Απολογισμός

                                          ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Το παρακάτω δημοσίευμα δεν είναι ψέματα, είναι η ίδια η ζωή, αυτή που πολλοί από εμάς αγνοούμε, ή μάλλον κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε μια πραγματικότητα,  η οποία ναι δεν έχει όνειρα…

Όσοι το διαβάσουν ίσως να το θεωρήσουν απαισιόδοξο, αλλά είναι  μια ρεαλιστική καμπή της ζωής μια σκέψη όπου γεννιέται εκ των υστέρων…   

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ, χρόνου, και πράξεων.

Τα βάνεις σε ένα κόσκινο και κοσκινίζεις, αναλύεις αυτά που μένουν, αν είναι αλεύρι μένουν πίτουρα, αν είναι πράξεις μένουν οι κακές, αν είναι λάθη, αυτά σε κυνηγούν σε όλη σου τη ζωή, αναποδογυρίζεις το κόσκινο και τα πετάς, μένουν κάτι κατακάθια, ε! αυτά είναι τα λάθη σου, τα φέρνεις στο σάκο σου, αυτόν που σου έραψε στα μέτρα σου ο χρόνος, αυτός που σε κοιτά από πέρα σου χαμογελά και σε περιμένει, δεν του ξεφεύγεις, παραδέξου το, έτσι είναι η ζωή.

Μια φορά κι ένα καιρό (έτσι αρχίζουν τα παραμύθια)  νόμιζα ότι κατείχα τον κόσμο ολόκληρο τόσο πολύ αισθανόμουν, άνετα. Είχα τέτοια εμπιστοσύνη στον εαυτόν μου, όπου μπορούσα να εγκλιματισθώ εύκολα σε ξένες κουλτούρες, έστω κι ας ήμουν αδαής  από σχολικής μορφωτικής απόψεως

Παράκλεινα από  την τυπική  ζωή  του  Έλληνα μετανάστη του   καιρό  εκείνου   όπου ο μόνος του σκοπός ήταν να κάνει χρήματα. Έκανα μια ζωή μποέμικη, «μερικοί την θεωρούσαν αλήτικη»  ήταν  όμως  με ηθικούς  φραγμούς αυτούς που μου είχαν μάθει απ’ το χωριό μου. Όλα αυτά διότι δεν άντεχα την πίεση της κοινωνίας προς απόχτηση ύλης, πλούτου. και τις τρικλοποδιές που σου φέρνει η ζωή.  Με κυνηγούσε λες και ήταν κατάρα, ο ανθρωπισμός,   η ανάγνωση, η μάθηση, η έρευνα, η περιέργεια,  ο έρωτας,   μα και η ελευθερία του ατόμου  ώστε όλα αυτά μαζί πήραν προτεραιότητα στην ζωή μου.

Σήμερα που τα χιόνια ήρθαν στα μαλλιά, σήμερα που η πλάτη αναστενάζει από το βαρύ δισάκι του χρόνου,  βλέποντας την κοινωνία δεύτερες σκέψεις έρχονται  στον νου  γιατί να παρεκλείνω  από το στόχο  του Έλληνα μετανάστη που ήταν το χρήμα, ένα που όλοι σήμερα προσκυνούν τόσο πολύ ώστε και το καλημέρα  που θα σου πει η σημερινή κοινωνία πρέπει νάχει κέρδος.  Εννοώ  την παγκόσμια, μα και αυτή που ζούμε…

Τελικά είναι αργά για αλλαγή αλλά πάλι σκέπτομαι ο άνθρωπος γεννιέται δεν φτιάχνεται, οπότε  το φιλοσοφώ περιμένοντας μια άλλη ευκαιρία ν’ αλλάξω ίσως στην επόμενη ζωή, αλλά πάλι ξέχασα, η ζωή είναι  μία και μοναδική, μετά έρχεται ο θόρυβος  της αιώνιας σιωπής, αυτόν που κάνουν οι κωπηλάτες του Αχέροντα, που και ο βαρκάρης όμως, θέλει το κέρμα για να σε περάσει απέναντι…  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης