Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Η Μοναξιά στη σύγχρονη εποχή.

Η εδώ εβδομαδιαία εκδιδομένη ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ της Νέας Υόρκης στην οποία ανήκει και ο Ραδιοτηλεοπτικός σταθμός GR-Radio-TV, εκτός από τα  άρθρα μας τα οποία δημοσιεύει και την ευχαριστούμε πολύ, μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε και μια ραδιοτηλεοπτική "alive" εκπομπή κάθε Τετάρτη από 5μμ. -6μμ. Ώρα Νέας Υόρκης. Να    παρουσιάσουμε τις απόψεις μας, μια και ανήκουμε όλοι στην Εταιρία Ελλήνοαμερικανών  Λογοτεχνών ΗΠΑ.  Διαβάσαμε λογοτεχνικά κείμενα σε πεζό και ποιητικό λόγο,  και γενικώς ανταλλάξαμε γνώμες και απόψεις, αναλύσαμε καταστάσεις που αφορούν την συνέχιση της παρουσίας του Ελληνισμού στα ξένα. Χθες το απόγευμα Τετάρτη  12/11/14 συναντηθήκαμε στον Ραδιοφωνικό σταθμό 4 φίλοι, ο Τάσος Μουζάκης, Ο Δημήτρης Μουστάκης, ο Νίκος Λιψάνος, ο υποφαινόμενος Γαβριήλ Παναγιωσούλης.   Συζητήσαμε διάφορα θέματα και ο κάθε ένας μας διάβασε και από κάτι δικό του.
 Άνοιξα την "παράσταση" ομιλώντας για  το κάτωθι κείμενο, πολλοί  νόμισαν ότι ήταν παράπονο, που όμως δεν ήταν αλλά ένας αντικατοπτρισμός μιας σημερινής κατάστασης.  

                                     Η Μοναξιά στην σύγχρονη εποχή

Χάθηκε το ενδιαφέρον,  το πνεύμα έπαψε να τον παρακινεί, έχασε και την περιέργειά του, το βλέμμα του απλανές, ούτε που σκέφτεται να γυρίσει σελίδα, έμεινε μια χούφτα κόκαλα, τυλιγμένα σε ανθρώπινο πετσί. Η καρέκλα  του κομπιούτερ τον γέμισε ρόζους, ούτε το τηλέφωνο  κουδουνίζει, έξω καταχνιά, μαυρίλα συννεφιά, περιμένουν χιόνι   παγωνιά, η υγρασία του δίνει στα νεύρα κι αυτά τα ρημάδια τα κόκκαλα πονούν, το τσουκάλι βράζει φασολάδα, μαζί της χαράζει η ελπίδα, η ελπίδα της νιότης, αυτή  που  φέρνει η μνήμη. 
                                          Ατενίζοντας την μοναξιά

 Γύρω του υπάρχει η σιωπή, αυτή που τρέχει σαν ποτάμι στην άβυσσο της αιωνιότητας.
Όμως αυτός  ακούει τον παφλασμό της, ο χρόνος του κρατά συντροφιά,  ανυπομονεί να φύγει από κοντά του, χωρίς  να καταλαβαίνει ότι με αυτό συντομεύει το μονοπάτι της ζωής του.
 Μάταια ζητά μια ζεστή αναπνοή, νάχει τα γούστα του, ένα χάδι, ένα καλό λόγο, αισθάνεται ικανός για απολογία, λες και είναι ο  Σωκράτης, όμως δεν έφταιξε σε τίποτα,  ούτε μπορεί  να λύσει το μυστήριο της σχετικότητας δεν  είναι ο Αϊνστάιν,  ούτε  μπορεί να ζήσει σαν υπαρξιστής δεν   είναι ο Πολ Σαστρέ, ούτε ο  Αλμπερτ  Καμύ από τ’  Αλγέρι.
Είναι ένας απλός άνθρωπος.
                                              Άρα τι να σκέφτεται;

 Αντί αυτών γεμίζει με μια ψυχική   μοναξιά, ανοίγει τον υπολογιστή, τίποτα, κανένας, κανένα  μήνυμα, καμιά επιστολή, αισθάνεται αχρείαστος, άχρηστος, όλοι τον προσπερνούν, φυτεύουν τα τριαντάφυλλά τους σε άλλους κήπους.
 Η  σανιδένια μυρωδιά πεύκου της καρέκλας τον  μεταφέρει στην λευτεριά άλλων εποχών,  σήμερα τον πνίγει, το μπλε τριαντάφυλλο που έψαχνε τόσα χρόνια μαράθηκε, έπεσαν τα φύλλα του, έπαψε να ευωδιάζει,  το διαδίκτυο απρόσωπο, του λείπει η άχνα μιας  ανθρώπινης αναπνοής δίπλα του,  τι κι αν τα χρόνια διάβηκαν, η ψυχή δεν γερνά ποτέ.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης





8 σχόλια:

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Φίλε μου καλησπέρα σου.
Χαίρομαι που από το ραδιόφωνο της GR κάθε Τετάρτη δίνετε στην Ομπγένεια την παρουσία της ΕΕΛΑ. Λυπάμαι που οι υποχρεώσεις μου δεν μου επιτρέπουν μια παρουσία.
Σχετικά με την ανάρτησή σου θα μου επιτρέψεις να διαφωνίσω με τον πεσιμισμό που σε διακατέχει αναφορικά με την ηλικία.
Προσπάθησε να τα δεις κάπως αλλοιώς. Έχουμε ακόμη πολλά να προσφέρουμε και το κυριότερο μας χρειάζονται.
Νάσαι καλά

pylaros είπε...

Καλησπέρα φίλε Ντένη,
Πάρα πολύ ωραία η απάντησή σου από απόψεως γνώμης, μου αρεσει η ανταλλαγή γνωμών
Δεν είναι πεσιπισμός αυτός που κυριεύει αλλά

μια ψυχική μοναξιά, αυτή που δύσκολα μπορεί να γεμίσει με το υπάρχον εδώ κατεστημένο ανθρώπων τρίτης ηλικίας, ή οπουδήποτε σε διαφορετκο μέρος.

Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κάποιος αυτό που λείπει; Όχι δεν λείπει το φαγητό, ούτε οι συνδιαλέξεις με ανθρώπους από άλλες ηλικίες,

Είναι αυτό που κάποτε είχες και ήταν δικό σου, ο κόσμος ολόκληρος ήταν δικός σου.
Μου άρεσε αυτό που γράφεις:

(Προσπάθησε να τα δεις κάπως αλλοιώς. Έχουμε ακόμη πολλά να προσφέρουμε και το κυριότερο μας χρειάζονται.)

Χαιρετώ
Γαβριήλ




George είπε...

Γεια σου Μπάρμπα Γαβριήλ παραπονιάρη. ( αστειεύομαι βέβαια ).

Από όποια πλευρά κι αν τα κοιτάξεις, ότι ερμηνεία κι αν δώσεις στα λόγια σου, είτε σαν παράπονο είτε σαν αντικατροπτισμό της σημερινής κατάστασης ( όπως το τοποθετείς ) το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ζούμε στη μοναξιά!!

Είναι κι εκείνο το γνωμικό που λέει.. Ήμαστε μικρά και φωνάζανε..μη μου κρατάς το χέρι, είμαι μεγάλος πια!!! και τώρα που μεγαλώσαμε και το έχουμε ανάγκη δε βρίσκουμε άνθρωπο.

Έτσι είναι Μπάρμπα Γαβριήλ.

Μπορεί να έχουμε πολλαπλασιάσει τα αποκτήματά μας, έχουμε όμως μειώσει τις αξίες μας. Έχουμε ακόμα κατακτήσει το κενό του διαστήματος, αλλά όχι το εσωτερικό μας κενό.

Τι να πεις.

Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο του κ. Κονταρίνη. '' Έχουμε ακόμη πολλά να προσφέρουμε και το κυριότερο μας χρειάζονται ''.

Ναι. Έχουμε πολλά να πάρουμε από εσάς εμείς οι... λίγο νεότεροι.

Κουράγιο λοιπόν και γεια χαρά από τη Βοστώνη που την πασπάλισε με χιόνι σήμερα.

Μηθυμναίος είπε...

Θα αρχίσω λέγοντας πως αν η Εφημερίδα της Νέας Υόρκης, εκτός της γραπτής εβδομαδιαίας συνεργασίας, σας έδωσε κι άλλο ένα βήμα λόγου, φίλε μου Γάβο, ώστε να παρουσιάζετε το έργο σας και να εκφράζετε ελεύθερα τις απόψεις σας, το βλέπω –και είναι– πάρα πολύ σημαντικό!

Όσο δε για τη «μοναξιά στη σύγχρονη εποχή» νομίζω πως το έγραψες δίχως να το πολυπιστεύεις…
Γενικά μπορεί να υπάρχουν στιγμές που να την αισθανόμαστε, όμως δεν νομίζω ότι ανοίγεις τον υπολογιστή και δεν βρίσκεις εκεί μηνύματα φίλων… το αντίθετο θα έλεγα, ανοίγεις τον υπολογιστή μ’ αυτή τη λαχτάρα… να διαβάσεις στα «Εισερχόμενα» λόγια ανθρώπων που σ’ αγαπούν, και τους βρίσκεις εκεί, είμαι σίγουρος.
Έχεις την Παρέα, που αν και δύσκολα βρίσκετε τρόπο να συναντιόμαστε… Έχεις το Σαββατιάτικο ραντεβού στην Αστόρια…
Μα πάνω απ’ όλα έχεις την ωραία οικογένειά σου, τα βλαστάρια σου, έχεις όλους εμάς τους φίλους σου που όλο και κάτι μοιραζόμαστε.
Κι αφού η ψυχή σου δε γερνά, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, ακριβέ μου φίλε.

pylaros είπε...

Καλημέρα από μια ηλιόλουστη αλλά παγωμένη Νέα Υόρκη, αγαπητέ μου Γιώργο!

Δεν ξέρω φίλε αλλά ίσως η ψυχή μου πολλές φορές να αναπολεί μέρη όπου έχει αφήσει ένα της χιλιοστό, τότε που ελεύθερη και τρομερά εγωιστική ζητούσε κι εύρισκε εφήμερες γνωριμίες, (για να μην πω τίποτε άλλο)

Έτσι όταν εδώ προσπαθώ να αναπτύξω ένα θέμα (πολλές φορές δεν με καταλαβαίνουν) και το λέω χωρίς να με παρεξηγήσετε) όχι ότι ξέρω τίποτα παραπάνω αλλά μπορώ να φεύγω έξω από παραδοσιακά σύνορα μιας ελληνικού ενδιαφέροντος συνδιάλεξης και με κοιτούν σα να κατέβηκα από τον Άρη,...
Τελικά φίλε αυτό που εννοώ μοναξιά είναι πνευματική, είναι η ανταλλαγή σκέψεων, εμπειριών, περιπετειών του παρελθόντος με το σήμερα.
Όταν σωπαίνω αισθάνομαι την μοναξιά...

Από άλλης απόψεως δόξα τω Θεώ, έχω καλούς φίλους, πολυπληθή αγαπητή οικογένεια περνάμε πάντα κοντά ο ένας τον άλλον.
Μου άρεσε αυτό που γράφεις φίλε Γιώργο: (αλλά όχι το εσωτερικό μας κενό.)

Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς
Γαβριήλ


pylaros είπε...

Καλημέρα από μια ηλιόλουστη αλλά παγωμένη Νέα Υόρκη αγαπητέ μου φίλε Στράτο.

Διάβασα το σχόλιό σου φίλε, θα πρέπει να πω ότι ναι έχεις δίκιο στα γραφόμενά σου, είναι αλήθεια. ναι κανονικά δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι μοναξιά,
Όμως φίλε νομίζω ότι ξέρω τι φταίει, ξέρω πως να το αποφύγω αλλά δεν το έχω καταφέρει μέχρι σήμερον.
Είναι μερικές φορές που αισθάνομαι τρομερά μόνος, ότι και να πω δεν μπορούν να με καταλάβουν, (όχι δεν είμαι εγωιστής) νομίζω ότι φταίει το παρελθόν μου, έχω αφήσει ένα κομμάτι της ψυχής μου σε κάθε γωνιά της γης, τότε που οι συνθήκες επιβίωσης ήταν απάνθρωπες κι όμως εύρισκα τον τρόπο να ανταπεξέλθω, να ζήσω χωρίς περιττά, χωρίς αποκούμπι, και να δοκιμάσω αλλόγλωσσες περιπέτειες ως ναυτικός (13 ολόκληρα χρόνια) μα και ως ταξιτζής (8 χρόνια).
Κάτι που δεν έχει να κάνει τίποτα
με τις Ελληνικές παραδοσιακές συνήθειες αυτές που ίσως παρεξηγηθώ.
Σήμερα όλα καλά, δόξα τω Θεώ,

Όμως τα βράδια όταν δεν με παίρνει ο ύπνος και βλέπω στην τηλεόραση κανένα ασπρόμαυρο φιλμ της παλιάς εποχής, της εποχής που ήμουν μικρός και γύριζα στα πεζοδρόμια ε! αυτό με γυρίζει πίσω τότε που πάλευα τον Γολιάθ για μια θέση κάτω απ' τον ήλιο.
Από εκεί προέρχεται και η μοναξιά θα έλεγα σκέψης, το πηλίκο είναι το πόσο έχει φυτέψει μέσα σου τις ρίζες του το παρελθόν σου, αυτό που ήσουν μόνος.

Φίλε σήμερα στην μοντέρνα κοινωνία αισθάνομαι κι εγώ ένα της κομμάτι με φίλους, γνωστούς, και μια αγαπημένη οικογένεια θα πρέπει να είμαι ευχαριστημένος, που είμαι.

Ευχαριστώ

Γάβο

Αστοριανή είπε...

Εδώ, στην ιστοσελίδα σου,
έχεις την καλύτερη συντροφιά,
μαζί με την αγαπημένη σου Οικογένεια, Γαβρίλη μου.
Το ταίρι σου, η όμορφη Ορτανσία, συμπληρώνει όλα τα κενά...
Μόλις απόψε
σε.... διάβασα
και 10.40 ...σου συμπληρώνω την σκέψη μου,
ενώ εσύ, σίγουρα κοιμάσαι...
Πολύχρονος και πάλι,
Υιώτα

pylaros είπε...

Ευχαριστούμε για τις ευχές σου αγαπητή Υιώτα, αν και οι σελίδες δημοσίευσης μπερδεύτηκαν. όμως είναι ο. κ.

Νάσαι πάντα καλά
χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ