Ένα Μπουκέτο Λουλούδια

                                  
                (Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου Παραμύθι # 3)
                                  
                                Ένα μπουκέτο  Λουλούδια...

Μου μήνυσε ότι  θέλει να με δει!

Είπα  όχι,

Ήταν  τότε που η τροπική ζέστη έψηνε την λαμαρίνα του βαποριού και  ο ιδρώτας κατέβαινε από το μέτωπό  μου, έμπαινε στα μάτια κι έτσουζε, δεν άντεχα άλλο έτρεξα προς την πρύμη,   ξάπλωσα  σε ένα παγκάκι, κάτω απ’ της κουπαστής το σκεπαστό κι έκλεισα τα μάτια μου.

 Ήταν   ένα παγκάκι  που άφησε σημάδια στο πρόσωπό μου  από τις  στενόμακρες ρούστικες  σανίδες  λες και ήταν κάγκελα φυλακής, εκεί όπου είχα   ξαπλώσει μ’ ένα σώμα αποχαυνωμένο από την πολύ ζέστη.

Το αεράκι με δρόσιζε λιγάκι, αυτό  βοήθησε ώστε να με  πάρει ο ύπνος, εκεί ήρθε και με ξύπνησε  ο ανθυποπλοίαρχος.  

-Τόξερα  πως θάσουνα εδώ, το βαπόρι ολόκληρο σε ψάχνει, μούπε ο καπετάν Γεράσιμος.

Συνήλθα, έτριψα τα μάτια μου και κοίταξα την θάλασσα,  είχε ένα χρώμα πρασινωπό, λες και καθρέφτιζε την άπνοια μιας  πράσινης ζούγκλας.

Τρέχα, -μου λέει-  στην πύλη σε περιμένει μια κοπέλα, και όχι μόνο, αλλά  επιμένει.

Ήταν     εκείνη που της είχα πει το όχι, αυτή που είχε  ξεσηκώσει το βαπόρι.

Τρόμαξε  που με είδε έτσι χαρακωμένο,  έβαλε τα χέρια της και χάιδεψε το πρόσωπό μου εκεί όπου είχαν αφήσει σημάδια τα καδρόνια  από το παγκάκι, αυτό που ήξερε τα μυστικά της καρδιάς μου, αυτά που με συνόδευαν  σαν μάρτυρες σε μια άγουρη αγάπη, αυτή που προσπαθούσε να κρυφτεί, γιατί φοβόταν μην εκραγεί,  μη γίνει ηφαίστειο και λιώσει   σαν την   λάβα   αυτή που τρέχει απ’ την έκρηξη  του ηφαιστείου,  αυτή που βράζει  και σκεπάζει  με τις στάχτες της τον νου, αυτόν που προσπαθούσε να ξεχωρίσει τον έρωτα από την λογική.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον με τα ιδρωμένα  κορμιά από την ζέστη, με τα λεπτά υφάσματα να εξωθούν τις καλλίγραμμες καμπύλες του σώματος    είναι πολύ  δύσκολο,  να νικήσει η λογική!

Ο νους το κατάλαβε και  αποσύρθηκε προσωρινώς νικημένος  σκεπτόμενος, ως πότε θα κρατήσει;  Ο χρόνος είναι σύμμαχός μου, θα έρθει  και μένα η σειρά μου…

Η νύχτα μας σκέπασε με το πέπλο της βραδιάς, αυτό που είχε αλλάξει χρώμα, από λευκό σε χρώμα της σελήνης ένα χλωμό αρρωστιάρικο, που τη νύχτα όμως φάνταζε στα μάτια μας  λες και ήτανε χρυσάφι.   

Σαν πέρασε η νύχτα  από  μακριά  στον ορίζοντα  φάνηκαν να χαράζουν οι πρώτες χρυσαφένιες  αχτίδες μιας καινούργιας μέρας ήταν του Αγίου Βαλεντίνου, ημέρα των ερωτευμένων.

Κοίταξα γύρω μου για λουλούδια, δεν υπήρχαν παρά μόνο μαργαρίτες.

Μάζεψα  ένα μπουκέτο και τις της έδωσα, μαζί αρχίσαμε και τις ξεφυλλίζαμε με το θα ή δεν θα, μετά θυμήθηκα, με περίμεναν στο βαπόρι, έτρεξα να προλάβω, στα χέρια μου έμειναν τα φύλλα από τις μαργαρίτες μαραμένα, μουσκεμένα,  γεμάτα αγάπη και υποσχέσεις.

Φτάνοντας στην καμπίνα μου άνοιξα ένα βιβλίο διάβασα τον τίτλο, (Εκατό Χρόνια Μοναξιάς)  ο τίτλος μου έφερε ρίγος στην πλάτη, μοναξιά ψιθύρισα, όχι, ποτέ. 

Έβαλα τα φύλα από τις  μαργαρίτες  ανάμεσα στα δυο φύλλα του βιβλίου και ξανοιχτήκαμε στο πέλαγος.

Την νύχτα  στην πελαγίσια μοναξιά τα φύλλα από τις μαργαρίτες έτσι μουσκεμένα  έβγαιναν από την θέση τους και μου κρατούσαν συντροφιά δίπλα στο προσκεφάλι μου, άρχισαν να συνομιλούν προσπαθώντας να μου μάθουν τα μυστικά του έρωτα, κάτι που έκανε την ψυχή να πετά σε φανταστικά ευτυχισμένα ουράνια μονοπάτια…  

Στις   πελαγίσιες φεγγαρόλουστες βραδιές της Καραϊβικής, κοίταζα το φεγγάρι και οι ματιές μας συναντιόνταν πάνω στον χλωμό του δίσκο,  που για χάρη μας  μεταμορφωνόταν σε χρυσό.        

Τα βράδια στης συννεφιάς το βασίλειο παρατηρούσα τον απέραντο στρογγυλό ορίζοντα, πήγαινα στην κουπαστή  και παρακολουθούσα τα μικρά φωσφορίζοντα φωτάκια αυτά που βγαίνανε στον αφρό της θάλασσας, αυτή που έσκιζε η πλώρη του βαποριού λες και ήταν πολυέλαιος απ’ την ανάποδη.

Μετά ήρθε το πράσινο, τα δένδρα πανύψηλα, οι θάμνοι απέραστοι,  η βλάστηση παρθένα, ανακατεύτηκε της θάλασσας το γαλάζιο με το πράσινο, η θάλασσα πρασίνισε χρωματίζοντας την αμμουδιά αυτή που σαν πηλός έπλασε την αγάπη…

Είναι αυτή η ημέρα που σφράγισε την αίτηση δυο καρδιών να σμίξουν στο μέχρι τότε πρωτόγνωρο,  άγνωστο  βασίλειο της… ήταν  Φλεβάρης ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου

Ξάφνου  θόρυβος ακούστηκε από πίσω μου, γύρισα το κεφάλι, η λογική και ο νους, παρέα με τον χρόνο πιασμένοι χέρι,  χέρι με ακολουθούσαν.

Στάσου φώναξαν, μην τρέχεις:

Σταμάτησα έκπληκτος, η  ζωή σου μέχρι εδώ ήταν σαν παραμύθι μου είπαν, τώρα ήρθε η σειρά μας  πλέον να αναλάβουμε εμείς τα ηνία.

Τους  κοίταξα έκπληκτος, λυπημένος, κι  εγώ που νόμιζα ότι ήμουν ένας παντοτινός  Φαέθων που κρατούσα τα ηνία της ζωής μου;

Κοίταξα τα πόδια μου πατούσαν στην γη, τον Φαέθων στον ουρανό  τον κυνηγούσε ο πατέρας ήλιος, με βαρύ χέρι παρέδωσα τα ηνία φοβούμενος τον θυμό του  ήλιου.

Happy Saint Valentine’s  day to the young in heart

Γαβριήλ Παναγιωσούλης