Φτιάξε... Η Γέννηση του Καλαμποκιού

Ας μου επιτραπεί να χαιρετίσω την πρωτοβουλία της αγαπημένης μας  Αριστέας και να αρχίσω «Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι»  με ένα μύθο της Κεντρικής Αμερικής, με τον οποίο οι αυτόχθονες  κάτοικοι παρουσίασαν   την γέννηση του καλαμποκιού, όπου  ήταν και είναι  η  βασική τους τροφή. Το καλαμπόκι άγνωστο στην Ευρώπη το έφεραν οι Ισπανοί κατακτητές τον 14^ον αιώνα.

   

                                                            Η Γέννηση του Καλαμποκιού:

Υπήρχε στα πολύ παλιά χρόνια μια  εποχή όπου τα ζώα μιλούσαν είπαν  στους ανθρώπους:

Ακολουθείστε μας, θα πάμε να σας δείξουμε το μέρος όπου οι Θεοί (τα ονόματα δύο απ τους Θεούς τους)  Τζακόλ και Μπιτόλ έχουν διαλέξει ένα καινούργιο δώρο για εσάς.

Οι  Μάγια  τους ακολούθησαν, μπροστά πήγαιναν τα ζώα, Η Λεοπάρδαλη  και το Τσακάλι  τους άνοιγαν δρόμο,  τα πουλιά πετούσαν από πάνω τους με τα φτερά  τους προφύλαγαν από τις καυτερές αχτίδες του ήλιου.  Περπατούσαν στο μονοπάτι που ακολουθούσε την ίδια πορεία με τον ήλιο, αυτό που διάβαινε από τους δρόμους του (περιοχή) Τσικίν.

Στο τέλος του μονοπατιού βρήκαν πραγματικά το δώρο των Θεών που το φύλαγαν για αυτούς.

Ήταν ένα πανέμορφο μωρό,  για κρεβάτι του είχε τα σμαραγδένια χορτάρια, προστατευόμενο από τη σκιά ενός όμορφου δένδρου.

Ήταν τόσο χαριτωμένο το μωρό που το ονόμασαν Τεοσίντε,  που εννοεί (φυτό των Θεών, αγριόχορτο που ευδοκιμεί μόνο στα οροπέδια της Κεντρικής Αμερικής,  (μπορεί να διασταυρωθεί με το καλαμπόκι και να παράγει διαφορετικές ποικιλίες)    γιατί ήταν καρπός μιας αχτίδας του ήλιου με ένα κύμα του ποταμού που διέτρεχε την εύφορη γη του  παραδείσου τους, Παξίλ (Η μυθολογία λέει ότι από αυτό το μέρος οι θεοί τους έπλασαν το ανθρώπινο γένος από στάχυα καλαμποκιού) Παξίλ   και Καγιαλά.

Πήραν το μωρό από το μέρος που το βρήκαν με την συγκατάθεση  των Θεών Τζακόλ και Μπιτόλ. Με στοργή,  αγνότητα και προσοχή το τοποθέτησαν στο ίδιο ουράνιο παλάτι, του πιο ηλικιωμένου  που ήταν στα ψηλά κλαδιά ενός δένδρου της ceiba  Σέϊμπα. Του έδωσαν για συντρόφισσα   στα παιχνίδια του την πιο μικρή, πιο όμορφη, πιο αγαπημένη  από τις κόρες του,  την Μαίζ.

Η Μαίζ  ήταν όμορφη σαν το απαλό φως του φεγγαριού, μάτια σκούρα σαν τη νύχτα, επιδερμίδα χλωμή σαν της μπανάνας, στόμα φιλήδονο και ζουμερό σαν να ήταν από μεταξένια πούπουλα, από όπου φαινόταν μικρούτσικα κάτασπρα δόντια, σαν το χαλάζι, αυτό  όπου έπεσαι πάνω στους παππούδες μας στη μακρινή πεζοπορία τους.       

 Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τον καιρό που οι μεγάλοι παππούδες μας είχαν λάβει το δώρο των θεών, μέχρι που ο Τεοσίντε και η Μαίζ δεν ήταν πια παιδιά, είχαν μετατραπεί σε δυο υπάρξεις όπου την καρδιά τους  είχε τσιμπήσει η σφήγκα της αγάπης. Την ίδια ώρα που τα πουλιά κελαηδούσαν οι Μεγάλοι παππούδες μας οι Μάγια γονατιστοί ύψωσαν τις προσευχές τους στους Θεούς τους:

 Ω! Τζακόλ και Μπιτόλ (Θεοί δημιουργοί)  κοίταξέ μας, άκουσέ μας, μην μας αφήνετε  να χαθούμε , δώσε μας το σημάδι του λόγου σας :

Πότε φεύγει ο ήλιος και η μέρα, πότε νυχτώνει, πότε ξημερώνει, οδήγησέ μας από το γαλάζιο δρόμο, δώσε μας ειρήνη. Τελειώνοντας την προσευχή τους είδαν ότι φάνηκε στον γαλάζιο θόλο  του ουρανού, η παρουσία του Τζακόλ και Μπιτόλ σε φόρμα ενός λαμπρού μεγαλοπρεπή  ήλιου. Τότε σηκώθηκαν από γονατιστοί που ήταν  και κατευθύνθηκαν προς το μέρος που είχαν αφήσει την Μαίζ  και τον Τεοσίντε, τα πολυαγαπημένα τους παιδιά, τους  συντρόφευαν τα πουλιά κελαηδώντας, αλλά δεν τα βρήκαν πουθενά.

Οι Θεοί είχαν μεταμορφώσει τα  αγαπημένα τους παιδιά  σε δυο συγγενικά φυτά, που ανάμεσα στα φύλλα τους που έμοιαζαν σαν πράσινες ξιφολόγχες, βλάστιζαν μπουμπούκια στάχυα φουσκωμένα από μικρούς κάτασπρους κόκκους.

Οι μεγάλοι παππούδες κατάλαβαν ότι οι Θεοί έκαναν το θαύμα τους, τους είχαν μεταμορφώσει σε φυτά κι όχι μόνο αλλά οι καρποί του θεϊκού αυτού  φυτού έδειχναν τα ξανθά μαλλιά του Τεοσίντε και τα λευκά δόντια της Μαίζ          

Έτσι οι δημιουργοί Τζακόλ και Μπιτόλ έδωσαν στους  Μάγια  για κύρια τροφή τους καρπούς αυτού του φυτού, όπου του έδωσαν το όνομα Μαίζ σε ανάμνηση της όμορφης κι αγαπημένης τους κόρης.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης,

από το βιβλίο διηγήματα και  μύθοι  της Γουατεμάλας, 

Συγγραφέας: Francisco Barnoya   Gálvez, Guatemala 1985

Título original  (El Nacimiento del Maíz)  

HISTORY  OF CORN

Through the study of genetics, we know today that corn's wild ancestor is a grass called teosinte. Teosinte doesn't look much like maize, especially when you compare its kernals to those of corn. But at the DNA level, the two are surprisingly alike. They have the same number of chromosomes and a remarkably similar arrangement of genes. In fact, teosinte can cross-breed with modern maize varieties to form maize-teosinte hybrids that can go on to reproduce naturally. 

Scientists study teosinte-maize hybrids and their offspring through the process of genetic archaeology. This process helps geneticists understand what is happening at the DNA level to make teosinte and maize so different. By combining clues from genetics and the archaeological record, scientists have pieced together much of the story of maize evolution