήματα.
Λυπούμαι για αυτό που συνέβει στον αδελφο σου, στο διάβα της ζωής μου έχω δει αρκετά ατυχήματα, αλλά τα κατάφερα κι έγινα στεριανός, όμως οι εμπειρίες έμεινα.

χαιρετισμούς

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ.