Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Η συναυλία των βατράχων




                                             Δεν είχα τίποτα, όμως τα είχα όλα:

Η αιώρα  κρεμόταν  κάτω απ’ το σκεπαστό της βεράντας, εκεί έκανα τη σιέστα μου τα μεσημέρια  απολαμβάνοντας την ελαφρά θαλασσινή αύρα αυτή που προσπαθούσε να σπάσει την αποπνικτική ζέστη των τροπικών.      
Όταν  νύχτωνε οι βάτραχοι άρχιζαν να τραγουδούν και ήταν εκεί δίπλα μου στα χαντάκια του δρόμου, ήταν η παρέα μου, μια ομοιόμορφη  συναυλία κουάκ, κουάκ βρεκεκέξ λες κι έπαιζαν προς τιμή μου, μετά τους συντρόφευαν το ζουζουνιτό των πτερωτών τροπικών ζωυφίων, αυτών που είχαν καταλάβει την φθοριούχα λάμπα της κολόνας του δρόμου. Όλα αυτά προς τιμή μου. 
Σαν νύχτωνε τα  κουνούπια ορμούσαν σα να ήταν καταδιωκτικά αεροπλάνα, ο ιδρώτας έβρεχε το κορμί και το άφηνε με μια υγρή δροσιά λες και ήταν θαλασσινή αρμύρα. Στης νύχτας την σιγαλιά ακουγόταν  η σειρήνα του μόλου για αλλαγή βάρδιας όπου φόρτωναν τα βαπόρια μπανάνες, ανακατευόταν με τις υπόκωφες σφυριξιές βαποριών που τελείωναν την φόρτωση και αποχαιρετούσαν το λιμάνι σε ένα παντοτινό αντίο. Οι γυναίκες όσες πίστευαν στις υποσχέσεις των ναυτικών γύριζαν στα μπαρ πίνοντας για να ξεχάσουν, όσες δεν πίστευαν γλεντούσαν.
Από κάπου μακριά ακουγόταν μουσική, με γυναικεία γέλια και φωνές μεθυσμένων ναυτικών. 
Η αποπνικτική ζέστη της νύκτας  προμήνυε βροχή.
Άρχισε να βρέχει, μπήκα μέσα στο σπίτι, εκεί μια ανοιχτή αγκαλιά με περίμενε, η φωλιά μας όπως πάντα ζεστή υγρή κοίλη, η βροχή  ακουγόταν σαν ο Θεός να μας ρίχνει κουφέτα στα κεραμίδια, ένα  ακομπανιαμέντο ευτυχίας, οι βάτραχοι με την συναυλία τους μας νανούριζαν μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.   
Ένας  άνδρας, μια γυναίκα μια αγάπη, μια συνέχιση της ζωής.
Σήμερα  τα έχω όλα, ακόμα και τριανταφυλλιές, με πλούσια όμορφα  τριαντάφυλλα, που  είναι γεμάτα αγκάθια.

Όμως μου λείπει η νιότη, η γαλήνη, το περιβάλλον, αυτό που συνόδευε η συναυλία των βατράχων, ήταν τόσο  καταδεχτικοί, τόσο ιδεαλιστές ώστε  δεν μου παραπονέθηκαν ποτέ τους για τίποτα, όμως αρκούμαι με το σήμερα…  
     Γαβριήλ Παναγιωσούλης


9 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αγαπητέ μου φίλε Γάβο, αφού έχεις κρατήσει στη μνήμη σου όλο αυτό το τελετουργικό με την κάθε λεπτομέρεια, μέχρι και τα «κουάξ-κουάξ» των βατράχων, αυτά τα μικρά παράξενα λευκά ζωάκια που κι εγώ τ’ άκουγα στην αυλή μου, μη μου λες ότι τώρα σου λείπει «η νιότη, η γαλήνη, το περιβάλλον…» Ναι, είναι αλήθεια, όμως μια μέρα tan especial όπως η σημερινή. πάρε, λοιπόν, την αγαπημένη σου εορτάζουσα στην αγκαλιά σου, κλείσε τα μάτια και... ξαναζήσε αυτές τις αξέχαστες στιγμές της ευτυχίας!

«Δεν είχα τίποτα, όμως τα είχα όλα» λες… κι όπως πολλές φορές κι εγώ πάντα λέω: «Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ»!...

Feliz Cumlpleaños, Hortencia!!!

pylaros είπε...

Αχ φίλε μου Στράτο, αυτό έκανα κι εγώ, έκλεισα τα μάτια μου, ακόμα ξανάφερα στη μνήμη μου τότε που δεν είχα τίποτα υλικά, αλλά τα είχα όλα.
Γι' αυτό δημοσίευσα και το παρόν,
Σήμερα με πνίγουν τα περιττά τα οποία πολλές φορές σκλαβώνουν τον άνθρωπο.
Muchas gracias por sus felicitaciones a Hortencia

saludos y un abrazo,
Gbariel y Hortencia

nikol είπε...

Τα έχεις όλα καλέ μου φίλε !!! Εχεις το λαμπερό χαμόγελο της Ορτένσια και αυτό είναι το παν !!!! Φαντάσου να θυμόσουν τις ιαχές των βατράχων χωρίς να έχεις την αγαπημένη σου !!!
Muchas felicidades y un fuerte abraso para ustedes!!

nikol είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ντένης Κοντρίνης είπε...

Φίλε μου
Χρόνια πολλά στην Ορτάνσια και σε σένα για τα γεννέθλιά σας. Πολύχρονοι, χαρούμενοι κι΄ευτυχισμένοι πάντα.
Άφησε το βλέμα σου γύρω σου, σε παιδιά, εγγόνια, γαμπρούς και θα δεις πόσα πολλά έχεις. Τι άλλομ θέλεις;
Νάσαι καλά φίλε.

Αστοριανή είπε...

...ΟΛΑ τα έχεις... το ξέρεις!
Όμως,
αυτές οι σκέψεις,
καθόλου παράξενες για πολλούς από μας...
είναι η πληγή και η έμπνευση μαζί
για να δουλεύει το μυαλό
και τα...πλήκτρα !!!

Να είστε καλά.

Και... βάλε μια καταβολάδα από την πανέμορφη τριανταφυλλιά σας,
για μένα, να την έχω για του χρόνου...(!!!)

είχα παρόμοια στην Αστόρια,
μα ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα ερχόμουν εδώ!!!

βλέπω και την κόκκινη με μπουμπούκια, δίπλα της... έχω μια κατακόκκινη, βελούδινη...

(αν δεν γίνεται... θα εντοπίσω καμιά στο ΧόμΝτίπο... ή στο Χιξ...)

και θα σου δώσω... μοσχοβολιστή νεραντζούλα...
Να είσαι-είστε όλοι καλά,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Σήμερα γυρνώντας την ματιά μου προς τα πίσω καταλαβαίνω ότι
στην νεανική μου ζωή είχα όλα όσα χρειαζόταν για να είναι κάποιος ευτυχισμένος.
στην κυριολεξία δεν είχα τίποτε υλικά αγαθά pero no me hacían falta.
Σήμερα η ζωή εξακολουθεί έτσι όπως άρχισε όμως πολλές φορές την πνίγουν τα περιττά αγαθά.

muchas gracias por su felicitaciones de parte de ambos nosotros
recibe un fuerte abrazo
Gabriel y Hortensia

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για τις ευχές σου φίλε Ντένη,
Όπως κι εσύ λες αφήνω το βλέμμα ελεύθερο και βλέπω γύρω μου το τι κατάφερα, μέσα από τόσα χρόνια εδώ κι εκεί.
Αυτό είναι η τελική ευχαρίστηση.
Ευχαριστούμε για τις ευχές σου, ναι τούτος ο μήνας είναι γεμάτος γενέθλια, εορτές κλπ...
να έχουμε καλή υγεία
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Με την άνοιξη να μου το θυμίσεις να σου δώσω καταβολάδα της τριανταφυλλιάς μου.

Οι σκέψεις είναι πάντα για να ακονίζεται το μυαλό, μα και μια ερώτηση που δεν έχει απάντηση ένα αιώνιο Αν! αν έκανα το τάδε, ή το δείνα

χαιρετισμούς
Γαβριήλ