Θα γυρίσει:

Μπερδεμένα, καλώδια, μπερδεμένοι άνθρωποι,

Το αγιόκλημα σα φράχτης μας έκρυβα από τα μάτια αυτών που διάβαιναν από το δρόμο, σούρουπο, καθόμαστε στο παγκάκι της αυλής απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή δροσιά αυτή που όλοι περιμένουμε μετά το ηλιοβασίλεμα. Η κολώνα του δρόμου μας κοίταζε από ψηλά σαν αχτένιστη κυρία.

Η Μαίρη η γειτόνισσά μας γύριζε απ’ τη δουλειά της, παρκάρισε το αυτοκίνητό της κάτω απ την κολώνα ένα παλιό τεράστιο Πόντιακ, χρώματος καφέ σκούρο, ήταν το ίδιο που οδηγούσε και ο άνδρας της. Kοντο-στάθηκε, μετά σα να άλλαξε γνώμη γύρισε προς τα πίσω και κοίταξε από το άνοιγμα της πόρτας της αυλής. Μας καλησπέρισε, έβγαλε μια φωνή είπε: Θα φύγω, θα τον χωρίσω. Τα δυο της κορίτσια μόλις είδαν το αυτοκίνητο έτρεξαν να την προϋπαντήσουν. Της κόπηκε η μιλιά, δεν πρόλαβε να τελειώσει το τι ήθελε να πει.
Με τον άνδρα της ήμασταν φίλοι, αν και γεννημένος εδώ, έμοιαζε σα να είχε έρθει μετανάστης τούτη την εποχή. Βέρος Τστσιλιάνο, Ιταλός από τη Σικελία. Μελαχρινός με μουστάκι.

Κατοικούσε στο διπλανό σπίτι μας χώριζε που λένε μια σπιθαμή γη. Η ίδια κολώνα μας τροφοδοτούσε ηλεκτρικό ρεύμα, καλωδιακή σύνδεση, τηλέφωνα, κλπ… Εργαζόταν σαν αφεντικό για τον δήμο Νέας Υόρκης της ομάδας ασφαλτόστρωση δρόμων. Η γυναίκα του κι αυτή ιταλίδα, όσο μεγάλωναν τα δυο κοριτσάκια τους η γυναίκα του δεν εργαζόταν.
Τα φαγητά τους μοιάζανε με τα δικά μας, θυμάμαι όταν ψέναμε στην πίσω αυλή μας αρνί στη σούβλα το Πάσχα πάντα τους καλούσαμε ήθελε για μεζέ το κεφάλι… Μεγαλώνοντας τα κορίτσια τους ο πατέρας στο πρώτο κορίτσι του βρήκε δουλειά σε δημοτικό νοσοκομείο, το δεύτερο πήγε στο στρατό στην Γερμανία. Μετά αφού γύρισε έγινε αστυνομικός. Έτσι ελεύθερο πια το ζευγάρι τους πήραμε παρέα και πήγαμε όλοι μαζί Ελλάδα, Αθήνα και στο χωριό Κεφαλονιά.
Όταν γυρίσαμε, ο φίλος μου βρήκε δουλειά της γυναίκας του πάλι σε δημόσιο νοσοκομείο… Ε! πως να το κάνουμε είχε δημόσιες κρατικές γνωριμίες. Εκεί γνωρίστηκε, ευκαιρία ήταν, έτσι μια μέρα η Μαίρη εξαφανίστηκε, πήρε και το αυτοκίνητο μαζί της.

Στην δουλειά της όμως εξακολουθούσε να πηγαίνει.

Ο άνδρας της το πήρε βαριά, έπεσε σε μελαγχολία, όλο μας έλεγε θα ξανάρθει δεν μπορεί τόσα και τόσα χρόνια μαζί. Γονάτιζε και προσευχόταν κάθε μέρα, ζητούσε παρηγοριά, δύναμη, ελπίδα, από το κρύο άγαλμα της Παναγίας, αυτό που είχε στην πίσω αυλή του. Τον παρακολουθούσα, χωρίς να μιλώ … Η Κολώνα του δρόμου, που πάνω της στηριζόταν τα καλώδια ηλεκτρικού, τηλεφώνων, μα και αυτά της καλωδιακής τηλεόρασης, έριχνε ένα κιτρινωπό φως πάνω από το φράχτη της αυλής μου, έπεφτε πάνω στα πράσινα φύλλα από το αγιόκλημα κι έκαναν ένα τοπίο μελαγχολικό κάτι σα νυχτερινό ουράνιο τόξο. Στην κολώνα στηριζόταν ακουμπισμένος τα καλοκαιρινά βράδια ο φίλος μου, ήξερε ότι θα βγω από το σπίτι και με περίμενε. Έφερνε πάντα τη συζήτηση για εκείνη, ο πόνος του σπάραζε την καρδιά, μου έκανε την ερώτηση, λες να γυρίσει; Δεν περίμενε την απάντησή μου, την έδινε μόνος του γεμάτη ελπίδα, πρέπει να γυρίσει, όμως περίμενε από εμένα να την επιβεβαιώσω, για να αισθανθεί ότι αξίζει να ζει. Όμως ποτέ της δεν γύρισε.
Είχε σταματήσει να τρώει, να δουλεύει, είχε αδυνατίσει, πήγε στο γιατρό του βρήκαν όγκο στο κεφάλι, στο νοσοκομείο μόνο η κόρη του επισκέπτρια, πάει πέθανε ο φίλος μου, τον επισκέφτηκα για τελευταία φορά πριν τον καταπιεί η γη.
Τώρα στο σπίτι κατοικούν Φιλιπινέζοι, έχουν φτιάξει μια γυάλινη αυλή, κι έχουν φυτέψει μπανανιές και λουλούδια των τροπικών, είναι σα να θέλουν να συναγωνιστούν το αγιόκλημά μου…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης