Το Γραμμόφωνο

                                                Το Γραμμόφωνο!

Εποχή πολέμου, πείνα και δυστυχία παντού.  Ήταν    αυτά τα πέτρινα χρόνια  που μεγάλωσα, στα Μαρκάτα Πυλάρου Κεφαλονιάς, επικρατούσε  μια πρωτόγονη κατάσταση χωρίς καμία ευκολία ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Πιτσιρικάς 11-12   χρονών έτρεχα μέσα κι έξω στο σπίτι της νόνας*  μου.

Πάνω στο σεντούκι σε αυτό που φυλάγανε  τα κιλίμια του χειμώνα, εκεί  στην γωνιά υπήρχε ένα γραμμόφωνο το είχαν πάντα σκεπασμένο με μια κουρελού. Περνούσα  δίπλα του δεν τολμούσα να το αγγίξω ήταν κάτι σαν τον απαγορευμένο καρπό.  Έβλεπα την κουρελού και ονειρευόμουν τραγούδια, μουσική ζευγάρια να στροβιλίζονται σαν αυτά που διάβαζα στα μυθιστορήματα, αυτά που ερχόταν σε συνέχειες στον Θησαυρό και στο Ρομάντζο. Η  περιέργειά μου φούντωνε πώς είναι δυνατόν να βγαίνει  φωνή, να τραγουδούν,  να παίζουν βιολιά και φλογέρες   μέσα από το μαγικό αυτό κουτί αφού δεν υπήρχαν  οργανοπαίχτες  γύρω μας;

Η σκηνή  στο πατρογονικό σπίτι  του πατέρα μου αυτό που ήταν  δίπλα απ το δικό μας. Εκεί  έμενε η νόνα μου μαζί με τον θείο  μου,   ο οποίος αγαπούσε μια κοπέλα. Ήταν και οι δυο τους πολύ ερωτευμένοι, όλο το χωριό το ήξερε, όμως υπήρχε ο φόβος, ότι  η αγάπη, ο έρωτας θα φέρουν τον θάνατο, μια που ο θείος μου είχε γυρίσει απ τον στρατό φθισικός.

Η φυματίωση ή φθίση ή χτικιό τότε ήταν μια αρρώστια όπου δεν υπήρχε γιατρειά.   Αυτό  το ήξερε η νόνα μου  και όσο ζούσε  τους κρατούσε σε απόσταση.  

Μια μέρα  ξαφνικά η νόνα έπαθε εγκεφαλικό, τρέξανε έφεραν  βδέλλες τις έβαλαν στις αρτηρίες του λαιμού για αφαίμαξη, χαμένος κόπος την άλλη μέρα πέθανε.

Το πένθος γέμισε την οικογένεια. Μετά από λιγάκι το μονοπάτι της αγάπης  ήταν ελεύθερο.  Ο θείος  έσμιξε με την κοπέλα του. Η αγάπη ο έρωτας νίκησε τον φόβο.   Έφεραν τον παπά στο σπίτι κι ευλόγησε τα μυστήριο  του γάμου παντρεύτηκαν.  Μέσα  στο ημίφως του λύχνου, και την δυστυχία της κατοχής ξεσκόνισαν το γραμμόφωνο το έβαλαν πάνω στο τραπέζι της εισόδου.

Εκεί  κόλλησα δίπλα του και το θαύμαζα, απ εξωτερικά είχε  ένα χρώμα μαύρο, από μέσα πράσινο και κάπου στην γωνία είχε την φωτογραφία ενός σκύλου να ακούει με προσοχή και τις λέξεις: Η φωνή του κυρίου του. (RCA His master voice)  Έβανα δίσκους των 78 στροφών κάθε λίγο αλλάζαμε  βελόνα. Δίπλα μου καθόταν κι ένας εξάδελφός μου, αρχίσαμε και κουρδίζαμε το γραμμόφωνο και οι δυο,  τελικά σπάσαμε το κουρδιστήρι.  Μια βουβαμάρα κυρίεψε όλους τους καλεσμένους. Ησυχία επικράτησε.  Με το σκοτάδι οι λιγοστοί γείτονες  άρχισαν να φεύγουν αφού τους ευχήθηκαν να ζήσουν. Έπρεπε να βιαστούν απαγορευόταν  η κυκλοφορία  την νύχτα, έπρεπε να αποφεύγουν και τις στρατιωτικές περιπολίες του στρατού κατοχής.

Οι ερωτευμένοι έζησαν λίγο καιρό χαρούμενοι. Μια μέρα  με φώναξε ο πατέρας ήμουν ο μεγαλύτερος από τα’ αδέλφια μου. Πήγαινε να δεις τον μπάρμπα σου πριν ξεψυχήσει.

Έτρεξα στην κρεβατοκάμαρα, το παράθυρο έβλεπε προς την δύση οι αχτίνες του ήλιου είχαν χαμηλώσει και έμπαιναν απρόσκλητες στο δωμάτιο λες και είχαν έρθει να τον αποχαιρετίσουν.  

Ο θείος ήταν καθιστός ακουμπισμένος στο προσκεφάλι του κρεβατιού προσπαθούσε ν’ αναπνεύσει. Το στήθος του ανεβοκατέβαινε γρήγορα, φορούσε μια μάλλινη φανέλα γανιασμένη με μακριά μανίκια με τρία κουμπιά μπρος στο στήθος του. Η γυναίκα του έστεκε όρθια  έκλαιγε και του έφτιαχνε μια λεμονάδα με μέλι. Τα δάκρυά  της έπεφταν στο ποτήρι, αυτό που του ετοίμαζε την λεμονάδα, να του  δώσει να πιει το βάλσαμο της αγάπης της.

Ο ήλιος τράβηξε τις αχτίνες του και κρύφτηκε πίσω απ τον ορίζοντα, μαζί του πήρε και την ψυχή του μπάρμπα μου.

Έτρεξα απότομα και πήγα στο  σπίτι μας κρύφτηκα πίσω από ένα σεντούκι πράσινο παλιό κι άρχισα να κλαίω, δεν ξέρω γιατί,  δεν ήθελα να με δει κανένας.  

   

Η αγάπη νίκησε τον φόβο κι ο θάνατος νίκησε την αγάπη

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

*Νόνα = Γιαγιά