Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Η Κοινωνία

Μικρογραφία μιας κοινωνίας.

Αυτός που του αρέσει να γράφει, είναι γιατί γεννήθηκε έτσι όχι γιατί του ήρθε το άγιο πνεύμα εξ ουρανού. Κι όταν όλη του η ψυχή είναι δοσμένη στο γράψιμο, όταν πάει κάτι στραβά ε! αυτό τον απογοητεύει, δοκιμάζει να αλλάξει χόμπι, να πάει σε καφενεία να παίξει πρέφα, Θανάση, στα καζίνα, δεν βαριέσαι χαμένος κόπος , γυρίζει πάλι και πέφτει στον λάκκο, στο λάκκο της πένας. Γύρω απ’ αυτόν υπάρχει μια διαφορετική κοινωνία ένα ωμό αδιάφορο κερδοσκοπικό κατεστημένο, καραδοκούν οι εκτυπωτές, αγαναχτεί, από τα απόκρυφα της τόσο ακριβής τέχνης εκτύπωσης, προπαντός οι γράφοντες ελληνικά σε ένα ξενόγλωσσο κατεστημένο όπου οι ίδιοι στερούνται τις ευκολίες προώθησης των γραπτών τους σε digital form της αγγλικής γλώσσας. Και όλα αυτά για να δουν τον μόχθο της σκέψης τους τυπωμένο σε χαρτί σε φόρμα βιβλίου, έτσι για να μην χαθούν, για να μπει στα αρχεία μιας βιβλιοθήκης, για να το απολαύσουν και οι γήινοι αναγνώστες οι οποίοι είναι απλοί άνθρωποι αυτοί που αναζητούν στο διάβασμα έναν σύντροφο, στην ακρογιαλιά, στα ταξίδια τους, κάτω απ τη δροσερή σκιά ενός δένδρου, να το κάνουν δώρο σε αγαπημένο πρόσωπο, στη ζεστή θαλπωρή του χειμώνα, λίγο πριν τους πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι, αυτοί που αποτελούν την πλειοψηφία.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν στο τρίτο όροφο ενός τριώροφου τσιμεντένιου κτηρίου χρωματισμένου πράσινου.
Στον πρώτο όροφο τον μισό τον κατείχε η αστυνομία και τον άλλο μισό τα κρατητήρια.
Τα κρατητήρια είχαν κι ένα μεγάλο τετράγωνο δωμάτιο χωρίς παράθυρα και χωρίς στέγη, για στέγη είχε κάγκελα από σιδηροδρομικές γραμμές. Εκεί έβγαιναν κι έπαιρναν αέρα οι κρατούμενοι. Αν παρατηρούσες από πάνω από το τρίτο όροφο έμοιαζε με τάφο όπου κινούντο διάφορες οπτασίες στο σκοτάδι. Όταν η ματιά σου συναντιόνταν με τους κρατούμενους όλοι σου έκαναν νόημα βάζοντας τα δάχτυλα μπρος στα χείλη να τους πετάξεις κανένα τσιγάρο. Μια βρώμα ουρίας ανέβαινε προς τα πάνω κι έπνιγε αυτούς που κοίταζαν από τον τρίτο όροφο.
Στον δεύτερο όροφο ήταν το ταχυδρομείο, το τηλεγραφείο και άλλα κυβερνητικά γραφεία.
Ο δικαστής ένας χοντρός κάπως φαλακρός έστειλε έναν χωροφύλακα να με ειδοποιήσει ότι ήθελε να μου μιλήσει.
Πράγματι πήγα.
Ξέρεις μου λέει, εδώ έχουμε στη φυλακή δυο έλληνες ναυτικούς νεαρά παιδιά, οι άνθρωποι δεν μιλάν Ισπανικά, σε θέλουμε λοιπόν να μας κάνεις τον διερμηνέα.
Στη μέση του τραπεζιού κάθισε ο δικαστής, αριστερά κάθισε ο γραμματέας, με μια χειροκίνητη γραφομηχανή με χαρτί και καρμπόν, απέναντί του κάθισα εγώ, όρθιοι οι κατηγορούμενοι.
Αφού εξέτασε το κατηγορητήριο διαβάζοντας την υπόθεση, απεφάνθη ότι ήταν ένοχοι γιατί έσπρωξαν ένα ασυρματιστή κολομβιανό από άλλο βαπόρι στα νερά της λίμνης, κι αυτός τους έκανε μήνυση. Όλα έγιναν επειδή αυτός είχε ενοχλήσει τη Μαργκότ φίλη ενός φίλου τους, από το ίδιο βαπόρι. Ο δικαστής τους έδωσε να καταλάβουν ότι για να απελευθερωθούν έπρεπε να πληρώσουν πρόστιμο 200 δολάρια. Τα παιδιά είπαν δεν πληρώνουμε, δεν είμαστε ένοχοι, δεν έχουμε λεφτά. Τότε ξαναγυρίστε στη φυλακή.
Μετά από 15 μέρες ήρθε στην πιάτσα των ταξί και με βρήκε ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας «Ο Ταχυδρόμος του Βορρά» κατάλαβα ότι τον είχε στείλει ο δικαστής. Ξέρεις μου λέει πρέπει να πείσεις τους έλληνες να πληρώσουν το πρόστιμο και να βγουν από τη φυλακή, αυτοί είναι καλά παιδιά, δεν είναι κρίμα να είναι μέσα μαζί με επικίνδυνα κακοποιά στοιχεία; Τους επισκέφτηκα στη φυλακή, βρέθηκα σε δίλλημα, προσπάθησα να εξηγήσω στα παιδιά πια ήταν η κατάσταση, αρνήθηκαν για μια ακόμη φορά να πληρώσουν, δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να παραδεχθούν, ότι η κοινωνία είναι σάπια, δεν μετρά το αν είσαι αθώος ή ένοχος αλλά, ποιον γνωρίζεις, τι κουμπί του συστήματος θα βρεις για να ξεμπλέξεις…
Αφού έμειναν αρκετό καιρό φυλακή το βαπόρι γύρισε με έναν καινούργιο καπετάνιο, αυτός ανάλαβε τους έβγαλε και τους μπαρκάρισε πάλι στο βαπόρι…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

9 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Ακόμη μια σελίδα από τις όμορφες αναμνήσεις σου, Γαβρίλη μου...
...και
η εισαγωγή
που έγραψες
για να εξηγήσεις τον λόγο
που γράφουμε... α! δεν είναι απαραίτητος, διότι, φίλε μου, άλλοι
παίζουν χαρτιά, άλλοι ακριβοπληρώνουν εταίρες... άλλοι κάνουν άλλα που δεν είναι της στιγμής να αναλύσουμε...
Εμείς, όχι μόνον σαν φίλοι σου, μα σαν εθισμένοι θάλεγα στις αναμνήσεις σου, πεταγόμαστε, διαβάζουμε και σου λέμε και μια καλημέρα...
Όχι ότι γράφεις για μας, μα κι εμείς απολαμβάνουμε θαλασσοδαρμένες
στιγμές...
Για τα... υπόλοιπα, ο καθένας ότι έχει προσφέρει.
Η δική τους "απαξίωση" δική σου δύναμη, Φίλε!
Υιώτα, ΝΥ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Η εισαγωγή αν δεν την έγραφα θα έσκαγα, δεν άντεχα πλέον, ξέρεις όταν δεν είναι όπως τα υπολογίζω, όταν βλέπω ότι άλοι σε βλέπουν σαν δολάριο ε! Τότε μου τη δίνει...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβριήλ,εμείς θα γράφουμε γιατί μας αρέσει να γράφουμε.
Οι εκδοτικοί οίκοι θα μας πέρνουν τα λεφτά για να εκδόσουν αυτά που γράφουμε και να κάνουν λεφτά και απο μας που μας αρέσει να γράφουμε και απο τον αγοραστη του βιβλίου μας .Αυτοί είναι η σειρά στους μη διάσημους γραφιάδες.Οι δυο πρώτοι να είναι ευχαριστημένοι, γιά διαφορετικους λόγους, και ο αγοραστης που θέλει να ευχαριστηθεί .Υπάρχει λοιπόν ισορροπία .
Γραψε λοιπόν φίλε μου,γιά σένα και για μας που σε απολαμβάνουμε και σε αγαπάμε.

pylaros είπε...

Σπύρο η απάντησή σου είναι η ωμή πραγματικότητα, αυτή που ζούμε όλοι μας.


Όσο για την ισορροπία ε! ναι, δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Η δύναμη του γραπτού λόγου μαζί με τη μαγεία, την αισθητική απόλαυση και τη συγκίνηση που μπορεί να προσφέρει τόσο στον συγγραφέα όσο και στον αναγνώστη δεν οριοθετείται ούτε εξαργυρώνεται με οποιοδήποτε χρηματικό ποσό.Κάνοντας λόγο τις σκέψεις του, τα αισθήματα,τις εμπειρίες του κανείς δίνει μια ιδιαίτερη νοηματική στα γράμματα και τις λέξεις που παύουν πλέον να αποτελούν απλά σύμβολα. Έστω κι έναν αν καταφέρει να συγκινήσει, να εμπνεύσει, να αγγίξει με το γραπτό του ο συγγραφέας πιστεύω πως αξίζει τον χρόνο που αφιέρωσε για να γράψει. Αξίζει και για τον ίδιο, σίγουρα λειτουργεί οξυγονωτικά.
Και...όσον αφορά τα δικά σας γραπτά κ.Γαβριήλ συγκινούν και αγγίζουν όχι έναν αλλά πολλούς.Τολμώ να πω και συγκλονίζουν. Μην τους στερήσετε λοιπόν την ευχαρίστησει να απολαμβάνουν μαζί με σας τον πλούτο του πνευματικού σας κόσμου μέσα από την τέχνη του λόγου σας. Να είστε καλά καλή συνέχεια.

pylaros είπε...

"Η δύναμη του γραπτού λόγου μαζί με τη μαγεία, την αισθητική απόλαυση και τη συγκίνηση που μπορεί να προσφέρει τόσο στον συγγραφέα όσο και στον αναγνώστη δεν οριοθετείται ούτε εξαργυρώνεται με οποιοδήποτε χρηματικό ποσό."
Αγαπητή μου Μαριάνθη,συμφωνώ απολύτως με το γράμμα σου.
Έγραψες ένα γράμμα γεμάτο αναζωογονητικό πνεύμα, γεμάτο οξυγόνο, για έναν που γράφει. Χίλια ευχαριστώ.
Στο γράμμα μου θέλω να εξηγήσω κατά κάποιον τρόπο πως οι άνθρωποι η κοινωνία που συναναστρεφόμαστε σε βλέπει σα μια μηχανή χωρίς ψυχή, χωρίς καρδιά μόνο με τι έχει να κερδίσει από την παρουσία σου, ε! λοιπόν όταν με αυτό που ασχολείσαι δεν φέρνει κέρδος, ή ακόμα αν ζητήσεις να δημοσιεύσεις τις σκέψεις σου σε κοιτούν σα να ήρθες από τον Άρη.
Μερικοί ακόμη κινούν το κεφάλι τους με οίκτο και ψιθυρίζουν.
Βρε τον φουκαρά, κρίμα στον άνθρωπο, Δεν πρόκοψε!
Όπως καταλαβαίνεις αυτές οι εντυπώσεις μου δεν είναι καθημερινές, αλλά μόνο όταν συνδιαλέγομαι με μια πλατειά κοινωνία παρατηρώ, σταματώ, μιλώ στον εαυτόν μου. Μήπως η ευτυχία βρίσκεται στην ύλη; Μήπως έχω πάρει λάθος δρόμο;
Αλλά είναι πλέον πολύ αργά να αλλάξω, για εμένα έχει μπει το νερό στο αυλάκι, κι έτσι θα συνεχίσω…
Χίλια Ευχαριστώ,
Γαβριήλ

ΕΛΛΗΝ VS ΧΑΟΣ είπε...

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΣ "ΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ"

http://ellhnkaichaos.blogspot.com/2009/03/blog-post_13.html

Μηθυμναίος είπε...

Να σου ομολογήσω κι εγώ, φίλε μου, και συμπάθαμε που ήρθα κάπως αργά, πως το γράψιμο για μένα είναι μαγεία. Είμαι ασπούδαστος. Με δίδαξε όμως το συνεχές διάβασμα, όσο ήμουν στην ξενιτιά.
Ευτυχώς που δεν έχω χάσει την παιδική μου αθωότητα κι αυτό είναι θαύμα. Το γράψιμο με άγγιζε, το αγαπούσα αλλά συγχρόνως με φόβιζε. Είχα την τύχη τα πρώτα μου γραφτά να έχουν πολύ καλή κριτική από ανθρώπους που εκτιμούσα κι αυτό μου έδινε φτερά. Μου έδινε την δυνατότητα να πιστεύω στον εαυτό μου. Κι αυτό μ’ έκανε να υπάρχω ακόμη…

Κι εγώ, όπως κι εσύ νομίζω, γράφω για να συντηρήσω τις αναμνήσεις μου, που έρχονται ξαφνικά στο μυαλό μου κι έτσι μ’ αυτό τον τρόπο υπάρχω για ένα διάστημα συντροφιά με κάποια πράγματα ή πρόσωπα.
Και νομίζω, ακόμα, πως γράφουμε για να συμπληρώσουμε κάπως τη ζωή μας, να μην την αφήσουμε ανολοκλήρωτη φεύγοντας.

Αυτά μας κρατάνε για να ξεπερνάμε άλλα…

pylaros είπε...

(Να σου ομολογήσω κι εγώ, φίλε μου, και συμπάθαμε που ήρθα κάπως αργά, πως το γράψιμο για μένα είναι μαγεία. Είμαι ασπούδαστος. Με δίδαξε όμως το συνεχές διάβασμα, όσο ήμουν στην ξενιτιά.)

Στράτο, σμφωνώ ως προς το απόφθεγμά σου.
Εάν δεν ήταν η γραφή δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου δηλαδή αν θα μπορούσα να συνεχίζω να υπάρχω.
Φίλε ευχαριστώ.
Γαβριήλ