Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Ένα Μπουκέτο Λουλούδια

                                  
                (Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου Παραμύθι # 3)
                                  
                                Ένα μπουκέτο  Λουλούδια...

Μου μήνυσε ότι  θέλει να με δει!
Είπα  όχι,
Ήταν  τότε που η τροπική ζέστη έψηνε την λαμαρίνα του βαποριού και  ο ιδρώτας κατέβαινε από το μέτωπό  μου, έμπαινε στα μάτια κι έτσουζε, δεν άντεχα άλλο έτρεξα προς την πρύμη,   ξάπλωσα  σε ένα παγκάκι, κάτω απ’ της κουπαστής το σκεπαστό κι έκλεισα τα μάτια μου.
 Ήταν   ένα παγκάκι  που άφησε σημάδια στο πρόσωπό μου  από τις  στενόμακρες ρούστικες  σανίδες  λες και ήταν κάγκελα φυλακής, εκεί όπου είχα   ξαπλώσει μ’ ένα σώμα αποχαυνωμένο από την πολύ ζέστη.
Το αεράκι με δρόσιζε λιγάκι, αυτό  βοήθησε ώστε να με  πάρει ο ύπνος, εκεί ήρθε και με ξύπνησε  ο ανθυποπλοίαρχος.  
-Τόξερα  πως θάσουνα εδώ, το βαπόρι ολόκληρο σε ψάχνει, μούπε ο καπετάν Γεράσιμος.
Συνήλθα, έτριψα τα μάτια μου και κοίταξα την θάλασσα,  είχε ένα χρώμα πρασινωπό, λες και καθρέφτιζε την άπνοια μιας  πράσινης ζούγκλας.
Τρέχα, -μου λέει-  στην πύλη σε περιμένει μια κοπέλα, και όχι μόνο, αλλά  επιμένει.


Ήταν     εκείνη που της είχα πει το όχι, αυτή που είχε  ξεσηκώσει το βαπόρι.
Τρόμαξε  που με είδε έτσι χαρακωμένο,  έβαλε τα χέρια της και χάιδεψε το πρόσωπό μου εκεί όπου είχαν αφήσει σημάδια τα καδρόνια  από το παγκάκι, αυτό που ήξερε τα μυστικά της καρδιάς μου, αυτά που με συνόδευαν  σαν μάρτυρες σε μια άγουρη αγάπη, αυτή που προσπαθούσε να κρυφτεί, γιατί φοβόταν μην εκραγεί,  μη γίνει ηφαίστειο και λιώσει   σαν την   λάβα   αυτή που τρέχει απ’ την έκρηξη  του ηφαιστείου,  αυτή που βράζει  και σκεπάζει  με τις στάχτες της τον νου, αυτόν που προσπαθούσε να ξεχωρίσει τον έρωτα από την λογική.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον με τα ιδρωμένα  κορμιά από την ζέστη, με τα λεπτά υφάσματα να εξωθούν τις καλλίγραμμες καμπύλες του σώματος    είναι πολύ  δύσκολο,  να νικήσει η λογική!
Ο νους το κατάλαβε και  αποσύρθηκε προσωρινώς νικημένος  σκεπτόμενος, ως πότε θα κρατήσει;  Ο χρόνος είναι σύμμαχός μου, θα έρθει  και μένα η σειρά μου…


Η νύχτα μας σκέπασε με το πέπλο της βραδιάς, αυτό που είχε αλλάξει χρώμα, από λευκό σε χρώμα της σελήνης ένα χλωμό αρρωστιάρικο, που τη νύχτα όμως φάνταζε στα μάτια μας  λες και ήτανε χρυσάφι.   
Σαν πέρασε η νύχτα  από  μακριά  στον ορίζοντα  φάνηκαν να χαράζουν οι πρώτες χρυσαφένιες  αχτίδες μιας καινούργιας μέρας ήταν του Αγίου Βαλεντίνου, ημέρα των ερωτευμένων.
Κοίταξα γύρω μου για λουλούδια, δεν υπήρχαν παρά μόνο μαργαρίτες.
Μάζεψα  ένα μπουκέτο και τις της έδωσα, μαζί αρχίσαμε και τις ξεφυλλίζαμε με το θα ή δεν θα, μετά θυμήθηκα, με περίμεναν στο βαπόρι, έτρεξα να προλάβω, στα χέρια μου έμειναν τα φύλλα από τις μαργαρίτες μαραμένα, μουσκεμένα,  γεμάτα αγάπη και υποσχέσεις.

Φτάνοντας στην καμπίνα μου άνοιξα ένα βιβλίο διάβασα τον τίτλο, (Εκατό Χρόνια Μοναξιάς)  ο τίτλος μου έφερε ρίγος στην πλάτη, μοναξιά ψιθύρισα, όχι, ποτέ. 
Έβαλα τα φύλα από τις  μαργαρίτες  ανάμεσα στα δυο φύλλα του βιβλίου και ξανοιχτήκαμε στο πέλαγος.
Την νύχτα  στην πελαγίσια μοναξιά τα φύλλα από τις μαργαρίτες έτσι μουσκεμένα  έβγαιναν από την θέση τους και μου κρατούσαν συντροφιά δίπλα στο προσκεφάλι μου, άρχισαν να συνομιλούν προσπαθώντας να μου μάθουν τα μυστικά του έρωτα, κάτι που έκανε την ψυχή να πετά σε φανταστικά ευτυχισμένα ουράνια μονοπάτια…  
Στις   πελαγίσιες φεγγαρόλουστες βραδιές της Καραϊβικής, κοίταζα το φεγγάρι και οι ματιές μας συναντιόνταν πάνω στον χλωμό του δίσκο,  που για χάρη μας  μεταμορφωνόταν σε χρυσό.        
Τα βράδια στης συννεφιάς το βασίλειο παρατηρούσα τον απέραντο στρογγυλό ορίζοντα, πήγαινα στην κουπαστή  και παρακολουθούσα τα μικρά φωσφορίζοντα φωτάκια αυτά που βγαίνανε στον αφρό της θάλασσας, αυτή που έσκιζε η πλώρη του βαποριού λες και ήταν πολυέλαιος απ’ την ανάποδη.

Μετά ήρθε το πράσινο, τα δένδρα πανύψηλα, οι θάμνοι απέραστοι,  η βλάστηση παρθένα, ανακατεύτηκε της θάλασσας το γαλάζιο με το πράσινο, η θάλασσα πρασίνισε χρωματίζοντας την αμμουδιά αυτή που σαν πηλός έπλασε την αγάπη…
Είναι αυτή η ημέρα που σφράγισε την αίτηση δυο καρδιών να σμίξουν στο μέχρι τότε πρωτόγνωρο,  άγνωστο  βασίλειο της… ήταν  Φλεβάρης ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου
Ξάφνου  θόρυβος ακούστηκε από πίσω μου, γύρισα το κεφάλι, η λογική και ο νους, παρέα με τον χρόνο πιασμένοι χέρι,  χέρι με ακολουθούσαν.
Στάσου φώναξαν, μην τρέχεις:
Σταμάτησα έκπληκτος, η  ζωή σου μέχρι εδώ ήταν σαν παραμύθι μου είπαν, τώρα ήρθε η σειρά μας  πλέον να αναλάβουμε εμείς τα ηνία.
Τους  κοίταξα έκπληκτος, λυπημένος, κι  εγώ που νόμιζα ότι ήμουν ένας παντοτινός  Φαέθων που κρατούσα τα ηνία της ζωής μου;
Κοίταξα τα πόδια μου πατούσαν στην γη, τον Φαέθων στον ουρανό  τον κυνηγούσε ο πατέρας ήλιος, με βαρύ χέρι παρέδωσα τα ηνία φοβούμενος τον θυμό του  ήλιου.

Happy Saint Valentine’s  day to the young in heart
Γαβριήλ Παναγιωσούλης   



22 σχόλια:

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Γαβρίλη μου καλέ
εσύ δεν έπαψες νάσαι ποτέ "young in heart" γι αυτό τα κείμενά σου πλημμυρίζουν αγάπη, τρυφερότητα, νοσταλγία.
ΣΟυ εύχομαι έτσι πάντα να μείνεις
Με όλη μου την αγάπη
Χαρά
Ταλαιπωρημένη,αλλά με μια καρδιά που αντιστέκεται στην ισοπέδωση του τίποτα

Αστοριανή είπε...

Χρόνια Πολλά σου, Γαβρίλη!

Εύχομαι να κρατάς τις παλιές μαργαρίτες σε μιαν άκρη της μνήμης... όλο και κάτι προσφέρουν αυτές οι αναμνήσεις... τουλάχιστον σε...μας, που σε διαβάζουμε...
και
αν σε διαβάζει και η Ορτανσία σου,
Αυτή σε ...κέρδισε, άρα να μη ...ζηλεύει!...
Να είστε καλά και να χαίρεστε κάθε στιγμή μαζί!

Φιλιά,
Υιώτα.

pylaros είπε...


Αγαπητή μου Χαρά,
Εύχομαι να είσαι καλά, αν και σε είδα στο FB,
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, προσπαθώ να μην χάσω αυτά που ήξερα, ή αυτά που είχα μάθει.
όμως είναι τόσο δύσκολο, να περιδιαβαίνεις στα μονοπάτια που κάποτε περπατούσες έστω και με την μνήμη και να αισθάνεσαι μοναξιά, λες κι έχουν τελειώσει για εσένα οι χαρές της ζωής...

Σου εύχομαι από καρδιά καλή υγεία,
ευχαριστώ
με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Αισθάνομαι σαν να έχω ακόμη τα φύλλα από τις μαργαρίτες μόνο που τώρα έχουν ξεραθεί και με την παραμικρή πνοή του ανέμου θα διασκορπισθούν, οπότε μαζί με το κρύο του Χειμώνα με κρατάν φυλακισμένο, περιμένοντας την άνοιξη: Δεν ξέρεις ίσως...

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς Δημήτρη
Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Εύχομαι ολόψυχα να είστε πάντα καλά και να βάλετε το δικό σας τίτλο στο βιβλίο της ζωής σας: "Εκατό χρόνια αγάπης"
Ωραία αναδρομή στα χρόνια της νιότης και του έρωτά σας!
Την καλησπέρα μου Γαβρίλη!

BUTTERFLY είπε...

Ο ερωτας... αχ αυτος ο σκανταλιαρης ολο μπελαδες και καρδιοχτυπια! Μα ειναι τοσο ομορφος!

Nasia είπε...

τι αγάπη ,τι έρωτας και πόση τρυφερότητα από έναν άντρα!
Τι όμορφα που μας τα μετέδωσες!
Καλή ερωτευμένη συνέχεια να έχεις!

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για τις ευχές σου αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη

ήταν και αυτό το παραμύθι για να τιμήσουμε την ημέρα των ερωτευμένων 14 Φεβρουαρίου, Saint Valentine's day...
Οι τρέλες της παιδικής - εφηβικής ηλικίας δεν ξεχνιόνται ποτέ...

τους χαιρετισμούς μου από την απέναντι όχθη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

έχεις απόλυτο δίκιο αγαπητή μου BUTTERFLY
ο έρωτας πάντα πρωτεύει στην καρδιά στα χρόνια της νεότητας και...
και μια που τον τιμούν τούτη την Κυριακή 14/02/15 θεώρησα επίκαιρο τούτο το δημοσίευμα
σε ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

αγαπητή μου Nasia
Αυτά ήταν τότε, αλλά ποτέ δεν ξεχνάμε τις περιπέτειες της νιότης μας αφού αυτές έχτισαν το σήμερα...
χίλα ευχαριστώ

Γαβριήλ

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Τί όμορφες και παραστατικές ο αφηγήσεις σου Γαβριήλ, με κάνεις να νομίζω ότι είμαι εκεί παρούσα και εγώ. Να είσαι πάντα καλά και να μας αφηγείσαι τις θαλασσινές περιπέτιές σου.

marypertax είπε...

Να ζείτε και να χαίρεστε πάντα τις μαργαρίτες σας! Και να είναι πάντα όμορφη η ζωή σας γεμάτη αγάπη και μόνο αγάπη!
Καλό σ/κ

Σταυρούλα Δεκούλου είπε...

Ένα μπουκέτο μαργαρίτες τα όμορφα λόγια σου.
Πόσο απόλαυσα τη γραφή σου Γαβριήλ. Χρονιά πολλά στην αγάπη και τον έρωτα ...αυτούς τους μαγικούς και αγέραστους συνοδοιπόρους μας στης ζωής το μονοπάτι.
Καλό σου βραδυ !

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δώρα,

Τα νιάτα είναι μόνο μια φορά, αυτό το καταλαβαίνουμε όταν ποια περάσουν, οπότε μας μένουν οι αναμνήσεις...
Σε ευχαριστώ πολύ.
Καλό και όμορφο Σ/Κ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Mary Pertax,
Ευχαριστώ για τις ευχές σου, οι μαργαρίτες είναι αυτές που μας λέγανε το μέλλον, όμως μετά μένουν τα φύλλα σαν ενθύμιο σε κάτι που πιστεύαμε!
Ευχαριστώ
Καλή σου Εβδομάδα
Γαβριήλ

pylaros είπε...


Αγαπητή μου Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Στα χρόνια της νιότης όλα έχουν σημασία, ένα μπουκέτο λουλούδια ανοίγει καρδιές αναζωογονεί τα αισθήματα,
η ψυχή σου πετά στον ουρανό ψάχνοντας να βρεις το έτερον της αγάπης σου.
Ο χρόνος αυτός που δεν έχει καρδιά μας ξαναζωντανεύει τις αναμνήσεις

ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Μπορει τα χρονια να περναν αλλα το μυαλο μας ποτέ.. και παντα θα γυρίζει σε στιγμες ομορφες και αγαπημενες ευχωμαι μονο τέτιοες να έχετε για αναμνησεις..φαινεται απο την γραφή πως ο συναισθηματικος κόσμος σου ειναι πολύ τρυφερος... να περνας καλα οτι και να κανεις..!!

Memaria είπε...

Ένα μπουκέτο μαργαρίτες, πολύτιμο!
Σκέψεις και αναμνήσεις ακόμα πολυτιμότερες!
Να είστε πάντα καλά!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου
Σμαραγδένια Ρούλα
Αν και ο χρόνος περνά όλα γύρω μας φθείρονται η καρδιά όμως παραμένει έτσι όπως γεννήθηκε αμετάβλητη τρυφερή έτοιμη προς ανταπόδοση...
Κρίμα που το σώμα δεν ακολουθεί λες και ανήκουν σε δυο διαφορετικά πρόσωπα... Αλλά έτσι είναι η ζωή κυκλική όπως και η μητέρα γη.

χίλια ευχαριστώ
καλή σου εβδομάδα

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου
me (maria)
Ένα μπουκέτο μαργαρίτες, είναι αυτές που κάποτε ξεφυλλίζαμε, είναι αυτές που τα φύλλα τους ξεράθηκαν μες του βιβλίου την αγκαλιά, είναι αυτές μάρτυρες μιας εποχής που πέρασε και πάει, άφησε όμως τα ίχνη της στις αναμνήσεις της νιότης.

ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Για ακόμη μια φορά καλέ μου φίλε μας μάγεψες με την υπέροχη αφήγησή σου.
Νάσαιμπάντα καλά να μας χαρίζεις τέτοια όμορφα κείμενα.

pylaros είπε...

Αυτές οι ιστορίες φίλε Ντένη είναι που τώρα στις παγωμένες χειμωνιάτικες; μέρες δίνουν κάποια ζεστασιά στις αναμνήσεις από που ξεκίνησα και που βρίσκομαι
ευχαριστώ

Γαβριήλ