Μια ψυχή, πολλές πρωσοπικότητες

Τα πρόβατα πριν σταλίσουν, ηλιοβασίλεμα Πύλαρο

Παρέα μου στην Πύλαρο, το ακίνητο έντομο

Μια ψυχή, πολλές προσωπικότητες.


Αχ! Αυτή η θύμηση, εκδικητική φωλιασμένη στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου προσπαθεί να μου δώσει να καταλάβω ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος, αυτός ο ανίδεος που μικρός έφυγα απ’ τον τόπο μου βεβαίως με τη συναίνεση και το σπρώξιμο των μεγάλων διότι μόνος μου ποτέ δεν θα μπορούσα, έστω και να το ήθελα αφού δεν ήξερα τίποτε.
Πριν φτάσω στη σημερινή μου χιονισμένη κατάσταση, στη σημερινή κοινωνία, η ύπαρξή μου πέρασε από πολλά στάδια, ζώντας από δω και από κει, σε πολλά μέρη του πλανήτη. Η ζωή δεν μας χαμογελά πάντοτε, υπάρχουν λανθασμένες κινήσεις του εαυτού μας οι οποίες μας βασανίζουν τη μνήμη, αλλά το θαύμα του να συνεχίζεις να ζεις είναι η ικανότητα του νου να υποτάσσει αυτές τις μνήμες, να τις εξαλείφεις από τη μνήμη σου και να συνεχίσεις τη ζωή σα να μη συνέβη τίποτα. Χρειάζεται θάρρος και μεγάλη αυτοπεποίθηση στον εαυτόν σου
Καμιά φορά συμβαίνει και το παράξενο, να θυμούμαι το μέρος που γεννήθηκα, την πρώιμη παιδική ηλικία, κι ως δια μαγείας να εξαφανίζεται το εν διάμεσο διάστημα, που είναι και το πιο (μακρόβιο) και αμέσως να νιώθω από ανήλικος στο ασπρομάλλης, κι όχι μόνο αυτό αλλά κατά κάποιο τρόπο να αισθάνομαι ένα κρίμα για τον εαυτόν μου γιατί δεν πρόλαβα να γνωρίσω, ή ας το πούμε διαφορετικά να ζήσω την εφηβεία μου φυσιολογικά με πατέρα και μάνα. Πολλές φορές αυτό καταλήγει και σε εχθρικά αισθήματα, γιατί στερήθηκα την φυσική ενηλικίωση, την φυσική ανθρωπιά ανάμεσα σε ανθρώπους, αυτή που παίζει προτεραιότητα στην διαμόρφωση ενός ανώριμου χαρακτήρα.
Καμιά φορά βλέπω στην τηλεόραση στο ΕΡΤ διάφορα παλαιά ντοκουμέντα, ή επαναπατριζόμενους έλληνες που λένε ότι έχουν μια διχασμένη προσωπικότητα.
Ε! λοιπόν μέσα σε αυτά τα όρια με νοσταλγία προσπαθώ να ανακατατάξω τον εαυτόν μου, ή μάλλον βρίσκω τον εαυτόν μου, με μιας σβήνετε το ενδιάμεσο διάστημα και είμαι εγώ ο ίδιος όπως όταν έφυγα, μόνο ότι και το μέρος που άφησα δεν υπάρχει πλέον, όπως είναι φυσικό έχει αλλάξει, οπότε μένω αιωρούμενος σε ένα άγνωστο διάστημα, όπου αναγκαστικά παίρνω τις προσωπικότητες από τα μέρη που έχω ζήσει, από αυτά που έχω εμπειρίες.
Πότε γίνομαι ναυτικός, πότε σπανιόλος, πότε εξερευνητής στη ζούγκλα, πότε αμερικάνος, αλλά το έλληνας δεν ξε-κολάει από πάνω μου, πάντα βγαίνει στην επιφάνεια η ελληνική ψυχή κι ας έχω ζήσει τα λιγότερα χρόνια στην Ελλάδα.
Είναι η τύχη, το πεπρωμένο αυτών που ξενιτεύονται, να αλλάζουν σε πλούσιες πολυδιάστατες προσωπικότητες, σαν το φίδι όπου αλλάζει φιδοπουκάμισα, αλλά παραμένει πάντα φίδι, έτσι κι αυτοί έχουν μια αναλλοίωτη ψυχή που δεν αλλάζει. Τι είναι αυτά που με κάνουν ευτυχισμένο μα αυτά τα μικρά πράγματα, δώρα της φύσης, τα δένδρα, το μικρό αυτό έντομο που ακίνητο με κοιτά με απορία, η ηλιοχάραξη, αυτό το ξερό το χώμα που πατώ που κάποτε μικρός το έσκαφτα και περίμενα να πρασινίσει, το δένδρο της δάφνης ήταν και κάτι κυδωνιές αλλά ξεράθηκαν. Η σπηλιά που με προστάτευε απ’ την βροχή, στην εποχή συγκομιδής του ελαιοκάρπου, τα κυπαρίσσια, τα κοτσύφια που τρέχουν ανάμεσα μας, τα βελάσματα και τα κουδούνια από τα πρόβατα, και η συντροφιά από το μακρινό νυχτερινό αλύχτισμα σκύλου.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης