Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Θα σε περιμένω:

Ο Νίκος από την Κίμωλο, ο Λοστρόμος από τη Σύμη, ο ναύτης από το Καρλόβασι Σάμου, κρατώντας την μπουκάλα ρούμι, ο Σαράντος από τη Μάνη, ο Γαβριήλ από την Κεφαλονιά κρατώντας το ποτήρι... ΕΒΙΒΑ !


Θα σε περιμένω!
Την πίστεψε, στη ζωή του ποτέ κανένας δεν του είχε πει αυτή τη λέξη.

Τα βαρούλκα του βαποριού δούλευαν με ένα εκκωφαντικό θόρυβο, έπρεπε η φόρτωση να τελειώσει, τα μεσάνυχτα είχαν βάλει αναχώρηση. Φόρτωναν καφέ σε τσουβάλια της ρίγας, η οχλαγωγία των εργατών, ο θόρυβος του ατμού που ξέφευγε από τα βίντσια, ο μάγειρας από την Χαλκίδα με το μουστάκι του, γλένταγε, τον κερνούσε στο σαλόνι ο πρώτος κι έφερνε μια δυο ζεϊμπέκικες στροφές.

Ο καπετάνιος κι αυτός είχε ανέβει στο φτερό της γέφυρας και παρακολουθούσε, την φιλενάδα του μια από την Χιλή, την είχε ξεπροβοδίσει, από πριν…

Ο πρώτος μηχανικός, ένας πειραιώτης κοντός το έπαιζε κάπως μάγκας φορούσε παπούτσια αργεντίνικα μυτερά με τακούνι, την δική του την είχε στείλει σπίτι της. Για εμένα μου φαινόταν παράξενο κουβαλούσε πάντα την ίδια, του έλεγα γιατί δεν αλλάζεις γυναίκα πάντα την ίδια κουβαλάς;
Μια ευχή σου δίνω να μην σου τύχει, κι εγώ μέσα στην ευτυχία της αγνωσίας μου τον νόμιζα τρελό.
Ο δεύτερος μηχανικός κατέβηκε στη μηχανή για προθέρμανση, ο ιδρώτας έτρεχε από τα πρόσωπα όλων μας, οι ναύτες περίμεναν να τελειώσουν οι εργάτες για να σενιάρουν το βαπόρι να κατεβάσουν τις μπίγες, να βάλουν σφήνες στους μουσαμάδες των αμπαριών, όλοι τρέχανε με μια βιασύνη λες δεν υπήρχε αύριο.
Μόνο αυτή δεν βιαζόταν καθόταν κάτω απ την κολόνα του δρόμου και με περίμενε.
Η σκέψη ότι κάποια με περίμενε με είχε αποξενώσει από τους άλλους συναδέλφους, ίσως να μην τους ενδιάφερε ή ζήλευαν, ή με θεωρούσαν αλήτη, όλοι αυτοί έδειχναν ότι δεν τους περίμενε κανένας, του μάγειρα η γυναίκα του το είχε δηλώσει, μην γυρίσεις δεν σε θέλω, κι αυτός έβγανε τον καημό του, πίνοντας ρούμι και χορεύοντας σόλο.
Η Ελλάδα πολύ μακριά, ένα δίλλημα, μια ψυχολογική κατάσταση όπου οι αισθήσεις υπερέχουν, ένα κλείσιμο στον εαυτόν σου, μια έλξη από το άγνωστο, μια έλξη από αυτό που δεν είχες γνωρίσει, και το έκανε τόσο ελκυστικό η περιέργεια της περιπέτειας.
Πετάχτηκα έξω απ’ το βαπόρι, με περίμενε, μετά από λιγάκι ακούστηκε η βραχνή σφυρίχτρα του βαποριού ξεκαθάρισε τη βραχνάδα της πετώντας γύρω της νερωμένο ατμό, που έπεσαν σαν στάλες αφύπνισης στη γέφυρα, κοίταξα το ρολόι μου ακόμη δεν ήταν μεσάνυχτα, ξανακούστηκε η σφυρίχτρα τούτη τη φορά τρεις μακρόσυρτες βραχνές, σημείο αποχαιρετισμού άρχισα να τρέχω να προλάβω, η πρύμη είχε ανοίξει με το όπισθεν, το βαπόρι κρατιόταν με έναν κάβο από την πλώρη, ο καπετάνιος με είδε χειρονομούσε από τη γέφυρα να βιαστώ, εν τέλει μου πέταξαν μια ανεμόσκαλα κι ανέβηκα.

Ο καπετάνιος με κατάλαβε, καλό παιδί από την Θεσσαλονίκη, το όνομά του Αλέκος, το επώνυμο τελείωνε σε ίδης, όταν ερχόταν η δικιά του μέσα χόρευαν στο σαλόνι Τουίστ… κι εγώ τους σέρβιρα καφέ, ποτό κι ότι άλλο έλεγε η ψυχή τους…
Κι αυτή επέμενε να με περιμένει κάτω απ' την κολόνα του φωτός, μαζί προσευχόμαστε να βρέξει ώστε να σταματήσει η φόρτωση, τούτη τη φορά δεν ακούστηκαν οι προσευχές μας, δεν έβρεξε.

Όχι δεν με περιμένει πλέον.
Σε ένα θαλασσινό δυστύχημα πνίγηκε… και ήταν τόσο νέα!
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

11 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Κι εγώ που περίμενα, διαβάζοντάς σε, φίλε μου, ένα happy end, με απογοήτευσες.

Πάντως κατάφερες να μας σεργιανίσεις, για άλλη μια φορά, στα μονοπάτια της μνήμης σου, που τόσο καλά ξέρεις να το κάνεις. Μας πήρες απ' το χέρι και μας περπάτησες κι εμάς μαζί σου.

Καλό σου βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Εσείς οι ναυτικοί έχετε ζήσει τόσες όμορφες,αλλά δυσάρεστες ιστορίες.Κι σύ φίλε έχεις ένα αριστοτεχνικό τρόπο να τις ζωντανεύεις ,κρίμα το κορίτσι που χάθηκε .θα σου έλειψε αυτή η προσμονή!καλή σου μέρα Κάτε

pylaros είπε...

ςσψδ

pylaros είπε...

καλημέρα φίλε μου Μυθημναίο από το παρελθόν μου,
Σκέπτουμαι ότι αν χάσω ποτέ το παρελθόν μου τότε θα χαθεί η προσωπικότητά μου.

Ξέρω ότι πολλοι δεν συμφωνούν αλλά πως να το κάνουμε έτσι είναι η ζωή, γεμάτη φιόρα άλλα έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν άλλα στο επειφανιακό παρών.

Σου είχα γράψει αναλύωντας αυτή την απαντηση αλλά ο δαίμονας του υπολογιστή μου το εξαφάνησε, δεν είχα προλάβει να το κάνω save

Saludos
gracias
Gabriel

pylaros είπε...

Kαλημέρα αγαπητή μου Κάτε,

Όπως καταλαβαίνεις για να φτάσει καποιος εκεί που είναι σήμερα πέρασε από διάφορα στάδια της ζωής του.
Για εμένα η τύχη τόφερε και πέρασα 22 ολοκληροα χρόνια εκτός Ελλάδος ή Αμερικής, σε βαπόρια, στη θάλασσα, σε κράτη της Λατινικής Αμερικής.
¨ολα αυτα διαμόρφωσαν την διαφορετικότητα σε αυτά που γράφω παίρνοντας πάντα ως βάση το παρελθόν που είναι ακόμα ζωντανό στη μνήμη μου...
Διάβασα αυτό το προωθημένο μήνυμα που μου έστειλες (Ανοικτή επιστολή σεΠαπούλια)
Γράφει ο επιστολογράφος:

(Το παρελθόν ενός ανθρώπου, και μάλιστα το εφηβικό, δεν έχει καμία σημασία, όταν γίνεται άσχετο με το παρόν του.)

Έκπληξη μου προκάλεσε αυτή η ορολογία της Επιστολής.

Επειδή όμως δεν μπορώ, δεν δύναμαι, δεν θέλω να λάβω μέροςσε πολιτικές συζητήσεις, απλούστατα διαβάζω και κρίνω.
Και αυτή μου η απόφαση να μην μιλώ για πολιτικά έχει τις αρχές της στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην Πύλαρο, στον εμφύλιο, όπου αδελφός σκότωνε τον αδελφό με μόνο το τι είπε, ή τι άκουσαν ότι είπε στο καφενείο.
Μόνο η γλώσσα μας ήταν ελληνική, όλοι οι κάτοικοι οι πολιτικοί πουλημένοι, σε Δεξιούς, Αριστερούς, κανένας δεν πέθανε για την Ελλάδα,
αλλά για Αγγλόφιλου, Αμερικανόφιλους, Ρωσσόφιλους,

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Unknown είπε...

Μεγάλη κουβέντα το "θα σε περιμένω"

Μέγιστη

τυχερός όποιος την έχει ακούσει αληθινά

Γαβριήλ μου
την αγάπη μου

pylaros είπε...

meggie μου
Πράγματι μεγάλη κουβέντα (θα σε περιμένω)

Κάποτε ήταν αληθινό, το πίστευα, το έζησα,
τώρα στα χρόνια μου φτάνει ακόμα ο αντικατοπτρισμός του τότε!

Ευχαριστώ

πάντα μκε αγαπη
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε μου
Πολύ συγκινητική η ιστορία σου
Έχεις ζήσει πάρα πολλά
Η θάλασα σε έχει γεμίσει εμπειρίες Νάσα καλά και να τα θυμάσαι όλα αυτά

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε μου Ντένη,

Μια ζωή που πέρασε, τότε δεν μου έρεσε, σήμερα την αναπολώ...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...
22-χρονε ναυτικέ μου, εσύ!
..να προσθέσω και τις...ανάπαυλες των ταξιδιών σου στη γενέθλια γη;

...παιδί είσαι ακόμη,
και μας ταξιδεύεις...
Χαίρομαι τις ενδιάμεσες "αυτο-αναλύσεις σου...!!!" να διανθίζεις το παρόν...
ΥΓ.:
Τα "ψιλά γράμματα και τις "τελειούλες μου..." εσύ τα ξέρεις καλύτερα...
Να είσαι καλά, Φίλε μας,
Υιώτα
αστοριανή

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Ευχαριστώ, πράγματι οι παλιές αναμνήσεις με ξαναζούν και λέω μα η ζωή δεν μπορεί να είναι όπως την περιγράφουν οι σημερινοί ζώντες...


χαιρετώ

Γαβριήλ