Εικόνες με λέξεις

                                                       Εικόνες με λέξεις:

Σα νύχτωσε το φως του λύχνου μετά βίας φώτιζε τις γυναικείες σκιές που καθόταν ξαγρυπνώντας γύρω απ’ το φέρετρο του νεκρού που κείτονταν στη μέση της σάλας του σπιτιού,  με τα λυτά τσεμπέρια τους σιγοκλαίγανε  και μοιρολογούσαν.

Η  μοιρολογίστρα η κυρά Ευανθία ήταν σπίτι της έξαινε μαλλί προβάτου να το έχει έτοιμο για να γνέσει, όταν άκουσε την καμπάνα να σημαίνει λυπητερά,   τα παράτησε και πήγε στο ξενύχτι  έλυσε τις πλεξούδες των μαλλιών της σε μια μάζα ψαρών κατσαρών φουντωτών μαλλιών και άρχισε να τα τραβάει ένα, ένα,  να κλαίει  και να οδύρεται για την συμφορά που μας βρήκε.

Έμοιαζε σκηνή αρχαίας τραγωδίας.

Ο γείτονας ο Αντώνης  είχε φέρει μερικά φύλλα χαρτιού  από το βιβλίο με τις προφητείες του Αγαθάγγελου, αφού τις  διάβαζε και μας έλεγε ότι το αίμα θα φθάσει ένα ζωνάρι στα στενά,  (του Βοσπόρου) το χρησιμοποιούσαν για τσιγαρόχαρτο, το γέμιζαν με χοντροκομμένο ταμπάκο, αυτόν που έκοβε ο πατέρας με μαχαίρι της κουζίνας κι έστριβαν τσιγάρο. Ο πυριόβολος με το φυτίλι, άλλαζε χέρια συνεχώς.

Η Θοδώρα σερβίριζε καφέ, χωρίς ζάχαρη από ψημένα ρεβίθια.  

Στην στροφή του δρόμου εκεί κάτω στο αυλάκι  φάνηκαν τα πρώτα κοράκια, πετούσαν χαμηλά κι έκρωζαν. Απ’ το έρημο διώροφο παλάτι του Ροή,  αυτού που είχε πλουτίσει στην Ρουμανία, τώρα έρημο αναδινόταν μια βρώμα κοπριάς προβάτων, κάποιος τσοπάνης, χρησιμοποιούσε το υπόγειο του αρχοντικού  για μαντρί.

Στη ρεματιά μέσα στο αυλάκι φάνηκε το κουφάρι ενός γαϊδάρου, τα κοράκια μάλωναν αναμεταξύ τους. Η κηδεία προχωρούσε, ο παπάς έψαλλε, οι κατακτητές Ιταλοί μαζεμένοι  κοίταζαν απ’ το παράθυρο του  σπιτιού του Μπαρμπέτα,  που είχαν επιτάξει και γελούσαν…

Τα παιδιά που κρατούσαν τα εξαπτέρυγα, κρυφογελούσαν χαρούμενα στο τέλος της κηδείας θα τους έδιναν χαρτζιλίκι.

Αλλά ποιος ήταν αυτός που τον πήγαιναν τέσσερις;

Αλλά γιατί να σας κουράσω, τι σημασία έχει ποιος ήταν ο νεκρός, αλλά έστω για σας φύγει η περιέργεια, ήταν ο Βαγγέλης, αυτός ο συγχωριανός μας που είχε σπείρει εκεί πάνω στο βουνό φακή, την νύχτα κοιμόταν στο χωράφι μέσα για να μη του την κλέψουν.

Ε! λοιπόν κάποιος τούδωσε μια τσεκουριά και του άνοιξε το κεφάλι στα δυο.

Αυτός που τον βρήκε ο Γιώργος που έκαιγε καμίνι έτρεξε στο χωριό να μας δώσει τα σκαρίκια, με τα μάτια γουρλωμένα κόκκινος από την συγκίνηση ήρθε σπίτι μας  ώστε να πάνε παρέα να ειδοποιήσουν την οικογένειά του…

Η σκηνή στα Μαρκάτα Πυλάρου Κεφαλληνίας  έτος 1942

                                            Γαβριήλ Παναγιωσούλης