Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Ιστορίες της νύχτας

                                              Ιστορίες της νύχτας.

Σα να μην συνέβαινε τίποτα,
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, το θαμπό φως της κολώνας του δρόμου έστελνε την χλωμή ανταύγειά του έξω απ το παράθυρό μου, ήταν ένα κιτρινωπό αρρωστιάρικο φως  που γύρω του χόρευαν ένα σωρό ιπτάμενα ζωύφια της νύχτας. Τα βατράχια ακόμα τραγουδούσαν τσαλαβουτώντας στο χαντάκι του δρόμου, κι εγώ ξαπλωμένος κοιμόμουν σε γυναικεία αγκαλιά, τι κι αν έκανε ζέστη, τι κι αν υπήρχαν κουνούπια μου ήταν αδιάφορο.
Ξάφνου ένα δειλό χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα, αφουγκράστηκα καλύτερα, ξανά χτυπούσαν, τώρα πιο δυνατά, στην αρχή τρόμαξα δεν περίμενα τίποτε καλό από νυχτερινό επισκέπτη.
Ξανά χτυπήματα μια γυναικεία φωνή φώναξε τ’ όνομά μου, άνοιξε;
Κοίταξα από μια σκεβρωμένη χαραμάδα, είδα την γυναίκα ενός γνωστού μου. Με το που άνοιξα αυτή όρμησε μέσα,
-Μια χάρη σου ζητώ, έλαβα τηλεγράφημα αντάρτες σκότωσαν τον άνδρα μου και πρέπει να με πας με το αυτοκίνητό σου στην πόλη μια απόσταση 200 χιλιομέτρων με περιμένουν για αναγνώριση.   
-Βρες άλλον της είπα είναι επικίνδυνο σε κάθε γωνιά παραμονεύει ο θάνατος, είτε από του κυβερνητικούς είτε από του αντάρτες.
-Κανένας δεν θέλει να με πάει τέτοια ώρα,  τότε το κορίτσι που ήμουνα μαζί μπήκε   στη μέση:
-Ας την πάμε είπε,  θάρθω κι εγώ μαζί, 
-Δεν γίνεται είπα μόνο αν έρθει μαζί κι ένας φίλος του σκοτωμένου που δούλευαν μαζί στα τραίνα.
Πήγαν να τον φωνάξουν δεν το κουνώ  από εδώ μας είπε.
Πήρα την απόφαση να πάμε, οδηγούσα σιγά σιγά με τα εσωτερικά φώτα αναμμένα, ο δρόμος έσκιζε την καταπράσινη ζούγκλα κάθε 2-3 χιλιόμετρα πετιόνταν μπροστά μας άνδρες οπλισμένοι,  ευτυχώς η γυναίκα του  σκοτωμένου τους γνώριζε, ή την γνώριζαν τους έλεγε πια ήταν και μας άφηναν να περάσουμε, όλοι ήξεραν τον σκοτωμένο  ήταν μυστικός ντετέκτιβ της αστυνομίας και παραστρατιωτικός της μυστικής οργάνωσης της δεξιάς το λευκό χέρι.   
Αφού περάσαμε την γέφυρα σε κάθε της άκρη οπλισμένοι κυβερνητικοί μας σταματούσαν πάλι. Κάποτε φθάσαμε στην μικρή πόλη αστυνομικοί πέρα δώθε, η γυναίκα άνοιξε την πόρτα κι εξαφανίστηκε. Τον είχαν σκοτώσει πισώπλατα με μια σφαίρα. Απόρησα, μας άφησε στα κρύα του λουτρού που λένε.
Εκεί τα χρειάστηκα, τώρα πως γυρίζω πίσω;
Πήγα στον αστυνομικό σταθμό, τους τας είπα όλα ότι έφερα την γυναίκα του σκοτωμένου και δεν ξέρω αν μπορώ να γυρίσω πίσω νύχτα;
Μου είπαν δεν σου εγγυώμεθα για τίποτα η πόλη είναι γεμάτη αντάρτες, το μόνο θα βάλουμε το αυτοκίνητό σου κι εσάς μαζί στο προαύλιο της αστυνομίας, εκεί θα περιμένετε μέχρι να ξημερώσει, έτσι κι έγινε.  
Με το φως του ήλιου, με την αισιοδοξία της ελπίδας για μια καλύτερη μέρα γυρίσαμε πίσω χωρίς κανένα απρόοπτο. Και το ποιο παράξενο συνεχίσαμε να κοιμόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου σα να μην συνέβαινε τίποτα. 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης    








13 σχόλια:

Γλαύκη είπε...

Σαν κινηματογραφικές σκηνές από ταινία περιπέτειας στους τροπικούς...
Θα ήθελα να διαβάσω κι άλλο!
Κλείνει επίσης σαν να ήταν σε όνειρο όλα αυτά!
Σ' ευχαριστούμε Γαβριήλ για τις τόσο ζωντανές και ιδιαίτερες ιστορίες σου, βγαλμένες από την ζωή!
Καλή συνέχεια σε ό,τι όμορφο κάνεις!

airis είπε...

Γαβρίλη μου δεν χορταίνω να διαβάζω τις εξιστορήσεις σου!
Πραγματικά, σαν τη Γλαύκη, θέλω κι άλλο κι εγώ!
Η εισαγωγή σου τόοο μαγευτική , η περιγραφή της νύχτας μοναδική!
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
Στολίδια οι ιστορίες σου για τα δρώμενα μου!
Την καλημέρα μου και την αγάπη μου! :))

follow me ... σκέψεις, απόψεις είπε...

Ανέπτυξες μια περιπετειώδη δράση με αγωνιώδη προσέγγιση, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας? Έτσι μου φάνηκε Γαβριήλ. Όπως και να 'χει, απόλαυσα, ένα δρομολόγιο γραφής και εικόνας με ανθρώπινα συναισθήματα κι αλληλέγγυες δυνάμεις ψυχής!Ότι χρειαζόμαστε στη ζωή μας! Να έχεις ένα ήρεμο και δημιουργικό απόγευμα, φίλε μου!:))

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
... και που μου το θύμησες, πα΄λι το απόλαυσα...
Έτσι τριγυρνάει το μυαλό, για να δυναμώνει...
Πώς τα πας με τον κήπο σου;
Φιλιά
Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Αν, κάθε στιγμή, σε κάθε βήμα, σ' αυτά τα μέρη, ενεδρεύει ο θάνατος, Γάβο μου, τι άλλο από τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς μπορεί να σε ησυχάσει...

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Γλαύκη

Ευχαριστώ για τα όμορφά σου λόγια, είναι μια ιστορία από άλλη γη άλλα μέρη , όμως είναι ανθρώπινη

ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,

χαίρομαι που βρίσκεις τις ιστοριούλες "αφηγήσεις" μου ενδιαφέρουσες για τους νυχτερινούς σου περιπάτους, (ιστορίες της νύχτας)
Δική σου ήταν και είναι η πρωτοβουλία.

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κατερίνα Κ.

και η ζωή μας η ίδια είναι κάτι ανάμεσα σε πραγματικότητα και όνειρο, όμως η πραγματικότητα δημιουργεί το όνειρο...

χαίρομαι που σου άρεσε η γραφή μου, σε ευχαριστώ πολύ.

Γαβριήλ

pylaros είπε...

αγαπητή μου Υιώτα, Πάλι στο θύμισα, αλλά βγαίνει και αυτό από την μνήμη του εγκεφάλου, ξαναζωντανεύει τα νιάτα.

Τον κήπο μου φέτος εκτός από λουλούδια θα τον αφήσω χέρσο να ξεκουραστεί.
Όχι τομάτες κλπ...
χαιρετισμούς Δ...

Γαβριήλ

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pylaros είπε...

Είναι ακριβώς /όπως τα λες φίλε Στράτο, περπατάς και δεν ξέρεις από θα σου έρθει σε αυτά τα μέρη,

Ακόμα και σήμερα έτσι είναι

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Mia Petra είπε...

Ομολογώ ότι ήταν σοκαριστική η ιστορία σας κύριε Γαβριήλ, κι ύστερα λέμε κι εμείς ότι έχουμε ζήσει ιστορίες τρόμου, αλλά.. Καλό ξημέρωμα από την Ελλάδα :)

pylaros είπε...

Τι να σας πω, όταν είναι κανείς νέος βλέπει πολλά συμβάντα μπροστά του δεν τους δίνει σημασία, μετά κατασταλάζουν στο μυαλο μας και τα φέρνουμε στην μνήμη μας....

Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σας

Γαβριήλ