Μια 8η Νοεμβρίου, των Αρχ-αγγέλων

Μια 8^η Νοεμβρίου… Των Αρχ-Αγγέλων

Όλγα η γειτόνισσα ήρθε να μας επισκεφθεί, ανήμερα της γιορτής μου, να μας πει χρόνια πολλά,   ήταν μικροσκοπική με μια καμπούρα στην πλάτη, φορούσε  ένα μαύρο παλτό με τρίχινο δέρμα έμοιαζε με αρκούδα. Μόλις  είχε γυρίσει από Ρουμανία όπου η οικογένειά της εμπορευόταν στάρια και είχε  πλεούμενα και σλέπια στον Δούναβη.   

Εγώ έπαιζα καραμπάνα στην αυλή όταν την είδα να μπαίνει απ το πορτόνι τρόμαξα νόμισα ότι ήταν πραγματική αρκούδα κι έβαλα τις φωνές. Η μάνα μου με πήρε κατά μέρος:

-Δεν  ντρέπεσαι έλα αμέσως μέσα να χαιρετίσεις!

Μετά  απ’ το κέρασμα λουκούμι με νερό απ’ την στέρνα, ευχήθηκε στην μάνα μου τα χρόνια πολλά,  να σας ζήσει,  με φίλησε σταυρωτά  κι έφυγε, ζούσε μαζί με την υπηρέτριά της μια Ρουμάνα δίπλα μας.

Ήταν μια θύμηση της καλής εποχής πριν κηρυχθεί ο Β! παγκόσμιος πόλεμος. Τότε το χωριό ήταν χωρισμένο στους έχοντες και κατέχοντες και στους ακόμα πιο φτωχούς, έτσι όταν ένας φτωχός έβλεπε να τον επισκέπτονται να του πουν χρόνια πολλά οι έχοντες φούσκωνε το στήθος του από περηφάνια.       

Ήταν και η τελευταία φορά που θυμάμαι κάποιος να επισκεφθεί το σπίτι μας ένεκα της εορτής των Αρχαγγέλων στις 8 Νοεμβρίου, να ευχηθεί στην μάνα μου χρόνια πολλά για πάρτη μου.

Μετά ήρθε η κήρυξη του πολέμου, το ένα μας σπίτι το κατάσχεσαν οι Ιταλοί κι έμεναν ακριβώς δίπλα μας. Η  Όλγα έφυγε λέγανε ότι πήγε στους Πεταλιούς ένα νησάκι ιδιοκτησία της οικογένειάς της. Η  υπηρέτρια, η ρουμάνα έμεινε στο χωριό μόνη κι έρημη  πέθανε απ την πείνα. Μετά   έγιναν όλα μαύρα ποιος είχε διάθεση για γιορτές  κεράσματα και τα τοιαύτα αφού η πρώτη μας φροντίδα ήταν πώς να χορτάσουμε φεύγαμε το πρωί για το βουνό να μαζέψουμε  τίποτα λαχανίδες, να γεμίσουμε το στομάχι μας.  

Εδώ είναι η αρχή και το τέλος της ονομαστικής μου εορτής σε μια Ελλάδα που έμοιαζε με κινούμενη άμμο, όσο πιο πολύ προσπαθούσες να επιζήσεις τόσο πιο πολύ βούλιαζες στην αναρχία. Μετά από αυτό υπήρξε το χαώδες σύμπαν αυτό που  μας αγκάλιασε  με συνοδεία μας η   θύμηση του τραγουδιού της Σοφίας Βέμπο Παιδιά της Ελλάδος παιδιά. Το μόνο που απέμεινε, τίποτε άλλο… Α!  έμειναν γραμμένες στην μνήμη μας  και οι απίστευτες περιπέτειες αυτές  που σήμερα διηγούνται οι παππούδες στα εγγονάκια τους  και το χειρότερο τα εγγόνια  δεν τους πιστεύουν. 

Ξεμπουκάραμε  τρομαγμένοι σαν  τα πουλάκια αυτά που τρέχουν  στο δάσος για να σωθούν, ψάχναμε να βρούμε την γη της επαγγελίας αυτή με τα μεγάλα μανιτάρια. Άλλοι την βρήκαν άλλοι όχι. Όμως η μοναδική δική σου  γη, η της αγάπης σου  είναι αυτή που γεννήθηκες, έστω κι αν σήμερα βρίσκεται υπό αμφισβήτηση από αυτούς που έμειναν.  

Έτσι αυτή η ημέρα των αγγέλων η 8 Νοεμβρίου που ακόμα εορτάζεται  μου φέρνει στη μνήμη ένα τραγούδι της ισπανικής γλώσσας σχετικά με τους Αγγέλους  που κάποτε το σιγοτραγουδούσα όταν έβγαινα τσάρκα σε μια πολύχρωμη πιάτσα, στην πόλη του λιμανιού. Εκεί όπου έβραζαν τα ερωτικά εφήμερα πάθη.   

Pintor:

Siempre que pintas iglesias

 Pintas angelitos bellos

 Pero nunca te acordaste

 De pintar un Ángel negro.          

Ζωγράφε: 

Που ζωγραφίζεις εκκλησίες πάντα

ζωγραφίζεις όμορφα αγγελούδια.

Αλλά ποτέ σου δεν θυμήθηκες

να ζωγραφίσεις κι ένα μαύρο αγγελούδι.

Ακούστε το τραγούδι από τον Μεξικανό Javier Solis

  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης