Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Η πρώτη μου Θύμηση της 28ης Οκτωβρίου 1940

                                  Η  πρώτη μου θύμηση της 28ης Οκτωβρίου 1940

Υπήρξε μια εποχή όπου στην επαρχία στα νησιά ο κόσμος ζούσε, όπως ακριβώς ζούσαν και την εποχή του Οδυσσέα.
Η γη μας ο ουρανός τα ξεροχώραφα, τα κατσάβραχα και τίποτε άλλο. Όποιος  είχε μια κατσίκα θεωρούταν τυχερός, κεφαλαιούχος.  
Η σκηνή στα Μαρκάτα  Πυλάρου Κεφαλονιάς 1940.

Το 1940 οι Ιταλοί είχαν ήδη καταλάβει την Αλβανία, ο πατέρας μου που εργαζόταν σαν πράκτορας τις Ελληνικής Ατμοπλοΐας στους Αγίους Σαράντα μόλις πρόφθασε και ήλθε στην Ελλάδα μέσω Κερκύρας. Όλος ο κόσμος περίμενε πόλεμο.
Με ότι είχε φέρει απ το εξωτερικό ο πατέρας, φτιάξαμε ένα κασόνι μεγάλο, χωρισμένο στη μέση απ την μια μεριά το γεμίσαμε αλεύρι, από την άλλη διάφορα  μικρά σακίδια  με όσπρια. 
Ένα πήλινο πιθάρι με λάδι γεμάτο στο υπόγειο, μια κάσα πετρέλαιο  του Ελληνικού μονοπωλίου Shell για την λάμπα  με δυο έξτρα λαμπόγυαλα και φυτίλι. Δυο λύχνους με φυτίλι από μπαμπάκι,  κουτάκια με σπίρτα φτιαγμένα στην Σουηδία του μονοπωλίου και χοντρό αλάτι, πάλι του μονοπωλίου.
Είχαμε  κι ένα καντήλι με καντηλήθρα να πλέει πάνω στο λάδι σε 4 κομματάκια φελλό τοποθετημένο  πάνω στο κομοδίνο.   Ήταν αυτό που με την φλογίτσα του έδιωχνε  το σκοτάδι  και φώτιζε  μια εικόνα του Χριστού με το ακάνθινο στεφάνι εκεί δίπλα απ το κρεβάτι.   Ά!  είχαμε και 6 ποτηράκια με γυριστό χείλος για βεντούζες ένα μπουκάλι με  πράσινο οινόπνευμα κι ένα στρογγυλό  πακέτο που έγραφε απ έξω βάμβαξ υδρόφιλος φαρμακευτικός,  είχε κι έναν ερυθρό σταυρό. 

Πάνω  απ’ την κοκέτα υπήρχε μια εικόνα του Σταυρού κεντημένη από τα χέρια της μάνας μου με τις λέξεις «Έχει ο Θεός.»

1940 ότι είχαν ανοίξει τα σχολεία, είχα προβιβαστεί στην Β! τάξη δημοτικού μου είχαν αγοράσει καινούργιο αναγνωστικό   το "Κρινολούλουδα" η αίσθηση ότι μεγάλωσα, έγινα  7 χρονών  με γέμιζε χαρά, μου είχαν πει ότι θα με μάθαιναν να γράφω με μελάνι, γι’ αυτό μου είχαν κάνε δώρο ένα μελανοδοχείο και αγκίνια πένας Χ.

Στο χωριό υπήρχε και σταθμός χωροφυλακής, οι χωροφύλακες φορούσαν    πράσινες στολές σπαθόλουρα στη μέση   και πηλίκια γαλλικού τύπου. Όταν τους έβλεπα  με έπιανε ένας φόβος, δεν ξέρω γιατί.
Από κάπου ήρθε μια είδηση, μάλλον από την χωροφυλακή ότι η Ιταλία μας Κήρυξε τον πόλεμο, ήταν η 28η Οκτωβρίου 1940.  
Τότε δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε εφημερίδες ήταν η αρχή του πολέμου, αυτού που κράτησε για το χωριό μου μαζί με τον Εμφύλιο έως το 1949. 

Ήταν  τα πέτρινα αυτά χρόνια που έχουν μείνει γραμμένα στη μνήμη μου, σε αυτά πήγα σχολείο, σε αυτά έμαθα τι εστί Ελλάδα μα και από αυτά έφυγα πριν προλάβω να ενηλικιωθώ. 

Μετά από λίγες μέρες άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες της εκκλησίας, μάλιστα έφθασαν και αφίσες που τις τοιχοκόλλησαν στα καφενεία οι Νίκες του Ελληνικού Στρατού, με την Λεζάντα πήραμε την Κορυτσά, το Αργυρόκαστρο την Πρεμετή, το Τεπελένι κλπ. 

(Επί τη ευκαιρία πριν μερικά χρόνια πήγα στην Αλβανία σαν τουρίστας Χειμάρα. Εκεί γνώρισα ένα αντρόγυνο ντόπιων, η γυναίκα ήταν δασκάλα στην Πρεμετή, άρχισα να συζητώ αυτά που μου είχαν μάθει στο σχολείο για τις νίκες του Ελληνικού στρατού κλπ. Αποτέλεσμα ήταν να ειδοποιήσουν κάποιον γνωστό μου ότι έμοιαζα για κατάσκοπος. Η συνομιλία γινόταν στην Αγγλική.)    

                                              Γαβριήλ Παναγιωσούλης


10 σχόλια:

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Αυτές τις αναμνήσεις, φίλε μου, δεν πρόκειται ποτέ να τις σβύσει ο χρόνος.
Καλή σου μέρα.

Μηθυμναίος είπε...

Έτσι, λοιπόν, καταγράφηκαν στη μνήμη σου φίλε Γάβο, τα «πέτρινα χρόνια», τότε μωρό 7 χρονών να έρχονται στο νου σου τώρα και να μας τα διηγείσαι με τόσες λεπτομέρειες.
Εικόνες αν όχι ίδιες, σχεδόν θα έλεγα παρόμοιες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, που όλοι τις ζήσαμε.
Ακόμη κι αυτό το κέντημα της μάνας σου με το «Έχει ο Θεός» ίδιο με της δικής μου μάνας, μόνο που το δικό μας είχε και παρακάτω: «κι αυτό θα περάσει…».

Λίγα, απλά, ταπεινά πράγματα όσο η ανάγκη.

pylaros είπε...

Είναι οι περιπέτειες, είναι οι αναμνήσεις που μεγαλώσαμε, είναι διηγήσεις από πρώτο χέρι.

Ευχαριστώ φίλε Ντένη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, όλος ο πληθυσμός της Ελλάδος εκείνα τα χρόνια προπαντός στην επαρχία θα είχε τις παρόμοιες περιπέτειες και αναμνήσεις προπαντός αυτοί που ζούσαν στην επαρχία χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και συγκοινωνία.

Η διαφορά είναι ότι αυτά τα λίγα που γράφω είναι από πρώτο χέρι διότι τα έζησα κι έχουν αποτυπωθεί στην μνήμη μου είναι αυτά που έπλασαν τον χαρακτήρα μου.

Επίσης τα κεντήματα στις εικόνες έμοιαζαν, πήγαιναν τις δοξασίες τους από την ίδια την Ελληνική ψυχή στον ίδιο Θεό, ήταν μια εποχή όπου πίστευε ολόκληρο το Ελληνικό έθνος.
Ευχαριστώ
χαιρετώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

..." Δυο λύχνους με φυτίλι από μπαμπάκι, ..............


Είχαμε κι ένα καντήλι με καντηλήθρα να πλέει πάνω στο λάδι σε 4 κομματάκια φελλό τοποθετημένο πάνω στο κομοδίνο. .... ΓΠ"

Γαβρίλη μου,
νομίζω ότι έχεις το ένα λυχνάρι, στο σπίτι σου...

Το κείμενό σου γεμάτο συνταρακτικές εικόνες-φωτογραφίες της μνήμης...

Να είσαι καλά,
Υιώτα

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Είναι κάποιες σημαδιακές ημερομηνίες αγαπητέ μου Γαβρίλη,που σημαδεύουν ανεξίτηλα τη ζωή του καθενός μας.Αυτό όσα χρονια και να περάσουν ζωντανεύει κάθε φορά που επανέρχεται η ίδια ημερομηνία.
Πόσο μάλλον κάποια σαν αυτή που σημάδεψε και πλήγωσε μια ολόκληρη γενιά!
Για άλλη μια φορά θαυμάζω το αφηγηματικό και απεικονιστικό μνημονικό σου.
Ευχομαι να μην το χάσεις ποτέ,γιατί κακές καλές αυτές οι αναμνήσεις,είναι η ζωή μας!
Την αγάπη μου

pylaros είπε...

καλημέρα από το Μπρονξ,
Χρόνια πολλά σε όλη σας την οικογένεια για τον Δημήτρη,
μετά αυτές οι αναμνήσεις μας, μας κάνουν "μοναδικούς εις το είδος μας"
Δηλαδή εννοώ πόσοι θυμούνται γεγονότα από πρώτο χέρι ειδικώς από εμάς τους μετανάστες του εξωτερικού.
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου αγαπητή μου Χαρά,
Είναι όπως το λες αυτές οι σημαδιακές ημερομηνίες είναι αυτές που μας έπλασαν, ήταν η αρχή της ζωής μας μα ήταν και η αιτία που ήμαστε σήμερα εδώ στα ξένα, αυτές οι μέρες έφεραν την δυστυχία την πείνα και τον κατατρεγμό.
σε ευχαριστώ , πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Καλέ μου Γαβριήλ, γνωρίζεις χρόνια τώρα με πόσο ενδιαφέρον σε διαβάζω. Δε θα σχολιάσω αυτό σου το κείμενο, μόνο σου λέω πως το κοινοποίησα στον τοίχο μου στο facebook και αυτό νομίζω αρκεί. Θα το δεις.
Χαιρετισμούς πολλούς.

pylaros είπε...

Eυχαριστώ πολύ αγαπητή μου Μαριάνθη,
Πήγα στον τοίχο σου και διάβασα.


χαιρετισμούς πολλούς

με αγάπη

Γαβριήλ