ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

                                               Ιστορίες της νύχτας:  3

                                           Το ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Όταν έβρεχε η αυλή γέμιζε νερό, σα μικρή παροδική λίμνη, εκεί ξετρύπωναν και οι βάτραχοι από τα χαντάκια τους και τραγουδούσαν, αλλά μόνο όταν έβρεχε.

Η πόρτα και τα παράθυρα του σπιτιού  ξύλινα χωρίς τζάμια, την νύχτα τα έκλειναν γιατί πάντα υπήρχε ο φόβος ανεπιθύμητων επισκεπτών. Ήταν και οι νυχτερίδες, μα και τα κουνούπια που ζουζούνιζαν γύρω απ’ τα αυτιά σου  ψάχνοντας να πιουν αίμα.

Ξαπλωμένος αγκαλιά στο κρεβάτι σε ένα παλιό σομιέ όπου έκανε τα σώματα τους να κυλούν   στο βαθούλωμα  στη μέση του στρώματος, ο ιδρώτας τους μούσκευε και η εξάτμισή του,  τους δρόσιζε. Μέσα στον ύπνο του φάνηκε ότι άκουσε χτυπήματα στην πόρτα, πάλι όνειρο βλέπω σκέφτηκε και γύρισε απ το άλλο πλευρό. Τα χτυπήματα εξακολουθούσαν, κοίταξε το ρολόι 2 τα χαράματα ποιος νάναι τέτοια ώρα; Φοβήθηκε ξύπνησε τη γυναίκα και της είπε να ρωτήσει, χωρίς να ανοίξει ποιος είναι και τι θέλει:

-Ποιος είναι;

-Ανοίχτε είπε μια φωνή, είμαι ο Λοχίας ο οδηγός του ταξί σας, το είχε παρκάρει στην αυλή του σπιτιού. Είχε τελειώσει το στρατιωτικό του με τον βαθμό του λοχία, από τότε το έφερνε ως παράσημο:

-Εγώ ήμουν λοχίας όχι ένας απλό φαντάρος. Ήταν ένας άνδρας χαμηλού αναστήματος, πρόσωπο ζαρωμένο μαλλιά μαύρα σαν γουρουνότριχες και ένα μικρό μούσι σαν μπερδεμένες τρίχες, καθώς μιλούσε τις χάιδευε και φανέρωνε κι ένα χρυσό δόντι που του είχαν βάλει στον στρατό.       

-Σου έφερα το αυτοκίνητό σου γιατί νομίζω ότι σκότωσα έναν άνθρωπο, όμως δεν είμαι σίγουρος αν ήταν άνθρωπος ή το φάντασμα του «Γιάννη  Κανένα», αυτό που λένε πίσω στο χωριό μου, ότι υπάρχει, μα δεν υπάρχει, αυτό που όταν το δεις, κάτι κακό θα σου συμβεί,   τα μάτια του, αντανακλούσαν στα φώτα του αυτοκινήτου κόκκινα σα λυσσασμένου σκύλου. Ο φόβος μου παρέλυσε τα πόδια, άρχισα να τρέμω ο ιδρώτας μου τύφλωσε τα μάτια, δοκίμασα να τον αποφύγω δεν μπόρεσα, το τράκαρα  καβάλησε πάνω στο καπό έστριψα το τιμόνι κι έπεσε το σώμα στον δρόμο. Μετά ήρθα εδώ σε σένα.

-Μα εσύ είσαι μεθυσμένος είπα,

-Όχι ε! ναι ήπια μια μπύρα με κέρασε πελάτης.,

Βγήκα στην αυλή, το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου το καπό ένα γαλάζιο χρώμα ήταν τσαλακωμένο. Έβαλα το χέρι μου, ήταν γεμάτο αίματα. Πήγα μέσα κι έφερα μια λεκάνη νερό και τα έπλυνα.

-Σε είδε κανένας ρώτησα;

-Όχι,

-Ειδοποίησες την αστυνομία;

-Θα αστειεύεσαι βέβαια, αυτοί σε κλείνουν μέσα και σε ξεχνούν.  

-Μα αφού σου λέω ότι ήταν το φάντασμα του «Γιάννη Κανένα», αφότου έφυγα απ το χωριό μου με κυνηγάει   για εκδίκηση, είχε μάλιστα στη μέση κάτι που γυάλιζε σα λαβή περιστρόφου, αλλά μπορεί να ήταν και ο γάντζος απ το λουρί του.

 -Ότι έγινε, έγινε, είπα.

-Πάμε να ξυπνήσουμε τον φίλο μου τον Μιχάλη  ιδιοκτήτη γκαράζ να μας πει τι να κάνουμε.

-Η αστυνομία συνήθως σταματά και ψάχνει όλα τα’ αυτοκίνητα να βρει πιο είναι τρακαρισμένο, για να γλυτώσετε πρέπει να φύγετε απ την πόλη, τώρα αμέσως, να πάτε στα κρύα μέρη μια απόσταση 300 χιλιομέτρων…  μας είπε.

Και ήταν μια νύχτα σκοτάδι πυκνό, οδηγώντας μέσα στην καρδιά της ζούγκλας μην ξέροντας αν θα βρίσκαμε μπροστά μας το φάντασμα, ή ήταν φονικό και όχι μόνο αλλά και οι δυο μας μουγκοί φοβόμαστε αυτές τις ιστορίες  της νύχτας, να μην επαληθευτούν με το φως της ημέρας.  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης