Η Πράσινη Ζούγκλα

Βάλτος των Κροκοδείλων

Ο πίθηκας πετά από κλαρί σε κλαρί, εμείς από κάτω χαζεύουμε

Ξέφωτο στη Ζούγκλα

Κορμός

Το αεροπλανάκι (μας)

Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε μια απλωσιά parking και μπήκαμε στο εθνικό πάρκο Τικάλ της Γουατεμάλας στην βιόσφαιρα Μάγια, να γνωρίσουμε τα αρχαία μνημεία των Μάγια.

Στην είσοδο κρυμμένο μέσα στα ψηλά δένδρα ένα οικοδόμημα χτισμένο όλο σύμφωνα με το περιβάλλον βιολογικά από δένδρα και τα φύλα τους, χρησίμευε για εστιατόριο. Η ώρα ήταν 9 πρωινή, ο ξεναγός μας είπε τι θέλουμε να τα παραγγείλουμε να φάμε στον γυρισμό, ώστε να τα παραγγείλει να τα έχουν έτοιμα. κατά τις 4 μ. μ. όταν γυρίσαμε κατάλαβα το γιατί δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και όλα πρέπει να γίνουν πριν δύση ο ήλιος. Κλείνουν με τη δύση του ήλιου.
Πράσινο βαθύ, πυκνή η ζούγκλα, τα μονοπάτια γλιστερά, πολύ εύκολα να χαθείς, από πάνω μας ακουγόταν οι σκουξιές των πιθήκων, πήδαγαν από κλαρί σε κλαρί, δίπλα μας εμφανιζόταν ζώα που δεν τα ξέραμε, εάν δεν έχεις οδηγό χάνεσαι.
Όταν τελείωσε η περιήγηση, αφού τελειώσαμε το φαγητό μας, περάσαμε δίπλα από τους βάλτους, μια επιγραφή μας έσκιαξε προσοχή Κροκόδειλοι.

Μετά μας ταξίδεψαν με αυτοκίνητο σε ένα όμορφο νησάκι το Flores στη λίμνη Peten Itzá πρωτεύουσα, του νομού Πετέν, δίπλα ακριβώς στη μεγάλη στεριά ήταν ένα μοντέρνο αεροδρόμιο Flores μας περίμενε ένα αεροπλανάκι θα πρέπει να ήταν 15-20 θέσεων με δυο έλικες της εταιρίας Transportes Aéreos Guatemaltecos, θα πρέπει να πω ότι το εσωτερικό του, τα καθίσματα, ακόμα και η περιποίηση ήταν πολυτελείας, εν συγκρίσει με τα σημερινά αεροπλάνα της γραμμής.
Παραξενεύτηκα δεν μας έδωσα αριθμό θέσεων κάθεσαι όπου βρεις άδειο κάθισμα, κοίταξα έτσι από περιέργεια να δω που ήταν φτιαγμένο αυτό το αεροπλανάκι, βρήκα ένα χαρτί με οδηγίες που έλεγε VOLVO 1976, μετά από μια ώρα ταξίδι πάνω από τα σύννεφα φτάσαμε στην πρωτεύουσα, εκεί μας περίμενε αυτοκίνητο για το ξενοδοχείο.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Τόπος Προσκυνήματος,

ε Εκατοντάδες κεριά, φλόγες που τρεμοσβήνουν, προσκυνητές, πιστοί, τάματα προσευχές...

Επισκεφθήκαμε τον ναό του Μαύρου Χριστού στην πόλη της Εσκιπούλας όπου εκεί υπάρχει το ξύλινο άγαλμα του εσταυρωμένου, ‘Μαύρου Χριστού,’ (El Cristo Negro de Esquipulas) οι κάτοικοι πιστεύουν ότι κάνει θαύματα, έρχονται λοιπόν από όλα τα μέρη της Γουατεμάλας αλλά και από τη υπόλοιπη λατινική Αμερική προσκυνητές, οι περισσότεροι έχουν κάνει τάμα.

Η ουρά ήταν ατελείωτη, έχουν δημιουργήσει ειδικούς διαδρόμους όπου μπαίνεις από την είσοδο, όχι της εκκλησίας αλλά από μια διπλανή επίπεδη επιφάνεια με σκεπαστό όπου ανάβεις το κερί σου, ή (καντήλι από κερί) θα είναι αναμμένα εκατοντάδες σα μια θάλασσα από φλογίτσες που καπνίζουν τρεμοσβήνοντας. Κάνεις ολόκληρη περιοδεία, βλέπεις, προσεύχεσαι και μετά βγαίνεις από το αντίθετο μέρος. Ολόκληρη η πόλη ζει από την πώληση φυλαχτών, αγαλματίδια αγίων, κεριών εικόνων κλπ… αναμνηστικά όπου τα κρεμούν στο λαιμό τους, ή ακόμα και στα αυτοκίνητα σαν ένδειξη ότι Ναι επισκέφθηκαν τον άγιο αυτό μέρος.
Είναι κάτι σαν στον δικό μας τόπο κάπου στην Ελλάδα όπου υπάρχει θαυματουργή εικόνα και οι πιστοί προστρέχουν.

Η ιστορία εν περιλήψει:

Πριν από την άφιξη των Ισπανών στο Νέο κόσμο η πόλη της Esquipulas ήταν γνωστή ως τόπος προσκυνήματος της Μεσο-Αμερικής όπου λάτρευαν τον θεό του πολέμου Ek Chuaj.
Μετά την κατάκτηση της Εσκιπούλας το 1530 ισπανοί ιεραπόστολοι, άρχισαν την κατήχηση των κατακτημένων λαών. Κατά το έτος 1594 όταν η θρησκεία των καθολικών είχε ριζώσει και κατόπιν μιας άφθονης σοδειάς βαμβακιού οι κάτοικοι αποφάσισαν να ευχαριστήσουν τον θεό τους με το να παραγγείλουν ένα άγαλμα του εσταυρωμένου.
Έτσι ο Don Cristóbal de Morales, της επισκοπής της Γουατεμάλας προσέλαβε τον πορτογάλο γλύπτη Quirio Cataño που ζούσε στην πόλη Santiago de los Caballeros de Guatemala για να κατασκευάσει το άγαλμα του Χριστού.

Η παράδοση λέει ότι ο γλύπτης Quirio Cataño είχε χρησιμοποιήσει σκουρόχρωμο ξύλο, ώστε να μοιάζει με το δέρμα των κατοίκων της Esquipulas οι οποίοι είναι απόγονοι των ιθαγενών Chorti, και ότι με τα χρόνια το ξύλινο άγαλμα από το καπνό των κεριών και από τα χέρια εκατομμυρίων πιστών πήρε χρώμα σκούρο, έτσι επονομάσθει «ο θαυματουργός Μαύρος Χριστός της Εσκιπούλας.»
Finalmente, la imagen llegó a Esquipulas el 9 de marzo de 1595.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Κάτι καινούργιο:

Η Μάσκαρα του ελαφιού, αυτή φορούν όταν χορεύουν το χορό των Ελαφιών.

Μπήκα λοιπόν μέσα φορώντας ένα καπέλο,
Κάποιος φώναξε, δεν ξέρω ποιος ήταν ε! κύριε το καπέλο, το έβγαλα και το κρατούσα στο χέρι εις ένδειξη ότι σεβόμουν την πίστη όλων αυτών των ανθρώπων.
Ήτανε μια ευσεβή σκηνή στα πιστεύω των Ιθαγενών, ένα μίγμα της δικής τους θρησκείας και της καθολικής, μια σκηνή αφοσίωσης και ευλάβειας, με τις φλόγες από τα καντήλια να τρεμοσβήνουν λες και ήτανε ψυχές.
Διατηρούν την καρδιά ενός Άγιου μέσα σε αυτή την απομίμηση ανθρώπινης κούκλας, (στη μέση) εκεί κρεμούν τα τάματά τους, σε αυτόν προσεύχονται. Αχ! ξέχασα το όνομά του.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Alotenango, Antigua Guatemala

Η Ελλάδα, τα πέτρινα Χρόνια

Ο αέρας έμπαινε από το κανάλι του Μύρτου κατέβαινε στις χαράδρες της Πυλάρου Κεφαλονιάς, μετά ανέβαινε σαν ανεμορούφουλας στα βουνά, με παρέα τον ήλιοι έγλυφαν τις πέτρες, σε άσπρες ξέξα-σπρες, αυτές μάζωχναν οι πατεράδες μας τις έκαιγαν σε καμίνι κι έκαναν ασβέστη, στο απέναντι βουνό τίποτα δεν φύτρωνε εκτός από άγρια πουρνάρια τα έκοβαν κι έβγαναν κάρβουνο.

Το Αγγέλικα, και το Αιγαίο, είχαν μια τσιμινιέρα ψηλή έβγαζαν συνέχεια μαύρο καπνό και λέρωναν το λιμάνι του Πειραιά. Μαζί τους ήταν και τα άλλα πλοία το Μεντιτερράνιαν, το Ιόνιον, το Γλάρος, το Πίνδος κι άλλα πολλά επιβατηγά καράβια. Καθόμουν απέναντι στην ακτή Μιαούλη εκεί κοντά έξω από ένα Μπαρ και παρακολουθούσα τους μεθυσμένους αμερικανούς ναύτες να τους τραβούν στην σπηλιά τους οι γυναίκες.

Περίμενα, έψαχνα να βρω δουλειά σε βαπόρι για μπάρκο που λένε.

Κοίταξα τον εαυτόν μου, ανέπνεα τον μαύρο καπνό από τα φουγάρα των βαποριών, ζητούσα δουλειά, όμως δεν ήξερα τίποτα, δεν είχα τίποτα, δεν σκεφτόμουν τίποτα, πάνω μου καθρεφτιζόταν όλη η νεολαία της Ελλάδας. 1949-50. Τότε είναι που πήδησα το τείχος της Ελληνικής επικράτειας, άρχισα να τρέχω στο άγνωστο, το πλοίο «Πίνδος» του Ποταμιάνου μ’ έφερε από τις πέτρες αυτές που έγλυφε ο αέρας στον Πειραιά, το «Τέτη» του Σιγάλα με πήρε για την Κρήτη, το «Δημοσθένης» του Βεργωτή, με πήγε στα βαθιά νερά του Ατλαντικού, εκεί έμαθα να κολυμπώ στην λαοθάλασσα της παγκοσμιότητας, βρέθηκα να πλέω ελεύθερος στα βαθιά, σα ναυαγισμένη βάρκα, που ζητούσε απάγκιο, σε βαπόρι που αναχωρούσε από Νέα Ορλεάνη για Χιλή βρήκα μια εφημερίδα (Η Καθημερινή 14 Ιουλίου 1959) που είχε ξεχάσει κάποιος. Την άνοιξα, άρχισα να διαβάζω:

«Η δίκη του Εμμανουήλ Γλέζου και των συγκατηγορουμένων του."

‘Εν μέσω επεισοδίων συνεχίσθη την Κυριακήν και χθες ενώπιον του διαρκούς στρατοδικείου Αθηνών η δίκη του Εμμ. Γλέζου και των 17 συγκατηγορουμένων του δια κατασκοπείαν κομμουνιστών. …η εξέταση του μάρτυρος κατηγορίας αστυνόμου Α. Σακελαρίου, διευθυντού της υπηρεσίας διώξεως κομμουνιστών της γενικής ασφάλειας, ο οποίος απήντησεν εις ερωτήσεις της υπερασπίσεως. Μεταξύ των άλλων ο μάρτυς απεκάλυψεν ότι ο κατηγορούμενος Βουτσάς , διαρκούσης της κατοχής ειργάσθη για λογαριασμόν συμμαχικής οργανώσεως πληροφοριών ενώ συγχρόνως ήτο μέλος του Κ.Κ.Ε. Η πληροφορία προκάλεσεν άμεσον αντίδρασιν του Βουτσά και ζωηράν αίσθησιν εις το ακροατήριον.
Βουτσάς (Κατηγ. Εγειρόμενος): Δεν άκουσα τι είπε ο μάρτυς.
Πρόεδρος: Κάθησε κάτω Βουτσά, παράγινες.
Υπεράσπιση, μα δεν έχει δικαίωμα να ακούση ο κατηγορούμενος;
Πρόεδρος: να απευθυνθής σε εμέ όταν δεν άκουσες κάτι.

…ο μάρτυς απαντών είς την ερώτησιν του κ. Βασιλάτου συνηγόρου του Γλέζου, απαντά ότι θεωρεί αδύνατον το ενδεχόμενο να ησχολείτο ο κατηγορούμενος με προδοτικάς πράξεις «λόγω του παρελθόντος του» (Σ.Σ. Αναφέρεται εις την γνωστήν πράξιν της καταστροφής της επί της Ακροπόλεως σημαίας των ναζί).

Κοίταξα το θέμα της δίκης τραβούσε πολύ, όχι δεν συνέχισα, σταμάτησα, αηδίασα.

Αλλά ας παρακολουθήσω τα δικαιολογητικά για να βρει κάποιος δουλειά σε κοινωνικό ίδρυμα όπου ζητούσαν παιδίατρο, ήταν η μόνη αγγελία που υπήρχε.
1) Προσόντα ειδικότητος παιδιάτρου, κάτοχος τουλάχιστον μιας ξένης γλώσσας…
2) Βεβαίωση ιατρικού συλλόγου ότι δεν κατέχει άλλην θέση, ως και ατομική ως προς τούτο δήλωση
3) Πιστοποιητικόν κοινωνικών φρονημάτων και δήλωση νομιμοφροσύνης.
4) Πιστοποιητικόν γεννήσεως.
5) Πιστοποιητικόν Εισαγγελίας.
6) Πιστοποιητικόν στρατολογικής καταστάσεως.
7) Πιστοποιητικόν υγείας.

Αισθάνθηκα άβολα, σαν έλληνας σκεφτόμενος ότι μετά από τόσα χρόνια στην πατρίδα μου εξακολουθούσαν να ισχύουν τα πιστοποιητικά, αυτά που χρησιμοποιούσαν τότε στα πέτρινα χρόνια για να έχεις δικαίωμα να εργαστείς για μια μπουκιά ψωμί.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ

Περπατώντας στα μονοπάτια της ζούγκλας του εθνικού πάρκου Τικάλ στην επαρχία Πετέν της Γουατεμάλας το οποίο είναι μέρος διατήρησης της Βιόσφαιρας Μάγια, αναγνωρισμένο σαν φυσικό κληρονομικό πατριμόνιο της κουλτούρας των Μάγια από την ΟΥΝΕΣΚΟ 1979, πάντα μαζί με τον τουριστικό οδηγό μας, μπροστά μας φάνηκε μια επιγραφή Acropolis Central, Κεντρική ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.

Μείναμε με τον στόμα ανοιχτό από την έκπληξη, τι να θέλει η Ακρόπολη μας, εδώ; Άνοιξε ένα ξέφωτο και φάνηκε μια πλατεία όπου γύρω, γύρω ήταν ένας αρχιτεκτονικός λαβύρινθος κτιρίων με επτά εσωτερικές αυλές, το πιο γνωστό παλάτι του ιδρυτή της δυναστείας Yax Eb’ Xook, Το παλάτι Maler, το παλάτι των πέντε ορόφων και το παλάτι του Kinich Ahau.
Εκτός αυτών σύμφωνα με τον τοπικό χάρτη υπάρχει και η ακρόπολις του Βορρά όπως και μία του Νότου. (Πιο Μικρές)
Μερικοί της παρέας μας ανέβηκαν στα μνημεία αυτά, τα έφεραν βόλτα, ο οδηγός μας, μας είπε έχετε μισή ώρα ξεκούρασης, βρήκα ένα δένδρο, κάθισα κάτω απ την σκιά πίνοντας νερό, όμως η λέξη ακρόπολις με έκανε να σκεφθώ την ανθρωπότητα, σα συγκοινωνούντα αγγεία, όπου όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ίδια προέλευση, μα και τον ίδιο στόχο, απλώς αλλάζουν οι βαθμοί αντίληψης, πολιτισμού, μόρφωσης και πιστεύω ως προς την άγνωστη αυτή δύναμη την οποίαν ονόμαζαν Θεούς όσον αφορά τις προσφορές και θυσίες προς αυτούς…
Τα κτίρια πυραμίδες που περιτριγυρίζουν την Ακρόπολη τέμπλο χτίστηκαν- κατασκευάστηκαν μεταξύ 550-700 μ. χ.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Χρώματα!

Santiago Atitlan Guatemala

Ιθαγενή φυλής Maya Quiché, Atitlan Guat.

San Antonio Palopó, Guatemala, Ο Τουρίστας, το αργαλειό, η ανέμη.

Πλούσια χρώματα, ανθισμένα Λουλούδια, φτωχοί ντόπιοι ιθαγενείς σε φανταστικά σκηνικά θα μπορούσε να πει κανείς σκηνές του 19 αιώνα, ένας φυσικός παράδεισος. Όμως σκέφθηκε ποτέ του κανείς που χωρά μέσα σε όλα αυτά ο τουρίστας;
Λέτε να είναι αυτός ( Ο Τουρίστας) που χαλά το οικοσύστημα;

Από χρόνια τους ήξερα, από χρόνια πολλά τους συναναστρεφόμουν.
Υπήρξε μια εποχή όπου πέρναγα τις γειτονιές αυτές με το αυτοκίνητο, τα παιδιά τρέχαν και κρεμόταν από πίσω, σταματούσα και τα έδιωχνα, πάνε πολλά, πολλά, χρόνια από τότε, ήταν ο δικός μου αγώνας της βιοπάλης .
Σήμερα ξαναγύρισα, έστω κι ας επισκέφθηκα πολλά από αυτά τα μέρη για πρώτη φορά. Ας μου επιτραπεί να πω:

Οι άνθρωποι ιθαγενείς έμειναν οι ίδιοι ταπεινοί, τα ίδια ντροπαλά χαμόγελα των παιδιών, έστω κι αν σε παρακαλάνε ν’ αγοράσεις τα σουβενίρ τους, μόνο η αφεντιά μου άλλαξε, κρέμασα και μια φωτογραφική μηχανή!

Έγινα ο περαστικός ξένος, που ήρθε απ’ τον βορρά, να τους ταράξει την καθημερινή τους σιέστα, αμέσως μπήκαν μπροστά το αργαλειό, κοπέλες έκατσαν στον πάγκο για να δείξουν στον ξένο τους το πώς υφαίνουν, το πώς γυρίζουν την ανέμη, με την ελπίδα να πουλήσουν κάτι από τα υφαντά τους. Έχω κι άλλα πολλά να διηγηθώ, όμως θα τα παρουσιάσω σε επόμενες δημοσιεύσεις…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Ανεβαίνοντας...

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά, πόσα ήταν 100, 200, χίλια, όσα και νάταν σταματούσα για μια αναπνοή φθάσαμε στην κορυφή, από κάτω μας οι κορυφές των δένδρων της ζούγκλας στο Εθνικό Πάρκο Τικάλ Γουατεμάλα, στο βάθος ξεχώριζαν άλλες πυραμίδες πάνω από τις θαλασσοπράσινες κορυφές των δένδρων…

Κι εμείς από εκεί ψηλά, θαυμάζαμε το μεγαλείο της φύσης μα και των ανθρώπων έστω κι αν ο αέρας μας ανέμιζε τα μαλλιά λες και ήταν άνοιξη, όμως για εμάς ήταν χειμώνας, 27 Δεκεμβρίου 2011. Αιώνιο καλοκαίρι στα μέρη αυτά…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Κι έφυγα!

Η Ελιά,

Κοίταξα τα βουνά όλα πέτρα, ο αέρας σήκωνε σκόνη και μ’ έπνιγε, μια σκέψη μ’ έτρωγε, έπρεπε να φύγω, όχι ότι το ήθελα αλλά άφησα τη σκέψη να ξεκουράζεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, ήταν λάθος μου γιατί το βράδυ γέμιζε με όνειρα. Το υνί από το αλέτρι είχε μπλέξει σε μια ρίζα, το βόδι δεν τράβαγε άλλο, ο μεροκαματιάρης εργάτης με ένα μαντήλι στο κεφάλι με τέσσερις κόμπους που έδειχναν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα χτύπαγε το βόδι με μια λιόβεργα που είχε κόψει επίτηδες.

Η ελιά είχε γεμίσει τον ίσκιο της με λιόφυλλα ξερόχρυσα, πίσω απ τον κορμό της, μέσα απ τη λιθιά παραμόνευε ο δολοφόνος με τον γκρα, ένα κεφάλι τυρί σ’ ένα κλειστό καλάθι πάνω στην άμαξα η αξία μιας ζωής. Η λιθιά από τότε έμεινε σημαδεμένη με τον καιρό το κράτος την γκρέμισε για να πλατύνει το δρόμο. Δεν την ξανάφτιαξε, έμεινε η ελιά μόνη της, ο κορμός της έγινε κουφάλα. Η γη που είχαμε κληρονομήσει απ τον παππού μου έμεινε χέρση η ελιά έπαψε να κάνει καρπούς την βάφτισαν η ελιά που σκότωσαν τον καραγωγέα Ο…
Τα κυδώνια γεμάτα χνούδι τα έτριβα στο ταγάρι και τα δάγκωνα, τα αγραπίδια στυφά που και που να βρεις κανένα ώριμο, τα κυπαρίσσια με γέμιζαν ρετσίνι, η τραγάτα του καλοκαιριού έτοιμη να πέσει, το ταγάρι μου κόκκινο με μαύρες οριζόντιες ρίγες, εκεί μέσα είχα το κολατσιό μου, ένα κρεμμύδι το χτύπαγα με μια πέτρα, ένα αγκωνάρι μαύρου ψωμιού από κριθάρι, μια ντομάτα, λίγες ελιές κολυμπάδες τις λέγαμε. Και το σπίτι τόσο μακριά, περνούσα το ξεροπόταμο, περπατούσα δίπλα από τα ερείπια του Αϊ ψεύτη τα γαϊδουράγκαθα μάτωναν τα πόδια μου.

Σαν σουρούπωνε η πνοή του αέρα έπεφτε, τότε ίδρωνα, περνούσα απ’ το μονοπάτι του αυλακιού, οι σκύλοι άρχιζαν να αλυχτούν με περίμεναν να μου επιτεθούν, σταματούσα να κάνω θόρυβο και μετά έτρεχα με την ψυχή στο στόμα ως που να φτάσω, η σκέψη με βασάνιζε, άλλοι μου την είχαν εμφυτέψει να φύγεις από τούτη την πέτρινη γη, όπου δεν φυτρώνει τίποτα. Όχι ότι ήθελα να φύγω αλλά εδώ δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχουν όνειρα. Ήτανε μια μέρα του Φλεβάρη, από πάνω κρεμόταν ένας ουρανός σταχτής, ο ήλιος αιωρούμενος κρυμμένος, στεκόταν χωρίς ποδάρια, οι αντάρτες κρυβόταν στο βουνό, τ’ αποσπάσματα του εμφυλίου γύριζαν αδέσποτα και τρομοκρατούσαν όποιον εύρισκαν μπροστά τους, τότε έφυγα, αλλά έμεινε η γη που μας έδωσαν, χέρση, έρημη, αυτή που ακόμα σήμερα θεωρώ δική μου γη, έμεινε να σκεπάζει του παππού μου τα όνειρα, αυτά που γκρεμίστηκαν, ο αέρας έφυγε κι αυτός, χάθηκε πέρα απ τα ψηλά βουνά.
Για άλλη μια φορά έμεινα μόνος.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Copán, Honduras

Στο βάθος το "γήπεδο" όπου έπαιζαν μπάλα οι δυο αντίθετες ομάδες, όρος του παιχνιδιού ήταν να μην αγγίξει η μπάλα το έδαφος, το χώμα, έπρεπαι να την διατηρούν στον αέρα με το σώμα τους να μην χρησιμοποιούν ούτε πόδια ούτε χέρια, έτσι μας εξήγησε ο ξεναγός μας...

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Φτάσαμε κάποτε στα σύνορα Γουατεμάλας Ονδούρας, σε ένα σταθμό μικρό χωριό El Florido,
Μας θεώρησαν τα διαβατήρια μας έβαλαν μια κόκκινη σφραγίδα, για να έχουμε το δικαίωμα να ξαναγυρίσουμε στην Γουατεμάλα, ψέκασαν με απολυμαντικό τις ρόδες του αυτοκινήτου μας για τον φόβο de fiebre porcina. Και περάσαμε στην Ονδούρα. Τα αρχαία μνημεία των Μάγια στο Copán Honduras ήταν σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από τα σύνορα. Εκεί μας περίμενε τουριστικός οδηγός μας ξενάγησε σε όλο το πάρκο αυτό, μα σαν ήρθε το σούρουπο μας αποχαιρέτισαν κοπάδια από παπαγάλοι τόσο ήμεροι που ερχόταν και καθόταν πάνω στα μπράτσα σου όταν τα άπλωνες…
Το βράδυ κοιμηθήκαμε σε ξενοδοχείο στην Ονδούρα και το επόμενο πρωί γυρίσαμε στην Γουατεμάλα…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

IXIMCHE

Οι βωμοί καπνίζουν ακόμα....

Είχα κουραστεί, η τουριστική οδηγός μας είπε μετά το Chichicastenango, Panajachel θα τελειώσουμε την επίσκεψή μας με μια βόλτα στα μνημεία της ερειπωμένης πόλης των Μάγια Iximche. Η πόλη κατασκευάστηκε από τους Κατσικέλες Μάγια το 1470. Είναι η πρώτη πρωτεύουσα του κράτους της Γουατεμάλας, ιδρυθείσα από τους Ισπανούς κατακτητές το 1524 με το όνομα Σαντιάγο, το 1527 την εγκατέλειψαν κι έχτισαν την καινούργια πρωτεύουσα στην κοιλάδα της Αλμολόνγκα σημερινή . Ciudad vieja δίπλα από την Antigua Guatemala.
------------------------------------------------------------------------------------------------
IXIMCHE
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ, μπροστά μας φάνηκε κτίσματα σχήματος πυραμίδος, επίσης τετράγωνοι οριζόντιοι τοίχοι ενός κάποιου ύψους σε ένα οροπέδιο όπου περιτριγυριζόταν από τρεις γκρεμούς χαράδρες βάθους πολλών μέτρων με πρόσβαση μόνο από την μεριά της εισόδου.

Στο έδαφος ήταν τρεις στρογγυλοί κύκλοι βωμοί από όπου ένιωθες ακόμα τη ζέστη μιας χωνεμένης φωτιάς, πίσω ακριβώς από την πυραμίδα έβγαινε καπνός. Η τουριστική οδηγός μας εξηγούσε το νόημα που είχε κάθε κύκλος φωτιάς, και η ζεστή χόβολη σημείο ότι πριν από εμάς είχαν προηγηθεί ιεροτελεστίες Μάγια.

Επίσης ένας μεγαλύτερος κύκλος, καθώς κι ένας πέτρινος βωμός, όπου εκτελούντο ανθρωποθυσίες. Μας έδειξε τα διάφορα ιερογλυφικά, με φίδια να αγκαλιάζουν πρόσωπα, τα πέτρινα μαχαίρια για ανθρωποθυσίες, το πώς προξενούσαν αιμορραγίες οι βασιλείς τρυπώντας τη γλώσσα τους κι άλλα μέρη του σώματός τους για να ευχαριστήσουν τους θεούς τους. Τούτη η ημέρα ήταν η 22 Δεκεμβρίου 2011 ημέρα χειμερινής ισημερίας (solstice) όπου οι Μάγια εόρταζαν την αρχή του τέλος του κύκλου μιας περιόδου 5200 χρόνων ( Η οποία κλείνει τον πέμπτο ήλιο για να αρχίσει ο έκτος ήλιος) σύμφωνα με τον μακρινό μέτρημα του ημερολογίου των Μάγια. Κύκλος ο οποίος με μια ευθυγράμμιση των άστρων θα τελειώσει μεταξύ 21 με 25 Δεκεμβρίου 2012.. Oχι δεν θα τελειώσει ο κόσμος αλλά ο κύκλος αυτός μέτρησης, αρχίζοντας πάλι απ’ την αρχή να μετρούν με την γέννηση ενός καινούργιου κύκλου.
Με κάποιο φόβο περπατήσαμε πίσω από την πυραμίδα, στο αριστερό μας μέρος εκεί τελείωνε η γη που πατούσαμε σε έναν καταπράσινο γκρεμό θα ήταν περίπου χίλια μέτρα. Άρα ήμασταν στην κορφή ενός οροπεδίου. Από δεξιά ένα γκρουπ ανδρών μπροστά σε βωμό μιας κυκλικής φωτιάς όπου έβγαζε καπνό, ρώτησα την οδηγό αν έκαναν ακόμα ανθρώπινες θυσίες, όχι μου είπε, τώρα στην σύγχρονη εποχή θυσιάζουν κότες.
Εκεί λοιπόν ένας άνδρας είχε μια αγιαστούρα ένα μάτσο πράσινα χόρτα στο χέρι τα έβρεχε από μια μπουκάλα νερό και ράντιζε τους προσκυνητές, έναν, έναν χωριστά ψιθυρίζοντας κάτι που φοβήθηκα να πάω πιο κοντά να ακούσω, ή ακόμα και να βγάλω φωτογραφία.
Ο ήλιος κόντευε να δύσει, με είχε πιάσει μια απογοήτευση, μια απελπισία, ίσως από την κούραση, πραγματικά είχαμε αργήσει, παρακολουθούσα αυτούς που μετά την τελετή έφευγαν, έσφιξα τον χαρτοφύλακα με τα χαρτιά μου για σιγουριά αυτόν που κρεμόταν από τον ώμο μου.

Αισθάνθηκα τόσο απομονωμένος, είπα στο σοφέρ να φύγουμε, δεν είπα τίποτα στην παρέα για να μην παρεξηγηθώ, σαν πήγαμε στο ξενοδοχείο, άνοιξα το κομοδίνο είχε μέσα την καινή Διαθήκη ξάπλωσα και άρχισα να διαβάζω την προς κορινθίους επιστολή του αποστόλου Παύλου.
Ήταν μεταφρασμένη από τα ελληνικά, σε king James version, από την βιβλική εταιρία Gedeon.
Ε αυτό ήταν, αν και φαίνεται απίστευτο αυτό ανανέωσε τις ελπίδες μου, το θάρρος μου, για ένα καλλίτερο αύριο, έριξε ένα φως για μια συνέχιση του ελληνικού δυτικού πολιτισμού μας, ένα κομμάτι όπου είμαι κι εγώ, έτσι όπως τον ξέρουμε.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Χρόνια Πολλά

Ατιτλάν, Γουατεμάλα

Συγκομιδή καφέ, Αντίγκουα Γουατεμάλα

Ένας καινούργιος χρόνος άρχισε 2012, τον συναπάντησα με την νωπή εμπειρία ότι ξανά περπάτησα στα μονοπάτια των ονείρων μου, αυτά που επισκεπτόμουν σαν ναυτικός, σε αυτά που σαν παιδί ζητούσα την ανθρώπινη κατανόηση, σε αυτά που με έλκυε ένα απροσδιόριστο Νιρβάνα, σε αυτά τα μονοπάτια ξανά περπάτησα, σήμερα σαν επισκέπτης.

Όμως τούτη τη φορά περπατήσαμε όλοι μαζί, κάναμε Χριστούγεννα στην Γουατεμάλα, σε μια οικογενειακή θαλπωρή, αναλύσαμε τα μέρη, που έγινε το ξεκίνημα, η αρχή, εκεί όπου εδραιώθηκε η αγάπη, η γνωριμία, εκεί όπου μπήκαν οι βάσεις του τι είμαστε σήμερα, εδώ που ζούμε ως κάτοικοι της Νέας Υόρκης.

Ένα θερμό ευχαριστώ, χρόνια πολλά κι ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος σε όλους τους φίλους & αναγνώστες του 'ΠΥΛΑΡΟΣ'
Γαβριήλ Παναγιωσούλης