Ένα Ψυχολογικό τεστ!

                                                                       Ιστορίες της νύχτας # 4

Ένα ψυχολογικό τεστ!

                                       Και όμως υπάρχει.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, τα φώτα του δρόμου άναψαν κάτι στενόμακρε λάμπες φθοριούχου, έδιναν στα πρόσωπα μια χλομάδα λες και ήταν κέρινα.  

Το δουλικό τον κοίταξε καλά στο μάτια.

-Η κυρά μου θέλει ταξί, αλλά θέλει έναν της εμπιστοσύνης να έχει  τον στόμα σου κλειστό.

-Θα βάλω φερμουάρ, είπε ο οδηγός.

-Καλά, Πάμε,

Η πίσω πόρτα του ταξί άνοιξε και μπήκε η Σούζη, η κομμώτρια της γειτονιάς.

-Ω! αυτόν μούφερες, ξίνισε τη μούρη της το δεσποινάριο αυτό που άνοιξε την μπροστινή πόρτα και κάθισε δίπλα του.

-Δεν υπήρχε άλλος στην πιάτσα, είπε το δουλικό.

-Τράβα εμπρός, στρίψε τη γωνία και σταμάτα, στη μέση του τετραγώνου.

Άνοιξε η πίσω πόρτα και μπήκε ο κουμπάρος.  

Πάμε είπε στην επόμενη πόλη 50 χιλιόμετρα στο εσωτερικό.

Εκεί πήγανε σε κέντρο από κάτω εστιατόριο μπαρ επάνω ξενοδοχείο.

Ο Κουμπάρος είπε:

-Πιέτε φάτε ότι θέλετε, όλα πληρωμένα,  θα μας περιμένεις να μας πας πίσω στην πόλη, πήρε την Σούζη αγκαλιά και φύγανε.

Η ‘jukebox’ ροκόλα  έπαιζε συνέχεια μουσική σύμφωνα με τα γούστα των πελατών. Ένα ημίφως κάλυπτε τα πάντα, σα να ήθελε να προστατεύσει την ανωνυμία των πελατών.

-Ξέρεις, -είπε το κορίτσι-  εγώ δεν πέφτω ποτέ τόσο χαμηλά να κάνω παρέα με ταξιτζή, είμαι  πρωτευουσιάνα, έχω τρόπους, αλλά φταίει η Σούζη που με κουβαλά μαζί της για να έχει άλλοθι.

-Μου  είναι αδιάφορο, είπε ο οδηγός.  

-Φέρε ακόμα δυο μπύρες και μεζεδάκια φώναξε, η μουσική έπαιζε ελαφρά μπολερό και μεξικάνικες μπαλάδες.       

Οι πελάτες μεθυσμένοι άρχισαν να τραγουδούν σε ρυθμό Μεξικάνικης rancheras, ένας μάλιστα με γένι ερχόταν στο τραπέζι τους σήκωνε το ποτήρι του και φώναζε, «πίνω για να ξεχνώ»

-Τι θα έλεγες μέχρι να κατεβεί η Σούζη με τον φίλο της να παραγγείλουμε ακόμα δυο μπύρες και να πάμε πάνω σε δωμάτιο να τις πιούμε με την ησυχία μας, έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε και να μιλήσουμε για χίλια δυο πράματα.

Το κορίτσι τον κοίταξε στα μάτια, μετά κοίταξε τριγύρω της, είδε τους μεθυσμένους, σκέφτηκε λιγάκι και είπε.

-Μα εγώ δεν είμαι τέτοια.

-Για  όνομα του Θεού,  δεν είπα τέτοιο πράμα.

-Πάμε.

Ένα στρώμα μπλε με ρίγες που κάποτε ήταν άσπρες, ριγμένο στον σκελετό του κρεβατιού, ένα σεντόνι διαφανές, μια πετσέτα κρεμασμένη στον τοίχο κι ένα τραπεζάκι, η τουαλέτα ήταν απ’ έξω. Έβαλαν τις μπύρες στο τραπέζι, ξάφνου ο οδηγός άρχισε να γελά.

-Τι βλέπεις τίποτα το αστείο; Είπε το κορίτσι.

-Όχι, αλά θυμήθηκα μια παροιμία που λέει να φοβάσαι τις γυναίκες μόνο όταν είναι φτιαγμένες από σαπούνι.

-Δηλαδή γιατί;

-Να γιατί όταν τις χαϊδεύεις και με τέτοια ζέστη θα είναι επικίνδυνο να λιώσουν.

-Μα εγώ δεν είμαι τέτοια!

Ο  ταξιτζής της είπε με θυμό,

-Δηλαδή  δεν είσαι τι;

-Εννοώ από σαπούνι κουτέ.

Αγκαλιάστηκαν, η τροπική ζέστη έκανε τα σώματά τους να ιδρώνουν.

-Φαντάσου να ήμουν φτιαγμένη από σαπούνι, θα είχα λιώσει, είπε το κορίτσι.

Μια μυρωδιά μούχλας, αναδινόταν στον αέρα, θα είναι από την υγρασία, σκέφθηκε ο ταξιτζής.

-Θα σκάσουμε εδώ μέσα, αν είχαν τουλάχιστον ανεμιστήρα, βγάλε το μπλουζάκι σου να δροσιστείς, είπε ο οδηγός, Λες να φταίει η μπύρα, ή η ζέστη;

Ή η δική σου θέρμη πέρασε στο κορμί μου, είπε το κορίτσι.

Ξάπλωσε  στο κρεβάτι, τράβηξε τα μαλλιά της προς τα πίσω. Με  χέρι που έτρεμε  χάιδεψε το κουκλίστικο σώμα.  

Ξάφνου η μορφή της άλλης πέρασε από μπροστά του, τον έπνιγε, αδύνατον να ελευθερωθεί, σα να τον δάγκωσε φίδι πετάχτηκε πάνω, νικημένος έσκυψε το κεφάλι, ντύθηκε, άνοιξε την πόρτα,

-«θα σε περιμένω κάτω» φώναξε.

Μια ψυχική ευαισθησία που κρατά κλειδωμένη την αντρική καρδιά!

Λογικώς αδύνατον! Και  όμως υπάρχει! 

Γαβριήλ Παναγιωούλης