Η Μοναξιά στη σύγχρονη εποχή.

Η εδώ εβδομαδιαία εκδιδομένη ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ της Νέας Υόρκης στην οποία ανήκει και ο Ραδιοτηλεοπτικός σταθμός GR-Radio-TV, εκτός από τα  άρθρα μας τα οποία δημοσιεύει και την ευχαριστούμε πολύ, μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε και μια ραδιοτηλεοπτική "alive" εκπομπή κάθε Τετάρτη από 5μμ. -6μμ. Ώρα Νέας Υόρκης. Να    παρουσιάσουμε τις απόψεις μας, μια και ανήκουμε όλοι στην Εταιρία Ελλήνοαμερικανών  Λογοτεχνών ΗΠΑ.  Διαβάσαμε λογοτεχνικά κείμενα σε πεζό και ποιητικό λόγο,  και γενικώς ανταλλάξαμε γνώμες και απόψεις, αναλύσαμε καταστάσεις που αφορούν την συνέχιση της παρουσίας του Ελληνισμού στα ξένα. Χθες το απόγευμα Τετάρτη  12/11/14 συναντηθήκαμε στον Ραδιοφωνικό σταθμό 4 φίλοι, ο Τάσος Μουζάκης, Ο Δημήτρης Μουστάκης, ο Νίκος Λιψάνος, ο υποφαινόμενος Γαβριήλ Παναγιωσούλης.   Συζητήσαμε διάφορα θέματα και ο κάθε ένας μας διάβασε και από κάτι δικό του.

 Άνοιξα την "παράσταση" ομιλώντας για  το κάτωθι κείμενο, πολλοί  νόμισαν ότι ήταν παράπονο, που όμως δεν ήταν αλλά ένας αντικατοπτρισμός μιας σημερινής κατάστασης.  

                                     Η Μοναξιά στην σύγχρονη εποχή

Χάθηκε το ενδιαφέρον,  το πνεύμα έπαψε να τον παρακινεί, έχασε και την περιέργειά του, το βλέμμα του απλανές, ούτε που σκέφτεται να γυρίσει σελίδα, έμεινε μια χούφτα κόκαλα, τυλιγμένα σε ανθρώπινο πετσί. Η καρέκλα  του κομπιούτερ τον γέμισε ρόζους, ούτε το τηλέφωνο  κουδουνίζει, έξω καταχνιά, μαυρίλα συννεφιά, περιμένουν χιόνι   παγωνιά, η υγρασία του δίνει στα νεύρα κι αυτά τα ρημάδια τα κόκκαλα πονούν, το τσουκάλι βράζει φασολάδα, μαζί της χαράζει η ελπίδα, η ελπίδα της νιότης, αυτή  που  φέρνει η μνήμη. 

                                          Ατενίζοντας την μοναξιά

 Γύρω του υπάρχει η σιωπή, αυτή που τρέχει σαν ποτάμι στην άβυσσο της αιωνιότητας.

Όμως αυτός  ακούει τον παφλασμό της, ο χρόνος του κρατά συντροφιά,  ανυπομονεί να φύγει από κοντά του, χωρίς  να καταλαβαίνει ότι με αυτό συντομεύει το μονοπάτι της ζωής του.

 Μάταια ζητά μια ζεστή αναπνοή, νάχει τα γούστα του, ένα χάδι, ένα καλό λόγο, αισθάνεται ικανός για απολογία, λες και είναι ο  Σωκράτης, όμως δεν έφταιξε σε τίποτα,  ούτε μπορεί  να λύσει το μυστήριο της σχετικότητας δεν  είναι ο Αϊνστάιν,  ούτε  μπορεί να ζήσει σαν υπαρξιστής δεν   είναι ο Πολ Σαστρέ, ούτε ο  Αλμπερτ  Καμύ από τ’  Αλγέρι.

Είναι ένας απλός άνθρωπος.

                                              Άρα τι να σκέφτεται;

 Αντί αυτών γεμίζει με μια ψυχική   μοναξιά, ανοίγει τον υπολογιστή, τίποτα, κανένας, κανένα  μήνυμα, καμιά επιστολή, αισθάνεται αχρείαστος, άχρηστος, όλοι τον προσπερνούν, φυτεύουν τα τριαντάφυλλά τους σε άλλους κήπους.

 Η  σανιδένια μυρωδιά πεύκου της καρέκλας τον  μεταφέρει στην λευτεριά άλλων εποχών,  σήμερα τον πνίγει, το μπλε τριαντάφυλλο που έψαχνε τόσα χρόνια μαράθηκε, έπεσαν τα φύλλα του, έπαψε να ευωδιάζει,  το διαδίκτυο απρόσωπο, του λείπει η άχνα μιας  ανθρώπινης αναπνοής δίπλα του,  τι κι αν τα χρόνια διάβηκαν, η ψυχή δεν γερνά ποτέ.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης