Ένας είναι ο Άνθρωπος:

Ένας είναι ο άνθρωπος, πολλοί και διαφορετικοί τρόποι ζωής:

  

Κουράστηκα να αλλάζω τρόπους ζωής, ο ένας από τον άλλο τόσο διαφορετικός ώστε πολλές φορές με κάνουν  να αμφιβάλω αν πράγματι είμαι εγώ ο ίδιος.

Το ξεκίνημα, από την Πύλαρο Κεφαλονιάς  την εποχή του λύχνου, της  απόλυτης φτώχειας,  της ανάγκης να επιζήσεις, η έλλειψη σχολείου, η κοινωνική πίεση για φυγή, η προπαγάνδα των νεοφερμένων επισκεπτών αυτών με τις γραβάτες,   τα φοδραρισμένα απ’ την ανάποδη μανταρισμένα ρούχα, τα πέδιλα, οι αρρώστιες, τα γουλιά από την αβιταμίνωση, η   γεμάτη παραστρατιωτικά αρπακτικά ανθρώπινα όντα ύπαιθρο να δέρνουν κατά βούληση, οι χωροφύλακες σίγουροι για την ζωή τους  κλεισμένοι στον σταθμό τους, η παντελή έλλειψη κράτους, η ανομία  ο νόμος του δυνατότερου, όλα αυτά έκαναν την ζωή μαρτύριο.

 Έφυγα  με πίστη με υπόσχεση στην  στοργή της μάνας, μια μέρα θα γυρίσω…

Ήταν η αρχή:   

Στον μακρύ δρόμο μου συνάντησα, διαφορετικούς τρόπους ζωής, διαφορετικά περιβάλλοντα, διαφορετικά ήθη κι έθιμα, διαφορετικά πιστεύω.

Σήμερα γυρνώ το κεφάλι και κοιτώ τα χνάρια μου, κάθε γωνιά γης μου θυμίζει και κάτι, γυρνώ και βλέπω τη θάλασσα κάθε της κύμα, κάθε τι πλεούμενο  μου θυμίζει και κάτι.

Κοιτάζω το παρελθόν μου, αναμιγνύομαι με πολλές φυλές ανθρώπων, πολλές γλώσσες, πολλές θρησκείες, πολλά πιστεύω, ακόμα και σήμερα με ξεκουράζει ν’ ακούω gospel music, αυτή που κάποτε άκουγα στο Kingston Jamaica  και σε αμερικανικά  λιμάνια του κόλπου του Μεξικού.

Επίσης   μουσική και τραγούδια του νότου των ΗΠΑ  jazz,  blues and country music.

Κάθε σκοπός μουσικής μου θυμίζει ότι κάποτε πέρασα από τα μέρη αυτά, εκεί όπου  ονειρευόμουν χαζεύοντας, περπατώντας στην Bourbon Street της γαλλικής συνοικίας της Νέας Ορλεάνης,  ή στα διάφορα λιμάνια του Τέξας, Μισισίπι και Αλαμπάμα.

Στις  τροπικές νύχτες   πήγαινα στην πλώρη του καραβιού αυτή που έσκιζε τα νερά της καραϊβικής κι άκουγα το  ρυθμικό σύριγμα του κοψίματος της επιφάνειας της θάλασσας, ο αφρός της φωσφόριζε  φώτα πρασινωπά που χανόταν για να φανερωθούν άλλα,  κοιτούσα το φεγγάρι και μετρούσα τα’ αστέρια, με μια ελεύθερη καρδιά να αποζητά την άγνωστη ευτυχία σε χώρες μαγικές κι ονειρεμένες.

 Πιο πολύ όμως απ όλα μου αρέσει να ακούω λατινοαμερικάνικα ποιοτικά καλά τραγούδια και μουσική.

Στέκομαι και απολαμβάνω βυθισμένος σε αναμνήσεις, στις   περιπέτειες, αυτές που πέρασα   μιας διαφορετικής μου ζωής, τότε που έτρεχα να πιάσω τα όνειρα, λες και ήταν πεταλούδες, τα τραγούδια  με τις παθητικές μπαλάντες,  μπολερό  και αγάπες που εκθείαζαν τα λατινοαμερικάνικα τραγούδια.

Αναμεμιγμένος σε πολλά κράτη, μέσα σε αυτά μεγάλωσα, μέσα σε αυτά αισθάνθηκα τη ζωή, μέσα σε αυτή την κοινωνία έμαθα να υπάρχω, μέσα σε αυτά ένιωσα την κατανόηση, την στοργή, την αγάπη, μέσα σε αυτά πρωτόμαθα την στεριανή ζωή, μα και την υπευθυνότητα της πάλης προς το ζην.

 Μετά ήταν κι αυτά τα μπουζουκομάγαζα  της τότε εποχής στην Νέα Υόρκη όπου με παρέα πηγαίναμε κι ακούγαμε τα αχ! Βαχ! Π.χ.  Ο  χάρος την πόρτα μου χτυπά, χτύπα κι εσύ καμπάνα…

Τελικά κάποτε γύρισα, κατάλαβα ότι μάταιες ήταν οι υποσχέσεις μου στην στοργή της μάνας, δεν πρόλαβα έφτασα αργά,  αισθάνθηκα σαν  ξένος αφού η ζωή μου είχε σταματήσει  την στιγμή που έφυγα, την εποχή του λύχνου.

Πάλι ο σημερινός τρόπος ζωής τόσο διαφορετικός από τους άλλους, από τους άλλους εδώ μετανάστες συνομήλικους αυτούς που έχουν διαφορετικό ελληνικό παρελθόν, υπάρχει μια   τόση εγωιστική μοναξιά   από τους συνανθρώπους μου,  τόσο περιθωριακή απομόνωση, ίσως να φταίει και η ηλικία, ή ακόμα και η διαφορετική κοινωνική αντίληψη, ή ακόμα και το διαφορετικό παρελθόν του κάθε ενός μας.  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης