Ιστορίες της νύχτας

                                              Ιστορίες της νύχτας.

Σα να μην συνέβαινε τίποτα,

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, το θαμπό φως της κολώνας του δρόμου έστελνε την χλωμή ανταύγειά του έξω απ το παράθυρό μου, ήταν ένα κιτρινωπό αρρωστιάρικο φως  που γύρω του χόρευαν ένα σωρό ιπτάμενα ζωύφια της νύχτας. Τα βατράχια ακόμα τραγουδούσαν τσαλαβουτώντας στο χαντάκι του δρόμου, κι εγώ ξαπλωμένος κοιμόμουν σε γυναικεία αγκαλιά, τι κι αν έκανε ζέστη, τι κι αν υπήρχαν κουνούπια μου ήταν αδιάφορο.

Ξάφνου ένα δειλό χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα, αφουγκράστηκα καλύτερα, ξανά χτυπούσαν, τώρα πιο δυνατά, στην αρχή τρόμαξα δεν περίμενα τίποτε καλό από νυχτερινό επισκέπτη.

Ξανά χτυπήματα μια γυναικεία φωνή φώναξε τ’ όνομά μου, άνοιξε;

Κοίταξα από μια σκεβρωμένη χαραμάδα, είδα την γυναίκα ενός γνωστού μου. Με το που άνοιξα αυτή όρμησε μέσα,

-Μια χάρη σου ζητώ, έλαβα τηλεγράφημα αντάρτες σκότωσαν τον άνδρα μου και πρέπει να με πας με το αυτοκίνητό σου στην πόλη μια απόσταση 200 χιλιομέτρων με περιμένουν για αναγνώριση.   

-Βρες άλλον της είπα είναι επικίνδυνο σε κάθε γωνιά παραμονεύει ο θάνατος, είτε από του κυβερνητικούς είτε από του αντάρτες.

-Κανένας δεν θέλει να με πάει τέτοια ώρα,  τότε το κορίτσι που ήμουνα μαζί μπήκε   στη μέση:

-Ας την πάμε είπε,  θάρθω κι εγώ μαζί, 

-Δεν γίνεται είπα μόνο αν έρθει μαζί κι ένας φίλος του σκοτωμένου που δούλευαν μαζί στα τραίνα.

Πήγαν να τον φωνάξουν δεν το κουνώ  από εδώ μας είπε.

Πήρα την απόφαση να πάμε, οδηγούσα σιγά σιγά με τα εσωτερικά φώτα αναμμένα, ο δρόμος έσκιζε την καταπράσινη ζούγκλα κάθε 2-3 χιλιόμετρα πετιόνταν μπροστά μας άνδρες οπλισμένοι,  ευτυχώς η γυναίκα του  σκοτωμένου τους γνώριζε, ή την γνώριζαν τους έλεγε πια ήταν και μας άφηναν να περάσουμε, όλοι ήξεραν τον σκοτωμένο  ήταν μυστικός ντετέκτιβ της αστυνομίας και παραστρατιωτικός της μυστικής οργάνωσης της δεξιάς το λευκό χέρι.   

Αφού περάσαμε την γέφυρα σε κάθε της άκρη οπλισμένοι κυβερνητικοί μας σταματούσαν πάλι. Κάποτε φθάσαμε στην μικρή πόλη αστυνομικοί πέρα δώθε, η γυναίκα άνοιξε την πόρτα κι εξαφανίστηκε. Τον είχαν σκοτώσει πισώπλατα με μια σφαίρα. Απόρησα, μας άφησε στα κρύα του λουτρού που λένε.

Εκεί τα χρειάστηκα, τώρα πως γυρίζω πίσω;

Πήγα στον αστυνομικό σταθμό, τους τας είπα όλα ότι έφερα την γυναίκα του σκοτωμένου και δεν ξέρω αν μπορώ να γυρίσω πίσω νύχτα;

Μου είπαν δεν σου εγγυώμεθα για τίποτα η πόλη είναι γεμάτη αντάρτες, το μόνο θα βάλουμε το αυτοκίνητό σου κι εσάς μαζί στο προαύλιο της αστυνομίας, εκεί θα περιμένετε μέχρι να ξημερώσει, έτσι κι έγινε.  

Με το φως του ήλιου, με την αισιοδοξία της ελπίδας για μια καλύτερη μέρα γυρίσαμε πίσω χωρίς κανένα απρόοπτο. Και το ποιο παράξενο συνεχίσαμε να κοιμόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου σα να μην συνέβαινε τίποτα. 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης