Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Με περίμενε!

Ένα απ’ τα παλιά, ίσως να ξαναζωντανέψει αυτή  μελαγχολική ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα αδιαφορίας που έχει κατακλύσει την παρέα των blogs   


Με περίμενε,
Η σκέψη ότι κάποια με  περίμενε στο λιμάνι με  είχε  αποξενώσει από τους άλλους συναδέλφους ναυτικούς, ίσως να μην τους ενδιάφερε ή ζήλευαν, ή με θεωρούσαν αλήτη, όλοι αυτοί  έδειχναν ότι δεν τους περίμενε κανένας, του μάγειρα η γυναίκα του το είχε δηλώσει, μην γυρίσεις δεν σε θέλω, κι αυτός έβγανε τον καημό του, πίνοντας ρούμι και   χορεύοντας σόλο.  
Η Ελλάδα πολύ μακριά, ένα δίλλημα, μια ψυχολογική κατάσταση όπου οι αισθήσεις υπερέχουν, ένα κλείσιμο στον εαυτόν σου, μια έλξη προς το άγνωστο, μια έλξη σε αυτό που δεν είχες γνωρίσει, και το έκανε τόσο ελκυστικό η περιέργεια της περιπέτειας.

Σαν βράδιασε πετάχτηκα έξω απ’ το βαπόρι, με περίμενε στην πύλη,  μετά από λιγάκι ακούστηκε η βραχνή  σφυρίχτρα του  βαποριού ξεκαθάρισε τη βραχνάδα της πετώντας γύρω της νερωμένο ατμό, που έπεσαν σαν στάλες αφύπνισης   στη γέφυρα,  κοίταξα το ρολόι μου ακόμη δεν ήταν μεσάνυχτα, έχω μια  ώρα ακόμα σκέφτηκα και σφίχτηκα πάνω της σα να ζητούσα προστασία,  ξανακούστηκε η σφυρίχτρα τούτη τη φορά τρεις μακρόσυρτες βραχνές, σημείο αποχαιρετισμού.  Άρχισα  να τρέχω να προλάβω, η πρύμη είχε ανοίξει με το όπισθεν, το βαπόρι κρατιόταν με έναν κάβο από την πλώρη, ο καπετάνιος με είδε χειρονομούσε από τη γέφυρα να βιαστώ, εν τέλει μου πέταξαν μια ανεμόσκαλα κι ανέβηκα. Ο καπετάνιος με κατάλαβε,  καλό παιδί από την Θεσσαλονίκη, το όνομά του Αλέκος, το επώνυμο τελείωνε σε ίδης, όταν ερχόταν η δικιά του μέσα χόρευαν στο σαλόνι Τουίστ… κι εγώ τους σέρβιρα καφέ, ποτό  κι ότι άλλο έλεγε η ψυχή τους…
Κι αυτή έμεινε να με περιμένει, παρότι προσευχόμαστε να βρέξει ώστε να σταματήσει η φόρτωση,  τούτη τη φορά δεν ακούστηκαν οι προσευχές μας, δεν έβρεξε.  Όχι δεν με περιμένει πλέον.  Σε ένα θαλασσινό δυστύχημα πνίγηκε… και ήταν τόσο νέα!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης 

8 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Καλημέρα σου!!!
Καλή βδομάδα....

"Όχι δεν με περιμένει πλέον....." ΓΠ

Ναι, αλλά θα χαμογελάει από κάπου εκεί... εκτός και σε βλέπει από ψηλά, στο Μπρονξ...

Φιλιά,(από τόση ομίχλη μουχλιασμένα.....)

Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Πόσα, αλήθεια, μπορεί να σκαρφιστεί ο άνθρωπος για να χορτάσει το ποθούμενο…
«… παρότι προσευχόμαστε να βρέξει, να σταματήσει η φόρτωση…» να επεκταθεί ο χρόνος του «μαζί». Έστω, λίγο ακόμη, λίγο ακόμη μαζί.
Δεν ξέρω, Γάβο, αν με την ιστορία σου «ξαναζωντάνεψε η μελαγχολική ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα αδιαφορίας»… Υπομονή, μπορείς να περιμένεις…

Καλημέρα!

pylaros είπε...

΄Καλημέρα από το Μπρονξ,
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,

Αυτά τα περασμένα, κάποτε ήταν αληθινά, σήμερα αντλώ δύναμη από τις αναμνήσεις

χαιρετισμούς Δημήτρη
ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, είναι τόσο δύσκολο τώρα μάλιστα με τις ζέστες να ξαναζωντανέψει ο εσωτερικός κόσμος ώστε να βγουν τυπωμένα επικοινωνιακά σμαράγδια...

Αλλά υπάρχει κι αυτό που ευχαριστεί τον κάθε έναν μας
Γράψε κάτι και άστο κάποιος θα βρεθεί να το διαβάσει, έστω και αργότερα.
ευχαριστώ

Γαβριήλ

nikol είπε...

Για Ανοιξιάτικη αδιαφορία μιλάς Γαβρίλη μου αλλά σπό πλευράς μου δεν είναι έτσι !! Είναι τα πολλά που μου συμβαίνουν άσχημα , θάνατοι απρόσμενοι , τι να σου λέω μια ανίατη αρρώστια που κρατά 21 χρόνια και είναι εκείνες οι φορές που θέλω να σιωπώ , να μαζεύω δύναμη και πάλι απ΄την αρχή !!!
Πάντα απολαμβάνω τις ναυτικές σου ιστορίες γιατί έχουν τη δύναμη να αποσπούν τη λύπη μου και να με ταξιδεύουν !!
Μια δυνατή αγκαλιά!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Με το ανοιξιάτικη αδιαφορία εννοώ ότι ο κάθε ένας μας προετοιμάζεται για το καλοκαίρι και ασφαλώς θα έχει λιγότερο καιρό να ασχολείται με το διαδίκτυο.
Χάρηκα που επισκέφθηκες την γειτονιά μου, επίσης καταλαβαίνω όπως λες κι εσύ βάσανα και απρόσμενα εμπόδια μας κάνουν την ζωή πολλές φορές προβληματική, λυπημένη.
Εύχομαι από καρδιάς να είσαι πάντα καλά από υγεία και να είσαι δυνατή να ανταπεξέλθεις σε όλες τις δυσκολίες της ζωής.
Πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

Γλαύκη είπε...

Αυτοί που φεύγουν από κοντά μας μένουν πάντα μαζί μας αν τους θέλουμε εμείς πολύ!
Εδώ στην Ελλάδα μετο που μπήκε η Άνοιξη όλοι βγήκαμε πιο πολλές ώρες στους δρόμους. Δεν μας κρατά τίποτε... Αρκετή θλίψη βαραίνει τις ψυχές μας. Θέλουμε ήλιο, φως στις καρδιές μας να πάρουμε λίγο τα πάνω μας.
Να είσαι Γαβριήλ!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Γλαύκη,


Η άνοιξη μας ήρθε κι εδώ απότομα κρατά λίγο πριν μας πιάσουν οι ζέστες του καλοκαιριού, τα δένδρα τα λουλούδια βιάζονται να μπουμπουκιάσουν να βγάλουν φύλλα όλα αυτά μέσα σε λίγες μέρες...

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου
Γαβριήλ