Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Η πρώτη Φορά!

                                            Ιστορίες της νύχτας # 4
                           Η πρώτη φορά, σε μια κατασκότεινη νύχτα.



                         Όλοι μας έχουμε νιώσει μια πρώτη φορά

                        Από την ημέρα που γεννηθήκαμε μέχρι σήμερα.
Άλλες πρώτες φορές έμειναν στην μνήμη μας αξέχαστε  και θα τις θυμόμαστε μέχρι να έρθει και η τελευταία μας πρώτη φορά, αυτή που δεν υπάρχει γυρισμός. Άλλες πρώτες φορές,   σκέφτεσαι ότι θα μπορούσαν νάταν καλύτερες, βιάστηκες, όμως έγινε κι ότι γίνει δεν γυρίζει πίσω.
Η θάλασσα με έφερε επαφή για  πρώτη φορά σε κόσμους φανταστικούς, κόσμους ελκυστικούς, σε  κόσμους που τα πρωτεία τα κατείχε η ύλη, το αντικείμενο  και η σάρκα, μαζί και οι δυο  έψαχναν για κατανάλωση,  όπου το κάθε όνειρό σου η κάθε σου λαχτάρα ικανοποιούταν. Κόσμους  πολυτελείας και φτώχειας,   προσφοράς της νιότης, η γυναίκα κούκλα ντυμένη σε πολύχρωμα οργαντί στην πρώτη γραμμή, σε κάθε κλίμα, σε κάθε κράτος, η αρχή  απ’ το  Ρίο Βραζιλίας, μέχρι Αβάνα Κούβα κι ακόμα πάρα πέρα. Εκεί στο Ρίο οι κούκλες έμοιαζαν σαν τα πουλιά στο φιλμ του Alfred Hitchcock, της Daphne du Maurier, κουκλίστικα αντικείμενα, με απαθής καρδιές,  υπόσχονταν κόσμους ψεύτικους  απατηλούς που αγκάλιαζαν τα χρόνια της νιότης, μέσα σε γυάλινες σφαίρες όπου χόρευαν για σένα νεράιδες.     Οι κούκλες  πολλές, η μια έπαιρνε τη θέση της άλλης, η κάθε μια με διαφορετικό γούστο, όλες αντικείμενα.

Έμενες με μια καρδιά παγωμένη ελεύθερη, χωρίς σκοτούρες.     Κι όλα αυτά τα χρόνια ριγμένα σε μια γυάλα σαν αυτή που διάβαζε την τύχη σου η Αλγερινή χαρτορίχτρα στη Χάβρη της Γαλλίας, βαμμένη  όμως απ’ έξω με λάσπη, απ αυτήν που έχουν τα λιμάνια. Μια αχτίνα ήλιου έπεσε πάνω και φάνηκες εσύ με φόντο την αρμυρή θάλασσα, εκεί στο βάθος να κατοπτρίζεσαι αμφίβολος πιο δρόμο να τραβήξεις, για να βρεις την  Αφροδίτη, αυτή που σε περίμενε έτοιμη να σου ρίξει το βέλος της αγάπης, να το νιώσεις για πρώτη φορά.

Περασμένα μεσάνυχτα ότι είχε μπει ο καινούργιος χρόνος,  ο χορός στο Lions Club είχε έρθει στο φόρτε του, μια κοινωνία ελίτ με πολλά savoir vivre  όπου εμείς ως καλεσμένοι ναυτικοί αισθανόμαστε  έξω απ τα νερά μας, ο Mr. Stahl  γνωστός μας  πρόξενος της Σουηδίας και οι τοπικοί  διευθυντές της United Fruit Co.  ήρθαν στην παρέα μας και μας είπαν  αν δεν έχετε ντάμα να χορέψετε ιδού οι σύζυγοί μας, όμως τους ευχαριστήσαμε και φύγαμε.

Αλλά  δεν γίνεται να πάμε για ύπνο τέτοια νύχτα, μπήκαμε σε ένα τεράστιο Κέντρο με ορχήστρα Ιταλός ο ιδιοκτήτης του, τα τραπέζια γεμάτα κόσμο, ο  απλός λαός γλεντούσε,  όλοι έπιναν, ανακατευτήκαμε πιάσαμε κουβέντα, γνωριστήκαμε, ήπιαμε χορέψαμε, κατά τα χαράματα συνοδέψαμε μια οικογένεια στο σπίτι της, τυφλός εγώ απ’ το βαθύ σκοτάδι δεν κατάλαβα ότι η Αφροδίτη με περίμενε, με σημάδεψε και με πέτυχε με το βέλος της αγάπης, για πρώτη φορά και ήταν μια νύχτα κατάμαυρη γεμάτη στεριανά αστέρια, σαν  αυτά που κοίταζα μικρός  πίσω στο χωριό μου να δω αν πέσει κανένα  να του ζητήσω μια χάρη και το αστέρι έπεσαι, εκείνη την κατασκότεινη νύχτα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης       
     
  






16 σχόλια:

airis είπε...

Αγαπημένε μου Γαβρίλη , δεν χορταίνω να διαβάζω τις διηγήσεις σου.
Η περιγραφή του Έρωτα που σε λάβωσε στο τέλος...πανέμορφη!
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την τόσο διαφορετική και όμορφη εξιστόρηση!
Την αγάπη μου από την πατρίδα! :)

Μαριάνθη είπε...

Γεια σου Γαβριήλ!!!!
Καλό Σαββατοκύριακο. Διάβασα το mail σου και θα σου απαντήσω. Δεν σε ξέχασα. Πάντα με εκτίμηση Μαριάνθη.

nikol είπε...

Διαβαζω απο κινητο . οταν φτιαχτει ο υπολογιστης μου θα ξαναρθω

Dennis Kontarinis είπε...

Πολύ ωραία η ιστορία σου.
Καλή επιτυχία να έχεις.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Είναι κι αυτή μια ιστορία που άρχισε την νύχτα, όμως είναι μία από αυτές που άφησε σημάδια στην ζωή μας.

Ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ



pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου και σου εύχουμαι καλό Σ/Κ
Εδώ έχουμε τριήμερη αργία τη Δευτέρα όλα κλειστά, είναι εορτή των πεσόντων στους πολέμους Memorial day και η αρχή της καλοκαιρινής σαιζόν ανοίγουν οι παραλίες για κολύμπι κλπ...
χαιρετισμούς
ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Ευχαριστώ για την παρουσία σου στην γειτονιά μου.

εύχομαι να διορθωθεί ο υπολογιστής σου

πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Εύχομαι φίλε Ντένη να γίνεις καλά όπως πρώτα,

Η ιστοριούλα μου είναι το τι αντιμετωπίζεις όταν γυρίζεις τον κόσμο μόνος σου

ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Πόσες τέτοιες «απαθείς καρδιές» συναντάμε στη ζωή μας που μας υπόσχονται, φίλε… Και όχι μόνο τη νύχτα και τη μέρα εκεί είναι, πολλές «η μια να παίρνει τη θέση της άλλης»… Γιατί είμασταν μικρά παιδιά και η αγάπη μας μεγάλη που αν τη χωρέσουμε από τη μια περισσεύει από την άλλη…

nikol είπε...

Εδώ και πάλι για να σου πω ότι διάβασα όλα όσα έχασα !!!Βιώματα που έγιναν ιστορίες με γλαφυρότητα !!
Ομως αγάπησα πιο πολύ την τέταρτη ιστορία σου της αθωότητας και της πρώτης φοράς !! Ισως γιατί όλοι αναπολούμε την πρώτη μας φορά με απέραντη γλύκα !!! Να είσαι καλά
με την αγάπη μου πάντα.

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε μου Στράτο,
καλό Σ/Κ εδώ έχουμε τριήμερη αργία κι έναν λαμπρό ήλιο, όχι δεν κάνει ζέστη αλλά μια θερμοκρασία ανοιξιάτικη κανονική.
¨ολος ο κόσμος ετοιμάζεται για Barbacoa, επίσης ανοίγουν και οι παραλίες είναι η καθιεωμένη τελευταία Δευτέρα του Μάη όπου εορτάζουν την ημέρα των πεσόντων στους πολέμους memorial day

Όσο για το Σχόλιό σου (απαθείς καρδιές)
σκέψου ότι έφυγα απ την Ελλάδα με την αθωότητα και τα όνειρα του χωριού με ένα πήδημα πήγα στο Ρίο της Βραζιλίας μείναμε 40 μέρες, Οι ιστορίες μου τα Γ...αντικείμενα βγαίνουν μέσα από τη πείρα.

φίλε ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,

Η ζωή μας είναι γεμάτη απρόοπτα και όχι μόνο, είναι γεμάτη από έναν ωμό ρεαλισμό και αντικείμενα εκμετάλευσης, κερδοσκοπίας σκληρής δουλειάς κι ένα σωρό κακοτοπιές λες και είναι οι πληγές του Φαραώ.

Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά των αισθήσεων, της αγάπης που δεν ξέρεις ότι υπάρχουν εκτός αν σου συμβεί,
Μπορείς να περάσεις όλη σου την ζωή και να μην νιώσεις ότι υπάρχει η άλλη πλευρά, αλλά ευτυχώς όπου το νιώθεις και γλυκαίνει το βιος μας.

Ευχαριστώ πολύ
με αγάπη

Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη τη φωτογραφία με το παγώνι! Υπέροχος κήπος, αν είναι το μέρος που μένεις, είσαι πολύ τυχερός Γαβριήλ!
Η ιστορία σου έχει τη γνώριμη πια θαλασσινή σου αύρα. Η απόδραση απ' το Lions Club προς το όνειρο, είναι μαγικά δοσμένη μέσα απ' την αφήγησή σου.
Να είσαι καλά Γαβριήλ και χαίρομαι που μέσω του διαδικτύου βρέθηκα στη ρότα των αναμνήσεών σου.

Αστοριανή είπε...

τυφλός εγώ απ’ το βαθύ σκοτάδι δεν κατάλαβα ότι η Αφροδίτη με περίμενε,...ΓΠ

...μόνο που τελικά είχε το λουλουδένιο όνομα Ορτανσία!

Όσο για την πανέμορφη φωτογραφία, εκεί, δεξιά, έχει ένα τεράστιο φυτό με "τρομπέτες"...
έχω δυο γλαστρες, φέτος!!! και περιμένω η μεγαλύτερη να ανθίσει...
Το δε παγώνι; Αριστοκρατική παρουσία!

Φιλιά,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μ. Κανελλάκη,
Η φωτογραφία είναι από το Ατιτλάν Γουατεμάλα,
Σε αυτό το κράτος είχα ζήσει 9 χρόνια...
ξαναπήγαμε ως τουρίστες να κάνουμε Χριστούγεννα το 2011 η Φωτογραφία είναι από την αυλή ξενοδοχείου.
Είναι ένα κράτος όπου έχει την λεζάντα το "Κράτος της Αιωνίας άνοιξης."
αυτά μόνο σε υψόμετρα πάνω από 1500 μέτρα όπου είναι χτισμένη η πρωτεύουσα και τα μέρη όπου ζουν αυτόχθονες ιθαγενείς κλπ...
Από όπου και η φωτογραφία.
Οι πεδιάδες έχουν ζεστό και υγρό τροπικό κλίμα.

ένα κράτος πολύ πλούσιων και πολύ φτωχών.

Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου,

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Ευτυχώς οι μνήμες μου κρατούν συντροφιά,

Η φωτογραφία είναι από την Γουατεμάλα με τα λουλούδια (τρομπέτες) και τόσα πολλά άλλα, που κάποτε έγραψα ότι αυτό ήταν ο κήπος ης ΕΔΕΜ (Μόνο από φυσικής απόψεως)

χαιρετισμούς
Ευχαριστώ
Γαβριήλ