Η Γιορτή της Μητέρας

Εύχομαι σε όλες τις μητέρες του κόσμου μια ευτυχισμένη ημέρα της Μητέρας!       

                                                    Μοιάζουν σαν  Στεφάνια, αυτά της Μνήμης  

Η γιορτή της Μητέρας.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί από μια μάνα, είναι η γυναίκα που αποκόψαμε τον ομφάλιο λώρο όπου έκλαψε για εμάς, χτυποκάρδισε για μας, πόνεσε για εμάς, είναι η γυναίκα που μας μεγάλωσε, που άκουσε το πρώτο μας κλάμα, το πρώτο μας γέλιο, είναι η γυναίκα όπου πρώτη αυτή ονειρεύτηκε   ένα  λαμπρό μέλλον για τα παιδιά της.  

Είναι η γυναίκα όπου της χρωστάμε τη ζωή μας.

Καμάρι της να μας δει να μεγαλώνουμε, είναι αυτή όπου στερούνταν φαγητό για να ταΐσει  εμάς. Είναι η μάνα μας. Ο  κάθε ένας μας έχει μία και μοναδική,  την δική του μάνα.

Σήμερα είναι η εορτή σου μάνα, σου αποδίδω  στην μνήμη σου την τιμή όπου αξίζεις.

Τα φιόρα αυτά που τόσο σου αρέσανε, έκανα ότι μπορώ για να τα έχω καθεαυτό δικά μου βγαλμένα από την κήπο μου ποτισμένα με ιδρώτα αυτόν τον ίδιο που κάποτε μου σκούπιζες το μέτωπο όταν ζούσαμε μαζί. 

Θυμάσαι τότε μάνα μόλις  άρχισα να γνωρίζω τον εαυτόν μου, άρχισε ο πόλεμος, η πείνα, η κακομοιριά όπου κράτησε μέχρι ωσότου  έφυγα από κοντά της, για να ικανοποιήσω τα όνειρά μας, που ήταν ένα μόνο:  να χορτάσουμε όλοι μαζί ψωμί.

Πάλεψες όσο μπορούσε στα χρόνια του πολέμου, όμως δεν ήταν ούτε ένα ούτε δύο, ήταν πολλά, πάρα πολλά, στερηθήκαμε τα πάντα και όμως η αγάπη σου, η στοργή σου και η αυτοθυσία σου μας κράτησε ζωντανούς.

Τα χρόνια πέρασαν διάβηκαν, η ψευδαίσθηση του προσωρινού στα ξένα έγινε μόνιμη, το ξεροβόρι αυτό που κιτρινίζει τα φύλλα των δένδρων άσπρισε και τα μαλλιά σου, γέμισες ρυτίδες σαν τα ξερά τα φύλλα του φθινοπώρου που πέφτουν και τα τρώει η μαύρη γη. Βασίστηκες μάνα πάνω μου κι όταν γύρισα μετά από 23 χρόνια τρόμαξα με την αλλαγή του χρόνου, σαν περαστικός γυρολόγος έμεινα μαζί σου.

Τα  τόσα χαμένα χρόνια μακριά σου  δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω, μόνη σου έμεινες να κοιτάς τα δυο βουνά της Πυλάρου, αντίο όνειρα,  μια μοναξιά βαριά ασήκωτη που μόνο εσύ γνωρίζεις μέχρι που πάλι μόνη σου έφυγες για τον άλλο κόσμο.  Αλήθεια τι είναι η ζωή;  Μια απατηλή προσωρινή  ιδέα που ποτέ δεν εκπληρώνεται σύμφωνα με το τι θέλεις.  

Στην φωτογραφία η αφεντιά μου ανεβασμένος στην καρέκλα από ψαθί πράσινο, με παπούτσια λουστρίνια και κάλτσες χρώματος καφέ με ζωγραφιές, μια προπολεμική  1937-38 εποχή όπου υπήρχαν τα όνειρα. Η Μάνα η Νόνα και η αδελφή μου. 

Κι εμένα μου έμεινε η πίκρα το παράπονο γιατί; Ένα γιατί που με πνίγει που δεν υπάρχει καμιά λύση, μόνο    η καρτερία σε ότι έχει απομείνει από τα χρόνια των ονείρων, αυτά που μας έλεγες σαν παραμύθια, στο κρύο του χειμώνα, κάτω απ’ τα σκεπάσματα συντροφιά με το φως απ’ το καντήλι αυτό που έκαιγε πάνω στο κομοδίνο, κι εμείς βρίσκαμε καταφύγιο στην αγκαλιά σου, έξω λυσσομανούσε ο βοριάς, ο πόλεμος, οι σκοτωμοί η πείνα και η δυστυχία..    

Γαβριήλ Παναγιωσούλης