Η φλόγα του λύχνου τρεμόσβηνε κάνοντας με το τρεμούλιασμα της, τις σκιές του ταβανιού πάνω στις χοντροκομμένες κυπαρισσένιες τάβλες γεμάτες ρόζους, αυτού του φτωχικού ουρανού του σπιτιού μου να κινούνται, τα ποτάμια να ρέουν, τα πουλιά να πετούν, τις νεράιδες να με εγγίζουν με τη μαγική ράβδο τους για να μου χαρίσουν τις χάριτες της ζωής, τις καμπάνες της εκκλησίας να χτυπούν χαρμόσυνα, το πρόσωπο του Θεού να χαμογελά.
Ο αέρας σφύριζε περνώντας από τις χαραμάδες, η βροχή μαστίγωνε τα κεραμίδια, έτσι αγκαλιασμένοι και οι δυο αέρας και βροχή, στροβιλιζόταν κάνοντας ένα σιγανό ψιθυριστό σα φτερούγισμα Αγγέλων που είχαν κατέβει απ τον γαλάζιο ουρανό. Ξάφνου το φως του λύχνου έσβησε, σκοτάδι απόλυτο, αισθάνθηκα το χέρι του θεού να με σκεπάζει, έχωσα το κεφάλι μου κάτω απ τα σκεπάσματα και αποκοιμήθηκα στον δικό μου κόσμο, γεμάτο παιδικά αθώα χρώματα, αυτά που μου χάριζε το φως του λύχνου.
Τώρα κοιτώ το σβηστό λυχνάρι, είναι αυτό το ίδιο
που μου κράταγε συντροφιά τις παιδικές αθώες νύχτες, αναλογίζομαι τις εποχές
που πέρασαν και νιώθω ένας μικροσκοπικός
διαβάτης σε μια πολύχρωμη παγκόσμια τροχιά, σα να είναι το φως της
λάμπας αυτής όπου σπέρνει την ελπίδα, στο ατέρμονο πέπλο της νύχτας.
Γαβριήλ
Παναγιωσούλης
« Δεν μας κλείνουν τις πόρτες επειδή γράφουμε. Αντίθετα, γράφουμε επειδή μας κλείνουν τις πόρτες και δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε . ». Ήταν ειλικρινείς και πάνω απ΄ όλα ήξεραν γιατί γράφουν, όχι γιατί τους σφύριξε όπως πίστευαν μερικοί εκτός σιναφιού !
6 σχόλια:
Γαβρίλη μου,
το γραφικό λυχνάρι σου,
το ανεκτίμητο από προσωπικής πλευράς,
αλλά και το μάκρος των χρόνων που "κουβαλάει",
πάλι το χάρηκα.
Τώρα, πώς γίνεται να νομίζω ότι λείπει μια σου ανάρτηση...
-αυτή που έχεις αναφερθεί με τα "ψιλά γραμματα," στο τέλος..
Βάλε την πάλι, Φίλε μου,
να τη διαβάσουμε. Καλό κάνει!
Χαιρετισμούς πολλούς,
Υιώτα
Αγαπητή μου Υιώτα,
Έχεις δίκιο, αυτή η ανάρτηση ήταν τόσο πρωτότυπη και ήταν ξένη δεν ήταν original δική μου,,
φοβήθηκα μήπως παρεξηγηθώ και την έβγαλα όμως υπάρχει στα αρχεία μου,
Τι άλλο να πώ έτσι προτίμησα το λυχνάρι μου, γράφεις:
Τώρα, πώς γίνεται να νομίζω ότι λείπει μια σου ανάρτηση...
-αυτή που έχεις αναφερθεί με τα "ψιλά γραμματα," στο τέλος..
Βάλε την πάλι, Φίλε μου,
να τη διαβάσουμε. Καλό κάνει!
το παρατήρησες, Ευγε σου!
χαιρετισμούς
ευχαριστώ
Γαβριήλ
Συγκινητικές οι αναμνήσεις σου φίλε μου. Στ΄αλήθεια είναι αξιόλογες.
Χαίρομαι που κατάφερες και κρατάς αυτό το λυχνάρι μέχρι σήμερα.
Εγώ έχω μια λάμπα πετρελαίου από τα παιδικά μου χρόνια.
Νάσαι καλά.
Χθες μαζί με το λυχνάρι είχα αναρτήσει και μι άλλη ανάρτηση, μετά όμως σα να μετάνιωσα και την έσβησα, όμως παλι σήμερα μ' έπιασε η μανία μου και την ξανάγραψα, είναι ξένη αλλά λέει και τη δεν λέει πολλά,
ευχαριστώ
Γαβριήλ
Ωραίο Γαβρίλη μου. Αυτό το σβυστό λυχνάρι,μαζί με τα σπασμενα κεραμίδια και το ανεμοβρόχι που σου πιτσίλιζε το πρόσωπο όταν προσπαθούσες να καταλάβεις μέσα στο σκοτάδι τα αίτια της καιρικής κακίας,αποτελούν τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστικε ο χαρακτήρας σου και συ ο ίδιος σαν άνθρωπος.Χωρίς αυτά θα έίσουν διαφορετικός και ποιος ξέρει,μπορεί καλύτερος ή και χειρότερος. Ευλόγα το λυχνάρι σου, είσαι Εσύ.
Αγαπητέ μου Λύκων.
Ναι μάλιστα αν και φαίνεται απίστευτο ειναι αυτό το ίδιο το λυχνάρι που στο φως του έμαθα το αλφαβήτα, είναι ο άλλος άγνωστος εαυτός μου που τον ξέρω μόνο εγώ. κανένας άλλος.
ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου