Με περίμενε!

Ένα απ’ τα παλιά, ίσως να ξαναζωντανέψει αυτή  μελαγχολική ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα αδιαφορίας που έχει κατακλύσει την παρέα των blogs   

Με περίμενε,

Η σκέψη ότι κάποια με  περίμενε στο λιμάνι με  είχε  αποξενώσει από τους άλλους συναδέλφους ναυτικούς, ίσως να μην τους ενδιάφερε ή ζήλευαν, ή με θεωρούσαν αλήτη, όλοι αυτοί  έδειχναν ότι δεν τους περίμενε κανένας, του μάγειρα η γυναίκα του το είχε δηλώσει, μην γυρίσεις δεν σε θέλω, κι αυτός έβγανε τον καημό του, πίνοντας ρούμι και   χορεύοντας σόλο.  

Η Ελλάδα πολύ μακριά, ένα δίλλημα, μια ψυχολογική κατάσταση όπου οι αισθήσεις υπερέχουν, ένα κλείσιμο στον εαυτόν σου, μια έλξη προς το άγνωστο, μια έλξη σε αυτό που δεν είχες γνωρίσει, και το έκανε τόσο ελκυστικό η περιέργεια της περιπέτειας.

Σαν βράδιασε πετάχτηκα έξω απ’ το βαπόρι, με περίμενε στην πύλη,  μετά από λιγάκι ακούστηκε η βραχνή  σφυρίχτρα του  βαποριού ξεκαθάρισε τη βραχνάδα της πετώντας γύρω της νερωμένο ατμό, που έπεσαν σαν στάλες αφύπνισης   στη γέφυρα,  κοίταξα το ρολόι μου ακόμη δεν ήταν μεσάνυχτα, έχω μια  ώρα ακόμα σκέφτηκα και σφίχτηκα πάνω της σα να ζητούσα προστασία,  ξανακούστηκε η σφυρίχτρα τούτη τη φορά τρεις μακρόσυρτες βραχνές, σημείο αποχαιρετισμού.  Άρχισα  να τρέχω να προλάβω, η πρύμη είχε ανοίξει με το όπισθεν, το βαπόρι κρατιόταν με έναν κάβο από την πλώρη, ο καπετάνιος με είδε χειρονομούσε από τη γέφυρα να βιαστώ, εν τέλει μου πέταξαν μια ανεμόσκαλα κι ανέβηκα. Ο καπετάνιος με κατάλαβε,  καλό παιδί από την Θεσσαλονίκη, το όνομά του Αλέκος, το επώνυμο τελείωνε σε ίδης, όταν ερχόταν η δικιά του μέσα χόρευαν στο σαλόνι Τουίστ… κι εγώ τους σέρβιρα καφέ, ποτό  κι ότι άλλο έλεγε η ψυχή τους…

Κι αυτή έμεινε να με περιμένει, παρότι προσευχόμαστε να βρέξει ώστε να σταματήσει η φόρτωση,  τούτη τη φορά δεν ακούστηκαν οι προσευχές μας, δεν έβρεξε.  Όχι δεν με περιμένει πλέον.  Σε ένα θαλασσινό δυστύχημα πνίγηκε… και ήταν τόσο νέα!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης