Η πρώτη μου Θύμηση της 28ης Οκτωβρίου 1940

                                  Η  πρώτη μου θύμηση της 28^ης Οκτωβρίου 1940

Υπήρξε μια εποχή όπου στην επαρχία στα νησιά ο κόσμος ζούσε, όπως ακριβώς ζούσαν και την εποχή του Οδυσσέα.

Η γη μας ο ουρανός τα ξεροχώραφα, τα κατσάβραχα και τίποτε άλλο. Όποιος  είχε μια κατσίκα θεωρούταν τυχερός, κεφαλαιούχος.  

Η σκηνή στα Μαρκάτα  Πυλάρου Κεφαλονιάς 1940.

Το 1940 οι Ιταλοί είχαν ήδη καταλάβει την Αλβανία, ο πατέρας μου που εργαζόταν σαν πράκτορας τις Ελληνικής Ατμοπλοΐας στους Αγίους Σαράντα μόλις πρόφθασε και ήλθε στην Ελλάδα μέσω Κερκύρας. Όλος ο κόσμος περίμενε πόλεμο.

Με ότι είχε φέρει απ το εξωτερικό ο πατέρας, φτιάξαμε ένα κασόνι μεγάλο, χωρισμένο στη μέση απ την μια μεριά το γεμίσαμε αλεύρι, από την άλλη διάφορα  μικρά σακίδια  με όσπρια. 
Ένα πήλινο πιθάρι με λάδι γεμάτο στο υπόγειο, μια κάσα πετρέλαιο  του Ελληνικού μονοπωλίου Shell για την λάμπα  με δυο έξτρα λαμπόγυαλα και φυτίλι. Δυο λύχνους με φυτίλι από μπαμπάκι,  κουτάκια με σπίρτα φτιαγμένα στην Σουηδία του μονοπωλίου και χοντρό αλάτι, πάλι του μονοπωλίου.
Είχαμε  κι ένα καντήλι με καντηλήθρα να πλέει πάνω στο λάδι σε 4 κομματάκια φελλό τοποθετημένο  πάνω στο κομοδίνο.   Ήταν αυτό που με την φλογίτσα του έδιωχνε  το σκοτάδι  και φώτιζε  μια εικόνα του Χριστού με το ακάνθινο στεφάνι εκεί δίπλα απ το κρεβάτι.   Ά!  είχαμε και 6 ποτηράκια με γυριστό χείλος για βεντούζες ένα μπουκάλι με  πράσινο οινόπνευμα κι ένα στρογγυλό  πακέτο που έγραφε απ έξω βάμβαξ υδρόφιλος φαρμακευτικός,  είχε κι έναν ερυθρό σταυρό. 

Πάνω  απ’ την κοκέτα υπήρχε μια εικόνα του Σταυρού κεντημένη από τα χέρια της μάνας μου με τις λέξεις «Έχει ο Θεός.»

1940 ότι είχαν ανοίξει τα σχολεία, είχα προβιβαστεί στην Β! τάξη δημοτικού μου είχαν αγοράσει καινούργιο αναγνωστικό   το "Κρινολούλουδα" η αίσθηση ότι μεγάλωσα, έγινα  7 χρονών  με γέμιζε χαρά, μου είχαν πει ότι θα με μάθαιναν να γράφω με μελάνι, γι’ αυτό μου είχαν κάνε δώρο ένα μελανοδοχείο και αγκίνια πένας Χ.

Στο χωριό υπήρχε και σταθμός χωροφυλακής, οι χωροφύλακες φορούσαν    πράσινες στολές σπαθόλουρα στη μέση   και πηλίκια γαλλικού τύπου. Όταν τους έβλεπα  με έπιανε ένας φόβος, δεν ξέρω γιατί.

Από κάπου ήρθε μια είδηση, μάλλον από την χωροφυλακή ότι η Ιταλία μας Κήρυξε τον πόλεμο, ήταν η 28^η Οκτωβρίου 1940.  
Τότε δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε εφημερίδες ήταν η αρχή του πολέμου, αυτού που κράτησε για το χωριό μου μαζί με τον Εμφύλιο έως το 1949. 

Ήταν  τα πέτρινα αυτά χρόνια που έχουν μείνει γραμμένα στη μνήμη μου, σε αυτά πήγα σχολείο, σε αυτά έμαθα τι εστί Ελλάδα μα και από αυτά έφυγα πριν προλάβω να ενηλικιωθώ. 

Μετά από λίγες μέρες άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες της εκκλησίας, μάλιστα έφθασαν και αφίσες που τις τοιχοκόλλησαν στα καφενεία οι Νίκες του Ελληνικού Στρατού, με την Λεζάντα πήραμε την Κορυτσά, το Αργυρόκαστρο την Πρεμετή, το Τεπελένι κλπ. 

(Επί τη ευκαιρία πριν μερικά χρόνια πήγα στην Αλβανία σαν τουρίστας Χειμάρα. Εκεί γνώρισα ένα αντρόγυνο ντόπιων, η γυναίκα ήταν δασκάλα στην Πρεμετή, άρχισα να συζητώ αυτά που μου είχαν μάθει στο σχολείο για τις νίκες του Ελληνικού στρατού κλπ. Αποτέλεσμα ήταν να ειδοποιήσουν κάποιον γνωστό μου ότι έμοιαζα για κατάσκοπος. Η συνομιλία γινόταν στην Αγγλική.)    

                                              Γαβριήλ Παναγιωσούλης