Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Μια ψυχή, πολλές πρωσοπικότητες

Τα πρόβατα πριν σταλίσουν, ηλιοβασίλεμα Πύλαρο

Παρέα μου στην Πύλαρο, το ακίνητο έντομο




Μια ψυχή, πολλές προσωπικότητες.


Αχ! Αυτή η θύμηση, εκδικητική φωλιασμένη στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου προσπαθεί να μου δώσει να καταλάβω ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος, αυτός ο ανίδεος που μικρός έφυγα απ’ τον τόπο μου βεβαίως με τη συναίνεση και το σπρώξιμο των μεγάλων διότι μόνος μου ποτέ δεν θα μπορούσα, έστω και να το ήθελα αφού δεν ήξερα τίποτε.
Πριν φτάσω στη σημερινή μου χιονισμένη κατάσταση, στη σημερινή κοινωνία, η ύπαρξή μου πέρασε από πολλά στάδια, ζώντας από δω και από κει, σε πολλά μέρη του πλανήτη. Η ζωή δεν μας χαμογελά πάντοτε, υπάρχουν λανθασμένες κινήσεις του εαυτού μας οι οποίες μας βασανίζουν τη μνήμη, αλλά το θαύμα του να συνεχίζεις να ζεις είναι η ικανότητα του νου να υποτάσσει αυτές τις μνήμες, να τις εξαλείφεις από τη μνήμη σου και να συνεχίσεις τη ζωή σα να μη συνέβη τίποτα. Χρειάζεται θάρρος και μεγάλη αυτοπεποίθηση στον εαυτόν σου
Καμιά φορά συμβαίνει και το παράξενο, να θυμούμαι το μέρος που γεννήθηκα, την πρώιμη παιδική ηλικία, κι ως δια μαγείας να εξαφανίζεται το εν διάμεσο διάστημα, που είναι και το πιο (μακρόβιο) και αμέσως να νιώθω από ανήλικος στο ασπρομάλλης, κι όχι μόνο αυτό αλλά κατά κάποιο τρόπο να αισθάνομαι ένα κρίμα για τον εαυτόν μου γιατί δεν πρόλαβα να γνωρίσω, ή ας το πούμε διαφορετικά να ζήσω την εφηβεία μου φυσιολογικά με πατέρα και μάνα. Πολλές φορές αυτό καταλήγει και σε εχθρικά αισθήματα, γιατί στερήθηκα την φυσική ενηλικίωση, την φυσική ανθρωπιά ανάμεσα σε ανθρώπους, αυτή που παίζει προτεραιότητα στην διαμόρφωση ενός ανώριμου χαρακτήρα.
Καμιά φορά βλέπω στην τηλεόραση στο ΕΡΤ διάφορα παλαιά ντοκουμέντα, ή επαναπατριζόμενους έλληνες που λένε ότι έχουν μια διχασμένη προσωπικότητα.
Ε! λοιπόν μέσα σε αυτά τα όρια με νοσταλγία προσπαθώ να ανακατατάξω τον εαυτόν μου, ή μάλλον βρίσκω τον εαυτόν μου, με μιας σβήνετε το ενδιάμεσο διάστημα και είμαι εγώ ο ίδιος όπως όταν έφυγα, μόνο ότι και το μέρος που άφησα δεν υπάρχει πλέον, όπως είναι φυσικό έχει αλλάξει, οπότε μένω αιωρούμενος σε ένα άγνωστο διάστημα, όπου αναγκαστικά παίρνω τις προσωπικότητες από τα μέρη που έχω ζήσει, από αυτά που έχω εμπειρίες.
Πότε γίνομαι ναυτικός, πότε σπανιόλος, πότε εξερευνητής στη ζούγκλα, πότε αμερικάνος, αλλά το έλληνας δεν ξε-κολάει από πάνω μου, πάντα βγαίνει στην επιφάνεια η ελληνική ψυχή κι ας έχω ζήσει τα λιγότερα χρόνια στην Ελλάδα.
Είναι η τύχη, το πεπρωμένο αυτών που ξενιτεύονται, να αλλάζουν σε πλούσιες πολυδιάστατες προσωπικότητες, σαν το φίδι όπου αλλάζει φιδοπουκάμισα, αλλά παραμένει πάντα φίδι, έτσι κι αυτοί έχουν μια αναλλοίωτη ψυχή που δεν αλλάζει. Τι είναι αυτά που με κάνουν ευτυχισμένο μα αυτά τα μικρά πράγματα, δώρα της φύσης, τα δένδρα, το μικρό αυτό έντομο που ακίνητο με κοιτά με απορία, η ηλιοχάραξη, αυτό το ξερό το χώμα που πατώ που κάποτε μικρός το έσκαφτα και περίμενα να πρασινίσει, το δένδρο της δάφνης ήταν και κάτι κυδωνιές αλλά ξεράθηκαν. Η σπηλιά που με προστάτευε απ’ την βροχή, στην εποχή συγκομιδής του ελαιοκάρπου, τα κυπαρίσσια, τα κοτσύφια που τρέχουν ανάμεσα μας, τα βελάσματα και τα κουδούνια από τα πρόβατα, και η συντροφιά από το μακρινό νυχτερινό αλύχτισμα σκύλου.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

9 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...Εκείνο το "έντομο" που σε κοίταζε να το φωτογραφίσεις... είναι το "αλογάκι της Παναγίας"
-τουλάχιστον όπως το λέγαμε μικρά.
Το ήξερα για πρασινόχρωμο!!! όμως, πρόπερσι, έπιασα ένα στον κήπο, το έβαλα σ' ένα μπουκάλι, και το έχω πάνω σ' ένα ψηλό κάκτο, κρεμασμένο από μια κλωστή!
Α! βρε φίλε,η αμφίδρομη νοσταλγία θα μας "φάει"!
Να είσαι καλά,
Υιώτα

Μαριάνθη είπε...

Όλα γλυκά, ζεστά, ανθρώπινα. Το λυπηρό έως και ανησυχητικό είναι όταν γίνεται κανείς μετανάστης και απαρνιέται τον τόπο που τον γέννησε θέλοντας να πείσει πρώτα τον εαυτό του και ύστερα τους άλλους πως το φως του ήλιου βγαίνει από τη νέα πατρίδα μόνο. Όταν κουβαλάει κανείς μέσα του το γενέθλιο τόπο με όλα τα βιώματα και τις θύμησες, πολύ περισσότερο δε νοσταλγικά , το βλέπω απόλυτα υγιές, ανθρώπινο και πάνω από όλα αξιοπρεπές. Ξεκάθαρη σχέση με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του.

pylaros είπε...

Αγαπητή Υιώτα, πράγματι παρατηρούσα αυτό το μικρό έντομο με έκσταση πέρυσι το καλοκαίρι για την στάση του, χωρίς να ενδιαφέρεται για τα τριγύρω του. Σκέφτηκα, να η απόλυτος σιγή της αιωνιότητας
Στα αγγλικά λέγεται Walking stick το λατινικό του όνομα (phasmidae) ,
Το αλογάκι της παναγίας μοιάζει με αυτό είναι πράσινο και λέγεται στα Αγγλικά
Praying Mantis, δηλαδή ο προσευχόμενος προφήτης = Μάντης. Επειδή έχει τα δυο του μπροστινά πόδια διπλωμένα σαν να προσεύχεται.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, πράγματι περνά πολύς καιρός, πάρα πολύς για να καταλάβεις ότι όσο και να σε μάγεψαν τα ξένα, όσο και να τα επιβάλεις στον εαυτόν σου γιατί πλέον δεν έχεις άλλη επιλογή, αφού και στον τόπο που γεννήθηκες όλα άλλαξαν, αλλά εσύ νοσταλγικά παραμένεις κολλημένος στον τόπο που γεννήθηκες.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Αστοριανή είπε...

Πρασινισμένο...'η...ξασπρισμένο...
τα παιδιά κι εγώ Μάντις το ξέραμε...
(και μάλιστα, μετά την ...γονιμοποίηση το αρσενικό καταβροχθίζεται από την ...κυρία!)
Στα βιαστικά, και με χαμόγελο,
Υιώτα

Dennis Kontarinis είπε...

Συμμερίζομαι όλες αυτές τις σκέψεις σου φίλε μου. Γιατί κάπου στα ίδια δικά σου βήματα βαδίζω κι΄εγώ τώρα που χιόνισα όπως κι΄εσύ.
Φαίνεται πως αυτή είναι η μοίρα όλων εμάς, που άφήσαμε τον τόπο μας ψάχνοντας να βρούμε στα ξένα έναν τρόπο ζωής. Τώρα μας έχουν μείνει οι θύμησες. Κι' είναι αρκετές να μας γεμίζουν.
Πάντως όλα αυτά που μας χαρίζεις είναι μιά μεγάλη εμπειρία.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Ντένη, ο δρόμος που βαδίζουμε είναι αυτός που χάραξαν οι αναμνήσεις, το παρελθόν και δεν μπορεί να αλλάξει.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβρίλη,
Πάντα στα γραφτά δεν παραλείπεις ποτέ να αναφέρεις τα άσπρα σου μαλλιά, τις χιονισμένες καταστάσεις και ότι έχει να κάνει με την ηλικία σου.
Κάθε ηλικία έχει τη χάρη της και το χιόνι τη δική του.Το χιόνι περιέχει νερό που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.Και εκτός αυτού περιέχει πείρα ,σοφία, γνώσεις.Περιέχει πόνους, δάκρυα, ιδρώτα και αίμα.Και παράγει συμβουλές και ηθικό στήριγμα για αυτούς που αγοπάμε.
Άφησε το χιόνι να υπάρχει μόνο στη κορυφή 5της κεφαλής σου και μη το αφήσεις να μπει μέσα στη ψυχή σου.
Γιαυτό σου ξαναλέω, Γράφε.
Ν τ ί ν ο ς

pylaros είπε...

Φίλε Ντίνο, τι ωραία, ωραία συμβουλή, πράγματι αφήνω το χιόνι να υπάρχει μόνο σττην κορφή της κεφαλής μου, έχει κι αυτό τη χάρη του, αλλά το μέσα μου καίει η φωτιά σαν το λεβητα παραγωγής ατμού στα βαπόρια, καίει λοιπόν η φωτιά που δεν βρίσκει διαφυγή, παρά μόνο στην πένα, έ όλα τα υπόλοιπα αδρανούν και είναι τόσο δύσκολο να το παραδεχθώ, να το χωνέψω;

δι αυτό αξανίσταμαι
αλλά πρεπει να γίνω (κονφορμιστής) με αυτό που μπορώ κι έχω!

Ευχαριστώ
Γαβριήλ