Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Η ζωή, Εν - Πλω!



Όπως ο ναυαγός αρπάζεται από τα κύματα σαν από κάτι στερεό,
Έτσι κι εμείς από τις μνήμες μας σαν να’ χαν κι αυτές μια στερεότητα.

Του ποιητή Νίκου Φωκά, από το βιβλίο ΚΥΜΟΘΟΗ



Η ζωή, Εν- Πλω!

Ο Σαράντος, ένας μανιάτης καμαρότος που μας είχε έρθει από τα σύρματα της Αιγύπτου, από την πρύμνη του βαποριού έριχνε την πετονιά στον αέρα ένα αγκίστρι με δόλωμα έπιανε γλάρους στο πέλαγος κι έτρωγε μόνο το στήθος τους ψητό στο μαντέμι της κουζίνας.
*

Στον ειρηνικό ωκεανό στο νότιο ημισφαίριο είμαστε αγκυροβολημένοι ‘αρόδου’ στο λιμάνι της Tocopilla Χιλή, ρίχναμε καθετές για ψάρεμα σε μια πιάστηκε ένα καλαμάρι περίπου ενάμιση μέτρο, για να το φέρουμε πάνω στο βαπόρι ρίξαμε ένα άδειο βαρέλι πετρελαίου με τρύπες αυτό των 55 γαλονιών το βάλαμε μέσα και με τη μπίγα το ανεβάσαμε στη κουβέρτα. Ήταν σκληρό δεν τρωγόταν ο δε ανθυποπλοίαρχος, ο καπετάν Γεράσιμος Λουκάτος καθάρισε και πήρε ως ενθύμιο την σπονδυλική του στήλη ‘αν μπορεί να λεχθεί έτσι’ αυτό που μοιάζει σαν πλαστικό που έχει μέσα του το καλαμάρι.
*
Μια λιχουδιά ήταν τα χελιδονόψαρα, όταν το βαπόρι ήταν φορτωμένο πετούσαν κι έσπαζαν τα μούτρα τους στο κατάστρωμα επάνω, έτσι όποιος σηκωνόταν πρωί συνήθως οι βάρδια των 4-8 μάζευαν τα ψάρια απ’ το κατάστρωμα, βάζαμε λίγο αλάτι πάνω στο μαντέμι της κουζίνας για να μην κολλήσουν τα πετάγαμε επάνω έτσι ακαθάριστα με τα λέπια, και τα τρώγαμε επί τόπου.
*

Για ψήσιμο του καφέ για γρήγορα χρησιμοποιούσα ένα κουτί από γάλα εβαπορέ με ένα μακρύ σύρμα για χερούλι, άνοιγα το μαντέμι της κουζίνας και το έβανα στην φλόγα, που παρήγαγε το μοτέρ πετρελαίου.
Όταν ο Ποσειδώνας χτυπούσε την τρίαινά του κι άφριζαν τα κύματα, βάζαμε κάγκελα στην κουζίνα δέναμε τις κατσαρόλες κι ανοίγαμε τα πόδια μας για να κρατάμε ισορροπία.
*
Το όνειρό μου ήτα να γίνω ασυρματιστής, έτσι όταν πήγαινα καφέδες στη βάρδια στη γέφυρα, περνούσα από το chartroom ‘Τσάρτρουμ’ και έμπαινα στου Mαρκόνι το βασίλειο, ασυρματιστής ένα καλό παιδί από την Πάρο μου εξηγούσε τα καθέκαστα. Μου μάθαινε τα σήματα μορς και κοίταζα με δέος ένα μεγάλο ραδιόφωνο Halicrafter όπου προσπαθούσε να πιάσει το ΕΔΩ ΑΘΗΝΑ. Μάταιος κόπος δεν ακουγόταν τίποτα. Παρακολουθούσα το ρολόι με το GMT και την κόκκινη δια-σταυρωτική του λουρίδα και ο Μαρκόνης μου εξηγούσε τι εννοεί... δεν πρόλαβα να μάθω, μας πρόλαβε η καινούργια τεχνολογία, η οποία έβαλε τα σήματα μορς στη ναφθαλίνη, μια τέχνη περασμένης εποχής.

Μια ναυτική ζωή, όπου άφησε στη μνήμη μου ανεξίτηλες στιγμές πρωτόγνωρης εφηβείας.

*



Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αρμυροκαπνισμένη καθημερινότητα που ατσαλώνει τα σωθικά του ανθρώπου.
Κι η τρικυμισμένη θάλασσα στο ασημομολυβί κόβει τη ματιά σαν ξυράφι.
Θαλασσοκουβέντες λοιπόν με αστείρευτη γοητεία.

Αστοριανή είπε...

...Μαριάνθη,
ίσως, δεν θα έχεις τύχει να βγεις μεσάνυχτα δίχως φεγγάρι, έξω από την καμπίνα σου, να δεις τη θάλασσα (μάλλον τον ωκεανό)... να τεντώσεις το χέρι σου σ' αυτή την νύχτα που σε φοβίζει και να βλέπεις το χέρι σου κομμένο κοντά στο μισό μπράτσο...
Συναίσθημα μέχρι λυποθυμίας...
(Αυτό, από ένα οικογενειακό μας ταξίδι στις Βερμούδες)
Σκέψου τί έχει περάσει ο Γαβρίλης μας...
"ανεξίτηλες στιγμές" , όπως γράφει...

Ανώνυμος είπε...

Έτσι... έτσι είναι ο κόσμος της θάλασσας γιαυτό μιλώ για ατσαλένια σωθικά. Άλλο βαρκάδες και αγναντέματα του ορίζοντα σε γραφικές γαληνεμένες θάλασσες κι άλλο παλέματα με τα βουνά κύμματα , μαζί με όλες τις άλλες δυσκολίες για τη ζήση στα νερά των ωκεανών.
Δε γίνεσαι εύκολα ναυτικός, θέλει αντοχές ψυχής. Άμα ρίξεις άγκυρα όμως σίγουρα είσαι πλούσιος από εικόνες, παραστάσεις, εμπειρίες που άλλοι ούτε ονειρεύτηκαν.
Γιαυτό και ο πλούτος είναι το ταξίδι, η πορεία με όσα αυτή επιφυλάσσει...
Χαίρομαι που μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, έστω και ηλεκτρονικά. Να είστε καλά και πάντα εμπνευσμένη.

pylaros είπε...

Αγαπητές μου κ. Μαριάνθη, Υιώτα,
Καλημέρα σας από την παγωμένη Πόλη, λες και είμαστε στο βόρειο πόλο.
Η ναυτική ζωή, το ναυτικό επάγγελμα νομίζω είναι η μειονότητα ανάμεσα στα τόσες χιλιάδες επαγγέλματα. Αυτό που μου προξένησε τέτοια εντύπωση ή πώς να το πω αλλιώς, οι αναμνήσεις είναι ότι αμολήθηκα στη θάλασσα 16 χρονών με μια σπρωξιά με άντε βγάλτα πέρα μόνος σου, άντε ζήσε.
Δεν είμαι ο μοναδικός, χιλιάδες άλλοι άνθρωποι κάνουν το ίδιο, αλλά στο πέρασμα της διαμόρφωσης μιας άγουρης προσωπικότητας από μια ντροπαλή, αφελή, έχοντας άγνοια της κοινωνίας, ενός χαρακτήρα που κοκκίνιζε όταν μιλούσε με κορίτσια, σε στο να επιζήσεις μόνος σου, μέσα σε μια ξενόγλωσση υδρόγειο σφαίρα, έ αυτές οι μνήμες δεν ξεχνιούνται ποτέ, μια μεταβατική περίοδο που κράτησε 13 + χρόνια.

Σας ευχαριστώ
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε μου
Ήξερα ότι η ζωή του θαλασσινού είναι σκληρή αλλά το να τρώτε γλάρους και χελιδονόψαρα αυτό δεν το είχα ακούσει ποτέ μου.
Τουλάχιστον ήσαν νόστιμα;
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,

Όπως εξήγησα γλάρους έτρωγε μόνο ένας Μανιάτης, αλλά χελιδονόψαρα είναι αφρόψαρα πολυ νόστιμα πετάνε σε κοπάδια στον αφρό της θάλασσας, έ όχι και πολύ ψηλά υπολογίζω 3-4 πόδια αλλά με τα κύματα μαζί μπαινουνε στην κουβέρτα του βαποριού όπου τσακίζοντε...
Φίλε ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, μήπως καμιά φορά σας επισκέφτηκε εν πλω κάποια Γοργόνα - μυθολογική εννοώ - ή μόνο αυτές του λιμανιού σας ψυχαγωγούσαν.
Να'σαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Νίκο,
Αχ! αυτές του λιμανιού είχαν όλα τα ζέα και τα μέα, με σάρκα και οστά. Δυστηχώς αυτή η ηλικία πέρασε κι έμενε η στάχτη, αυτή ανακατέυω μήπως βρω καμιά θράκα να μου ζεσταίνει τη μνήμη.


Ευχαριστώ
Γαβριήλ