Η Κοινωνία

Μικρογραφία μιας κοινωνίας.

Αυτός που του αρέσει να γράφει, είναι γιατί γεννήθηκε έτσι όχι γιατί του ήρθε το άγιο πνεύμα εξ ουρανού. Κι όταν όλη του η ψυχή είναι δοσμένη στο γράψιμο, όταν πάει κάτι στραβά ε! αυτό τον απογοητεύει, δοκιμάζει να αλλάξει χόμπι, να πάει σε καφενεία να παίξει πρέφα, Θανάση, στα καζίνα, δεν βαριέσαι χαμένος κόπος , γυρίζει πάλι και πέφτει στον λάκκο, στο λάκκο της πένας. Γύρω απ’ αυτόν υπάρχει μια διαφορετική κοινωνία ένα ωμό αδιάφορο κερδοσκοπικό κατεστημένο, καραδοκούν οι εκτυπωτές, αγαναχτεί, από τα απόκρυφα της τόσο ακριβής τέχνης εκτύπωσης, προπαντός οι γράφοντες ελληνικά σε ένα ξενόγλωσσο κατεστημένο όπου οι ίδιοι στερούνται τις ευκολίες προώθησης των γραπτών τους σε digital form της αγγλικής γλώσσας. Και όλα αυτά για να δουν τον μόχθο της σκέψης τους τυπωμένο σε χαρτί σε φόρμα βιβλίου, έτσι για να μην χαθούν, για να μπει στα αρχεία μιας βιβλιοθήκης, για να το απολαύσουν και οι γήινοι αναγνώστες οι οποίοι είναι απλοί άνθρωποι αυτοί που αναζητούν στο διάβασμα έναν σύντροφο, στην ακρογιαλιά, στα ταξίδια τους, κάτω απ τη δροσερή σκιά ενός δένδρου, να το κάνουν δώρο σε αγαπημένο πρόσωπο, στη ζεστή θαλπωρή του χειμώνα, λίγο πριν τους πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι, αυτοί που αποτελούν την πλειοψηφία.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν στο τρίτο όροφο ενός τριώροφου τσιμεντένιου κτηρίου χρωματισμένου πράσινου.
Στον πρώτο όροφο τον μισό τον κατείχε η αστυνομία και τον άλλο μισό τα κρατητήρια.
Τα κρατητήρια είχαν κι ένα μεγάλο τετράγωνο δωμάτιο χωρίς παράθυρα και χωρίς στέγη, για στέγη είχε κάγκελα από σιδηροδρομικές γραμμές. Εκεί έβγαιναν κι έπαιρναν αέρα οι κρατούμενοι. Αν παρατηρούσες από πάνω από το τρίτο όροφο έμοιαζε με τάφο όπου κινούντο διάφορες οπτασίες στο σκοτάδι. Όταν η ματιά σου συναντιόνταν με τους κρατούμενους όλοι σου έκαναν νόημα βάζοντας τα δάχτυλα μπρος στα χείλη να τους πετάξεις κανένα τσιγάρο. Μια βρώμα ουρίας ανέβαινε προς τα πάνω κι έπνιγε αυτούς που κοίταζαν από τον τρίτο όροφο.
Στον δεύτερο όροφο ήταν το ταχυδρομείο, το τηλεγραφείο και άλλα κυβερνητικά γραφεία.
Ο δικαστής ένας χοντρός κάπως φαλακρός έστειλε έναν χωροφύλακα να με ειδοποιήσει ότι ήθελε να μου μιλήσει.
Πράγματι πήγα.
Ξέρεις μου λέει, εδώ έχουμε στη φυλακή δυο έλληνες ναυτικούς νεαρά παιδιά, οι άνθρωποι δεν μιλάν Ισπανικά, σε θέλουμε λοιπόν να μας κάνεις τον διερμηνέα.
Στη μέση του τραπεζιού κάθισε ο δικαστής, αριστερά κάθισε ο γραμματέας, με μια χειροκίνητη γραφομηχανή με χαρτί και καρμπόν, απέναντί του κάθισα εγώ, όρθιοι οι κατηγορούμενοι.
Αφού εξέτασε το κατηγορητήριο διαβάζοντας την υπόθεση, απεφάνθη ότι ήταν ένοχοι γιατί έσπρωξαν ένα ασυρματιστή κολομβιανό από άλλο βαπόρι στα νερά της λίμνης, κι αυτός τους έκανε μήνυση. Όλα έγιναν επειδή αυτός είχε ενοχλήσει τη Μαργκότ φίλη ενός φίλου τους, από το ίδιο βαπόρι. Ο δικαστής τους έδωσε να καταλάβουν ότι για να απελευθερωθούν έπρεπε να πληρώσουν πρόστιμο 200 δολάρια. Τα παιδιά είπαν δεν πληρώνουμε, δεν είμαστε ένοχοι, δεν έχουμε λεφτά. Τότε ξαναγυρίστε στη φυλακή.
Μετά από 15 μέρες ήρθε στην πιάτσα των ταξί και με βρήκε ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας «Ο Ταχυδρόμος του Βορρά» κατάλαβα ότι τον είχε στείλει ο δικαστής. Ξέρεις μου λέει πρέπει να πείσεις τους έλληνες να πληρώσουν το πρόστιμο και να βγουν από τη φυλακή, αυτοί είναι καλά παιδιά, δεν είναι κρίμα να είναι μέσα μαζί με επικίνδυνα κακοποιά στοιχεία; Τους επισκέφτηκα στη φυλακή, βρέθηκα σε δίλλημα, προσπάθησα να εξηγήσω στα παιδιά πια ήταν η κατάσταση, αρνήθηκαν για μια ακόμη φορά να πληρώσουν, δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να παραδεχθούν, ότι η κοινωνία είναι σάπια, δεν μετρά το αν είσαι αθώος ή ένοχος αλλά, ποιον γνωρίζεις, τι κουμπί του συστήματος θα βρεις για να ξεμπλέξεις…
Αφού έμειναν αρκετό καιρό φυλακή το βαπόρι γύρισε με έναν καινούργιο καπετάνιο, αυτός ανάλαβε τους έβγαλε και τους μπαρκάρισε πάλι στο βαπόρι…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης