Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

ΝΙΡΒΑΝΑ

Ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας που όλοι τρέχουν να προετοιμασθούν για τα Χριστούγεννα για την πρωτοχρονιά για αγορά δώρων, να μην ξεχάσουν κανένα, μα και να κλείσουν τραπέζι σε κέντρο (όσοι θα πάνε) να υποδεχθούν τον καινούργιο χρόνο. Το άγχος της καθημερινότητας υπερισχύει, το τρέχα, τρέχα δεν σταματά.  Θέλοντας λοιπόν να επιζήσω του άγχους (αν και μου είναι δύσκολο) έψαξα στα κιτάπια της μνήμης   μου, βρήκα μια εικόνα την  ξεσκόνισα την φίλησα από νοσταλγία και αγάπη, προσκύνησα στην φευγάτη νιότη μου και την παρουσιάζω έτσι όπως την έζησα.       


Μια επίσκεψη στο ναό της Νιρβάνας:

Μια μέρα εκεί που περπατούσα κοιτάζοντας τα παράξενα από αυτά που δεν υπάρχουν στο χωριό μου, μου κίνησε την περιέργεια ο τρούλος   μιας πανύψηλης Παγόδας, σε ένα χρυσαφί χρώμα. Ευκαιρία σκέφτηκα να επισκεφτώ το ναό της Νιρβάνας,  έβαλα οδηγό μου τη θέα του τρούλου και βάδιζα μόνος τα σοκάκια της μικρής αυτής πόλης του λιμανιού. Ίσως να με φωτίσει σε κάτι που δεν έχω ή που δεν ξέρω ώστε να βρω τη Νιρβάνα μου αυτό το άγνωστο ύψιστο αγαθό!
Αλλά πρέπει να εξιστορήσω το πώς βρέθηκα στο κράτος αυτό της νοτιοανατολικής Ασίας.  Φορτωμένο το βαπόρι μας ρύζι παλεύαμε μερόνυχτα με τον μουσώνα του Ινδικού Ωκεανού. Προορισμός μας το λιμάνι Chittagong,   Bangladesh  στον κόλπο της Βεγγάλης, μετά κι αφότου ξεφορτώσαμε, αναχωρήσαμε για  Colombo Κεϋλάνης φορτώσαμε ρύζι για Basein Burma,  σημερινή  Myanmar.

Στην φωτογραφία ο φίλος Captain John Ko. Korinis με τον μπερέ, ο άλλος με το  Άφρο η αφεντιά μου. Ινδικός Ωκεανός 1957.
please check comments, σχόλια.

Επιτέλους κάποτε φθάσαμε στο λιμάνι αυτό, φουντάραμε στην μέση ενός ποταμού, φορτηγίδες έπεσαν δίπλα μας κι άρχισαν να ξεφορτώνουν το ρύζι.
Την νύκτα κλέφτες ανέβηκαν στο κατάστρωμα  boat deck έκοψαν κι έκλεψαν τα σχοινιά (μπαρούμες) από τις σωσίβιες λέμβους.   
Ο καπετάνιος μας Π. Παναγιώτου ένας ηλικιωμένος  από την Σάμο καλός άνθρωπος, ήταν της ακτοπλοΐας, «ο κανονικός μας καπετάνιος και το περισσότερο πλήρωμα όταν μάθανε τον προορισμό του φορτίου κόλπος της Βεγγάλης από τον γύρω του ακρωτηρίου της καλής Ελπίδος τα χτύπησαν κάτω κι έφυγαν όλοι μαζί στη Νέα Ορλεάνη» έτσι περιμέναμε αρόδου στον Μισισιπή να έρθει καινούργιο πλήρωμα.»  Πρέπει να τονίσω ότι το βαποράκι αυτό ήταν ένα μικρό 5.000 τόνων με ταχύτητα 5-6 μίλα ωριαίος.
Το εφοπλιστικό γραφείο μαζί με τον πράκτορα τρέχανε να βρούνε ναυτικούς την τελευταία στιγμή, έτσι  έφεραν όποιους βρήκαν.  Ήταν η εποχή που ήταν κλειστό το κανάλι του Σουέζ 1956. Λέγανε ότι ο καπετάνιος μας πρώτη του φορά πλοιαρχούσε σε ποντοπόρο φορτηγό και μάλιστα αργοκίνητο… δεν μιλούσε Αγγλικά.
Με φωνάζει λοιπόν  ο καπετάνιος βρίζοντας ελληνικά και μου λέει πρέπει να πάμε στην αστυνομία να καταδώσουμε την κλεψιά, εσύ είσαι ο πιο εύκαιρος, (Η δουλειά μου ήταν (Steward) λοιπόν   μπες σε μια βάρκα αυτές που κάνουν την συγκοινωνία με τη στεριά πήγαινε στον πράκτορα και πες του να ειδοποιήσει την αστυνομία, για την κλεψιά.   (Κανονικά την δουλειά αυτή την έκανε ο ασυρματιστής  «Μαρκόνης,» αλλά ο δικός μας ήταν ένας βραζιλιάνος μέθυσος και υπήρχε το φράγμα της γλώσσας με τον πλοίαρχο.)
Πράγματι πήγα, ο πράκτορας μου λέει:
Μια συμβουλή σας δίνω, μην αναφέρεται τίποτα στην αστυνομία, ούτε σε κανένα, θα βρείτε τον μπελά σας,  απλούστατα αγοράστε καινούργια σχοινιά…
Aφού πήρα την απάντηση,   πριν γυρίσω στο βαπόρι αποφάσισα να  κάνω μια βόλτα στην πολιτειούλα, να δω τα αξιοπερίεργα. Ξεκίνησα με οδηγό μου τον πανύψηλο τρούλο παγόδας, (και ήταν πολλές)  που φάνταζε από μακριά σαν χρυσάφι. Φτάνοντας  μπροστά απ’ την παγόδα είδα ότι ήταν ανυψωμένη με κυκλικά σκαλιά,  όπου πάνω στην κορυφή σχημάτιζαν μια πλατιά  στρογγυλή προεξοχή.  Κοίταξα  τι έκαναν οι υπόλοιποι κι έκανα κι εγώ το ίδιο, ανέβηκα τα σκαλιά  έβγαλα τα παπούτσια μου και τ’ άφησα στην είσοδο απ’ έξω. Μέσα στο βάθος φάνηκε  ένα τεράστιο  άγαλμα ενός χλωμού  Βούδα, με μεγάλα αυτιά που ήταν καθιστός οκλαδόν και κρατούσε ένα μεγάλο πιάτο. Στάθηκα μπροστά του και παρακολουθούσα, κόσμος με προσπέρναγε, προπαντός γυναίκες, δεν μου έδινε κανείς σημασία. Ήταν ένα κράτος ακοινώνητο με ένα πληθυσμό βουβό, καχύποπτο προς τους ξένους.  
Μπροστά απ’ το άγαλμα ήταν κάγκελα κι επάνω εκεί ήταν κρεμασμένες κοριτσίστικες πλεξούδες, τάματα προς τον Βούδα, από στο αριστερό μέρος του «ναού» τεράστιες ζωγραφιές που μπροστά τους έκαιγαν δεκάδες κεριά-καντήλια, έμεινα αποσβολωμένος κοιτάζοντας τα χρώματα  τις ζωγραφιές μερικές τρομακτικές. Είπα να προσευχηθώ, αλλά δεν μου πήγαινε, μετά σκέφθηκα την ουτοπία της Νιρβάνας, αυτής που όλοι ψάχνουμε αλλά δεν ξέρουμε πως!
Μετά συνήλθα κι άρχισα να ψιθυρίζω κάτι σαν (ρε τι γυρεύω εγώ σε τούτη την κοσμοχαλασιά και μόνος μου) κανονικά θα πρέπει  να λέω  μια παράκληση στους θεούς που γνωρίζω να μου δείξουν τον σωστό δρόμο. Μετά  άκουσα κάτι θορύβους, γύρισα  δίπλα μου  είδα τους πιστούς να με κοιτάζουν παράξενα, κάτι ανθρωπάκια μικρού αναστήματος.  Απόρησα, μετά σα να μ’ έπιασε ένας φόβος, βγήκα, κατέβηκα τα σκαλιά παίρνοντας μαζί μου τα παπούτσια μου που είχα αφήσει απ’ έξω, τράβηξα για το ποτάμι όπου ένα μονόξυλο με  έναν μονό κωπηλάτη που φορούσε κινέζικο καπέλο και στριφογύριζε στην πρύμνη  το μοναδικό κουπί  με έφερε  εκεί που ήταν φουνταρισμένο το βαπόρι στη μέση του ποταμού και ξεφόρτωνε ρύζι σε μαούνες.

Φτάνοντας στο βαπόρι κατάλαβα ότι αν κι επισκέφθηκα το βουδιστικό ναό, αν κι έκλεισα τα μάτια μου κι ένωσα τις παλάμες μου σαν προσευχή, αν κι έσκυψα το κεφάλι μπροστά στις τόσες πολλές κέρινες φλόγες με τον Βούδα να κάθεται οκλαδόν  στο βάθος, αν και ήμουν ξυπόλητος εις ένδειξη σεβασμού, εν τούτοις δεν βρήκα αυτό που ζητούσα. Την αγαλλίαση και ηρεμία που υπόσχεται η  Νιρβάνα.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης







21 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Μου φαίνεται, φίλε, πως μπήκες σε βαθιά νερά, στα νεφελώδη στρώματα του διαλογισμού, μια έννοια αφηρημένη, που στο δικό μου φτωχό μυαλό είναι συγκεχυμένη και διόλου κατανοητή.

Νιρβάνα, ψάχνω στο λεξικό μήπως και ξεδιαλύνω τι ακριβώς είναι κι εκεί διαβάζω πως: «ο όρος αυτός χαρακτηρίζει τη βουδιστική απάρνηση κάθε εγκόσμιας επιθυμίας, παντός γήινου, και κατά συνέπεια και η εξαφάνιση αυτού του ανθρώπου στο μηδέν δια της οποίας και επέρχεται η απολύτρωση από τα δεινά της ζωής και του κόσμου».
Δεν ξέρω τι ένιωσες εσύ μετά την επίσκεψή σου στην παγόδα με τον Βούδα και τι προσκύνησες, αλλά αφού λες ότι επιστρέφοντας δεν βρήκες ό,τι ζητούσες. Μήτε τουλάχιστον όσα υπόσχεται. Τι να μπορώ να σκεφτώ...

Πάντως είναι ενδιαφέρον να ακούγαμε κάποιον που να το πέτυχε. Όμως παραδέχομαι πως σαν εμπειρία είναι καταπληκτική.

Φίλε, να ‘σαι καλά, δύναμη κουράγιο και καλό Δεκέμβρη να έχουμε!

pylaros είπε...

Φίλε μου ο διαλογισμός μου σήμερα με ωθεί ώστε να εξετάζω την περιέργεια του τότε και να βρίσκω μια σύνδεση, αφού είμαι το ίδιο πρόσωπο, αρχίζοντας από τις τότε πηγές για να μπορώ να έχω μια διαφορετική δική μου γνώμη.

Η Νιρβάνα έχει πολλές εκδοχές η μια είναι να πάψει να υποφέρει το σώμα με την συνεχή μετενσάρκωση,
(πράγμα που δεν πιστεύω)
η άλλη να βρει η ψυχή σου την ελευθερία από γήινες παραδόσεις, στενοχώριες, προβλήματα, ζηλοφθονίες, σε μια κατάσταση μακαριότατος, ένα ύψιστο αγαθό, κλπ...
Είναι κάτι που όλοι το κυνηγούν σαν μια άϋλη ευτυχία που όμως κανείς δεν ξέρει πως είναι.

Απλούστατα σκέφθηκα μια που ήμουν σε Βουδιστικό κράτος καλό θα ήταν να γνωρίσω κι άλλους κόσμους άλλες κουλτούρες και ήταν η μοναδική ευκαιρία...

Μόνο ένα, έφυγα όπως πήγα, δεν κατέβηκε κανένα άστρο να με εμπνεύσει, ούτε να μου δείξει έναν διαφορετικό δρόμο, από αυτόν της θάλασσας, αυτόν που ήξερα.
Ούτε κανένα καντήλι τρεμόσβηνε την φλογίτσα του από την παρουσία μου.

Ευχαριστώ
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

kerina poiimata είπε...

κ΄Γαρβιήλ, πέρασα, διάβασα αναδρομικά τις αναρτήσεις που είχα χάσει,δεν βρίσκω κατάλληλες λέξεις να αφιερώσω στην καθε΄μια χωριστά, κλείνω όμως με ενα που αφορά την Ημέρα ευχαριστιών!ναι, αυτή η ημέρα θα έπρεπε να ήταν κάθε μέρα!κάθε μέρα που ξυπνάμε και κάθε μέρα που περιμένουμε το άγνωστο αύριο.Γιατί η ζωή είναι αίνιγμα οπως το έχετε γράψει.Να είστε καλά. ευχαριστώ για τις ευχές σας, καλές γιορτές!

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Καλησπέρα φίλε μου.
Θαυμάζω το θάρρος, την υπομονή αλλά και την επιμονή σου στην έρευνα για την ανακάλυψη της Νιρβάνας.
Δεν θέλω να σε απαγοητεύσω.
Εύχομαι κάποια στιγμή να βρεις αυτό που ζητάς.
Νάσαι καλά και καλό σου μήνα.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βαρβάρα,
Ευχαριστώ που πέρασες από την γειτονιά μου.
Ναι, η ημέρα των ευχαριστιών είναι έθιμο να συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια μαζί και να ευχαριστούν (δοξάζουν) τον Θεό, για την Θεϊκή πρόνοια να μην αφήσει να πεθάνουν από την πείνα τους πρώτους μετανάστες, (μαζί με τους ντόπιους) προσκυνητές pilgrims οι οποίοι αποβιβάστηκαν στην Νέα Αγγλία ΗΠΑ στέλνοντας κοπάδια από Διάνους, γαλοπούλες, για να χορτάσουν την πείνα τους.
ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Αυτή η Ιστοριούλα είναι βγαλμένη μέσα από ας μου επιτραπεί η λέξη (Κάτεργα) από ένα βαπόρι με 12 εθνικότητας πλήρωμα όπου οι καυγάδες η ασυνεννοησία ήταν στην ημηρεσία διάταξη από δε τροφοδοσία αίσχος αν και ήμουν υπεύθυνος, αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, έτσι καλλίτερα να μην λέω τίποτε.
Είχαμε πάρει κρέατα από την Κεϋλάνη (Κολόμπο) βωδινά τα έφεραν τυλιγμένα σε μπανανόφυλα, ένα μαυροκόκκινο πράγμα που έπρεπε να το βράζεις 10 ώρες και πάλι δεν τρωγόταν. Χωρίς κρύο νερό και χωρίς ψυγεία σε ένα τροπικό τοπίο που τα νερά του ποταμού ήταν καφετιά από την λάσπη.
Όποιον τον έριξε η μοίρα του στα μέρη αυτά, οποιαδήποτε ψυχικό φως στο τούνελ ήταν ευπρόσδεκτο και όχι μόνο αλλά το μαρτύριο αυτό κράτησε 6-7 μήνες...

Ε! όχι σήμερα δεν ψάχνω για τέτοια ηρεμία καταλαβαίνω ότι όλα είναι φτιαγμένα από τον άνθρωπο
χρησιμοποιώντας την πλούσια φαντασία του.
ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,

...του καθενός η Κόλαση,
δύσκολη έχει γιατριά... γιαυτό και η κάθε "άκαρπη" επικοινωνία!!!

Εξαρτημένοι από την ΅ελπίδα΅ προχωράμε...

Να είσαι καλά,
(μίλησα και με την Ορτάνς)...
Υιώτα

pylaros είπε...

Η εξάρτηση από την ελπίδα είναι το τελευταίο ατού μας.

Για να γράφεις νομίζω ότι επιδιορθώθηκε ο υπολογιστής σου.

χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Α

Αγαπητέ μου φίλε Γαβρίλη,

Σ' ευχαριστώ πού μέ ξαναγύρησες στίς παλαιές αναμνήσεις ( μισού αιώνος καί πλέον) , πού ζήσαμε μαζί μ' αλλους συναδέλφους στό ίδιο πλοίο S.S. ZEPHYR τού Μάλα καί τού Μακρή, από τή παραλαβή του στό Long Island , N.Y., εγώ ως ναύτης, εσύ ως καμαροτάκη και μετά Καμαρότος.

Θά είναι ευχάριστο ν' αρχήσης τό ιστορικό τού S.S. Zephyr από τή παραλαβή του, συνπεριλαμβανομένων τών λιμανιών Cuba, Porto Rico, Brαzil, Port Elizabeth S.A., Colombo, Chittagon , Burma, Marmagoa,
SOCOTRA, Aden, Port Said, Rotterdam, καί μετά από πολλά χρόνια η ξανάσυνάντησις μας στό New Orleans.

Αξέχαστε φίλε Γαβρίλη καί πάλι σ'ευχαριστώ διά τήν επινθύμιση τών από κοινού περιπετειών.

Εύχουμαι ολόψυχα εσένα καί στήν οικογενειά σου καλά Χριστούγεννα κι' ο καινούργιος χρόνος 2015
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

Πάντα φίλος
Captain John Ko. Korinis


B.

ΚΑΤΑΚΑΥΜΕΝΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ
*********************************
Στό δρόμο πού εβάδιζα συνάντησα ενα γέρο,
τά μάτια μου δακρύσανε χωρίς να τόνε ξεύρω.
Μιά συμβουλή στόν άνθρωπο δίδω προτού γεράση,
νά τή διαβάζη τακτικά καί ποτέ νά μή τή ξεχάση.

Οταν γεράση ο άνθρωπος δέν τόνε συμπαθούνε,
τό θάνατο παρακαλούν νά τόν ξεφορτωθούνε.
Γηράζοντας καί μοναχός δέν αυτοσυντηρείται,
καλύτερα ο θάνατος παρά νά τυρανείται.

Σέ μιά γωνιά τόν βάζουνε τόν άρρωστο τό γέρο,
καί γιά νά τόν κοιτάξουνε χρειάζεται τό συμφέρο.
Αλλος τόν σπρώχνη απ'εδώ κι'απέκεί μέχρι νά τού τά παρουν όλα, στόν αδη τόν φυτεύουνε μέ αδεια πορτοφόλλα.

Γ'ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΑ ΚΑΫΜΕΝΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΑ ΠΕΡΟΥΣΙΑΚΑ ΣΟΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.

Δέν τό περίμενε ποτέ τώρα στά γηρατειά του,
τή πόρτα του νά μή κτυπάν τά ίδια τά παιδιά του.
Η μοίρα του έτσι το έγραψε νά ζήση κατά μόνος,
παρηγοριά και συντροφιά τά δάκρυα κι'ο πόνος.

ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Ο ΓΕΡΟΣ
*****************************
Στόν τάφο μου μήν έλθετε νά κλάψετε γιά μένα,
φύγατε καί τά πήρατε μ'αφήσατε στά ξένα.
Αυτά τά έγραψα γιά σάς κι' ολα τά παραπάνω,
δέν ωφελούν στόν τάφο μου πληγές πού εσείς
ανοίξατε νά κλείσετε απο πάνω.

By Captain John Ko. Korinis 02'/05/1997

Μηθυμναίος είπε...

Συγκινητικό, το ξέσπασμα του Captain John, αλίμονο αν φτάνουμε σαν άνθρωποι σ' αυτό το σημείο...
Δεν ξέρω τι να πω... με συγκλόνισε.

Ανώνυμος είπε...

Το διάβασα Μπάρμπα Γαβριήλ. Είναι πολύ συγκινητικό. Αυτός ο John
korinis είναι ο καπετάνιος που είσαστε στη φωτογραφία μαζί. Έτσι δεν
είναι;
Μπράβο του!. Ξεκίνησε σαν ναύτης κι έγινε καπετάνιος.
Είχατε επαφές από πριν, η τυχαία σε βρήκε στο Pylaros; Πες μου.
Μου αρέσουν τέτοιες ιστορίες.

George Iatrou

pylaros είπε...

Φίλε Γιάννη,
Τώρα που ξανα-βρεθήκαμε ασπρομάλληδες πια οι αναμνήσεις του καιρού εκείνου είναι σα να ξαναζούμε μια δεύτερη νιότη,
Τότε ανύπαντροι, χωρίς υποχρεώσεις το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν το πως να γλεντούμε και το πως να κρατιόμαστε ζωντανοί μέσα σε τόσες φουρτούνες θαλασσινές και στεριανές όλες της ζωής.
χαίρομαι
ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτική η παρουσία του κάπταιν Κορίνη και φοβερά τα όσα λέει.

Πάντως είναι πολύ καλή η ιδέα του να ξεκινίσεις το ιστορικό της πορείας του πλοίου s/s ZEPHYR, αν φυσικά θυμάσαι λεπτομέρειες,
Ντένης Κονταρίνης

Δημήτρης Τ. είπε...

Αγαπητέ μου Γαβριήλ υγίαινε και χαίρε,

Τον παλιό σου καπετάνιο, καπτά-Γιάννη Κορίνη όπως θα τον προσφωνούσαμε στην ναυτική μας γλώσσα, που όπως γράφεις είναι Σκοπελίτης δεν έχω την ευχαρίστηση να τον γνωρίζω. Αν δεν κάνω λάθος υπάρχει και κάποιο χωριουδάκι στο νησί της Μυτιλήνης με το όνομα Σκόπελος. Μήπως είναι από εκεί; Διότι αυτό το επίθετο δεν το έχω ακουστά στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, νήσον Σκόπελο.

Το ποίημα του καπτά-Κορίνη θλιβερό μεν, αλλά δεν με εκπλήττει. Είναι ένα σχεδόν παγκόσμιο και αιώνιο πρόβλημα στον κύκλο της ζωής αυτού του τρομερού όντος που λέγεται άνθρωπος που άλλοτε γίνεται θηρίο ανήμερο κι’ άλλοτε προβατάκι ήμερο κι’ αγαθό. Τα χαρακτηριστικά μας Γαβρίλη μου είναι τόσο πολυκύμαντα που είναι σχεδόν αδύνατον να βρείς μέση κι’ άκρη με τα ανθρώπινα έργα και πάθη!

Οσον αφορά την Νιρβάνα είναι απλώς μία αυθυποβολή, ΑΝΕΥ ΝΑΡΚΟΤΙΚΩΝ, ανυπαρξίας. Εάν έχεις την δύναμη να υποβάλης τον εαυτόν σου στην αγκαλιά της μακαριότητος, όπως φερ’ ειπείν κάνουν οι Δαλάη Λάμα, αυτομάτως βρίσκεσαι στην αγκαλιά της Νιρβάνας! Εμείς όμως οι κοινοί άνθρωποι έχουμε τόσου είδους προβλήματα που δεν μας αφήνουν να αισθανθούμε αυτό το αίσθημα, εκτός πιά εάν είσαι τύπος αναίσθητος κι’ ανεύθηνος ή ναρκομανής!. . .

Με’ όλλες αυτές τις παλιές θαλασσινές σου ιστορίες φίλε μου Γαβριήλ μου ξυπνάς ένα παρελθόν που προσπαθώ να το σβήσω από την μνήμη μου, όπως έχω ξανα-αναφέρει. Μη μου ξυπνάς τα αίματα σε παρακαλώ κι’ αρχίσω να γράφω, γιατί τότε θα κηλιδώσω όλη την αίγλη της θαλασσινής ζωής! Προτιμώ να το ξεχάσω. . .

να είσαι καλά φίλε μου και καλές Γιορτές μαζί με την όμορφη οικογενειά σου
Με αγάπη,
Δημήτρης

Δημήτρης Τ. είπε...

Γειά σου και πάλι φίλε Γαβριήλ,
Επειδή έχεις γράψει και στην 'Εφημερίδα" για το θέμα της 'ΝΙΡΒΑΝΑΣ" και τελικά λες ότι "δεν βρήκα αυτό που ζητούσα. Την αγαλλίαση και ηρεμία που υπόσχεται η Νιρβάνα." με ώθησε να κάνω μία μικρή έρευνα περί Νιρβάνας την οποία σου παραθέτω κάτωθι ελπίζοντας να σου δώση κάποια ικανοποίηση.
Εάν δεν χωρέσει εδώ όλο το κείμενο θα το μεταφέρω πιθανώς χωριστά. Ιδού λοιπόν:
NIRBANA
Η βουδιστική παράδοση, ο στόχος των τεχνικών απελευθέρωσης και των πνευματικών πρακτικών καλείται «νιρβάνα», ένας όρος που δεν έχει ερμηνευθεί σωστά από πολλούς δυτικούς που επιδιώκουν να εισχωρήσουν στα βάθη της βουδιστικής θεωρίας. Η κυριολεκτική έννοια του όρου «νιρβάνα» είναι «όπου του κάρμα δεν φυσά».

Η λέξη ΚΑΡΜΑ φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική και σημαίνει γενικά "δράση".
Κατά τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό, το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θ΄ ακολουθήσουν στο μέλλον. Έτσι ο νόμος του κάρμα ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης δηλαδή σχέσεως αιτίου και αιτιατού, ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του σε κάθε εκδήλωση της ζωής με συνέπεια να διαμορφώνεται ανάλογα απ΄ αυτό το ίδιο το κάρμα.
Σύμφωνα με τη δοξασία αυτή, το κάρμα ακολουθεί τον άνθρωπο κατά τις επίγειες ενσαρκώσεις του, τις συνθήκες των οποίων και προσδιορίζει. Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται τόσο λιγότερο εξαρτάται από τα δεσμά του κάρμα, με συνέπεια να καταστεί ο ίδιος συνειδητός δημιουργός των συνθηκών της ζωής του.

Διακόπτω εδώ και θα συνεχίσω στο επόμενο παράθυρο.

δημήτρης Τ. είπε...

Συνεχίζω:
Ο μέγιστος πλούτος της διορατικότητας για τη φύση και τα έργα του καρμικού νόμου βρίσκεται στις γραφές και τις διδασκαλίες πολλών πνευματικών δασκάλων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι από την «ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ και από την Ανατολή και οι ρίζες τους βρίσκονται στα έργα των αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων, στις βουδιστικές και στις ινδικές παραδόσεις» . Στην «αυτοβιογραφία ενός γιόγκι» βρίσκουμε την ακόλουθη αναφορά:
«Η μοίρα, κάρμα, -κλήση πεπρωμένου —είναι ένας νόμος δικαιοσύνης που κάπως, αλλά όχι κατά τύχη, καθορίζει τη φυλή μας, τη φυσική δομή μας και μερικά από τα διανοητικά και συναισθηματικά γνωρίσματά μας. Το σημαντικό πράγμα που συμβαίνει, είναι, ότι ενώ δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από το βασικό σχέδιό μας, μπορούμε να εργαστούμε σύμφωνα με αυτό. Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε και να κάνουμε διακρίσεις στα όρια της κατανόησής μας, και, δεδομένου ότι ασκούμε σωστά τη δύναμη επιλογής μας, η κατανόησή μας αυξάνεται. Έτσι, ένα άτομο πρέπει να δεχτεί τις συνέπειες της επιλογής του και να συνεχίσει από εκεί.»

Με άλλα λόγια, ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί η πνευματική πρόοδος είναι να ξυπνήσει «ο Βούδας». Βούδας σημαίνει απλά, «αυτός που είναι άγρυπνος» σε ένα επίπεδο συνειδητοποίησης πέρα από την περιοχή του κάρμα και πέρα από τα πέπλα της παραίσθησης. Μπορεί κάποιος να συλλέξει από αυτές τις διδασκαλίες ότι ο μόνος τρόπος να εξεταστεί το κάρμα, τελικά, είναι να υψωθεί πάνω από αυτό.
Εντούτοις, εφ' όσον είμαστε ενσαρκωμένοι στη φυσική μορφή, ο νόμος του κάρμα έχει επιπτώσεις σε μας με κάποιο τρόπο και θα ήταν έτσι εξαιρετικά χρήσιμο εάν θα μπορούσαμε να επιτύχουμε μια κατανόηση των καρμικών σχεδίων με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε σε αυτή τη ζωή.

Ελπίζω φίλε μου Γαβρίλη όλα αυτά να σου δίδουν κάποια εξήγηση.
Γι' αυτό εχτές παρομοίωσα την Νιρβάνα σαν ένα είδος ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ και ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ, (από παραδρομή εχτές συλλάβησα την λέξη λάθος)διότι για να υπερπηδήσεις το ΚΑΡΜΑ πρέπει να φτάσεις σε υπερθετικό βαθμό μορφωτικής καταστάσεως που ισοδυναμεί με αναισθησία ή πρέπει να είσαι Ναρκωμανής που το ναρκωτικό σε κάνει να τα βλέπεις όλα άϋλα! Αυτό κάνουν πολλοί στην Ανατολή με το "όπιον" και βρίσκουν την Νιρβάνα!...
Μην ψάχνεις λοιπόν φίλε μου η καλλίτερη Νιρβάνα είναι η ΕΙΡΗΝΗ με τον εαυτόν σου!!!

Με την φιλική μου αγάπη
δημήτρης

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου φίλε Δημήτρη
Πάντοτε ήμουν περίεργος εκτός από το να εργάζομαι σα ναυτικός σε κάθε λιμάνι πήγαινα κι εξερευνούσα ότι είχε να προσφέρει μια ξένη Κουλτούρα.
π.χ. Μια φορά στο New Brunswick Canada πήγα σε καυλισμό ερυθροδέρμων αυτή που ζούσαν σε τέντες φτιαγμένες από δέρμα κατσίκας κλπ...
Απ το Βαπόρι ήμουν ο μόνος που ξέφευγα λιγάκι απ το Μπαρ και τις γυναίκες κλπ.

Η Νιρβάνα Οι ινδουϊστές νομίζω λέγοντε Βραχμάνες που πιστέυουν στην μετεμψύχωση και υποφέρουν πάνω στη γη, παρακαλούν να μην μετασαρκοθούν πια αλλά να γίνει το πνεύμα τους μια αιωνια ευτυχία απόλαυση αυτό που υπόσχεται η ΝΙΡΒΑΝΑ.
Οι βουδιστές ψάχνουν για την τελειώτηα μια Άϋλη κατάσταση ευτυχίας μεταξύ γης και ουρανούκλπ..
Πάντως την ΝΙΡΒΑΝΑ δεν την έχει βει κανένας γιατί δεν ξέρουν τι είναι κι αν υπάρχει αυτή η υποσχόμενη τελειώτητα.

Χίλια ευχαριστώ για τις απαντήσεις σου πάνω στο θέμα
πάντα με την αγάπη μου
Χαιρετισμούς πολλούς Άσπα

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για τα σχόλια και τις επισκέψεις τους στην γειτονιά του ΠΥΛΑΡΟΣ τον .Σ. Δουκάκη, τον Γ. Ιατρού, τον Ντ. Κονταρίνη, τον Δημήτρη Τ.

Πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

From: Εφημερίδα Βορειες Σποραδες
To: korinis8@aol.com
Subject:Re:Στή Σκόπελο νά τραγουδήσω
Date: Sun,January 1, 2012 12:31 am
Attachmaments:Kali Χronia.jpg 773Κ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΕΛΟ
Στίς Ιανουαριίου 2012 9:14 π.μ.
οχρηστης < korinis8@aol.com> εγραψε
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΤΟ 2012
****************************
Μέ τούς φίλους θά γυρήσω στή Σκόπελο νά τραγουδήσω,
νά μ'ακούσουνε τ'αηδόνια καί τά πετροχελιδόνια.
Στή Σκόπελο οταν ημουνα καί πήγαινα σχολείο (Γυμνάσιο 1947)
κάποιος Νουνούκος έπεζε τή νύχτα τό κλαρίνο
Καί πέρναγε τίς γυτωνειές νά τρα-γουδά στίς κοπελιές.
Στενό μακρύ σοκάκι μου μέ τήν ανηφοριά σου,
κάνε κι'εμένα γείτωνα μέ τή γειτωνησά σου.
Ντούρνε καί ντούρνε ντούρνε καίναί
πέστο μικρούλα μου πέστο τό να.
Από τή πόρτα σου περνώ, βήχω καί
ξηροβήχω κι'αν δέν μ'ανοίξης νά με δής σού κατουρώ τό τοίχο.
Captain John Ko. Korinis
Fort Lauderdale,Fl. USA 01/01/2012