Η πρώτη Φορά!

                                            Ιστορίες της νύχτας # 4

                           Η πρώτη φορά, σε μια κατασκότεινη νύχτα.

                         Όλοι μας έχουμε νιώσει μια πρώτη φορά

                        Από την ημέρα που γεννηθήκαμε μέχρι σήμερα.

Άλλες πρώτες φορές έμειναν στην μνήμη μας αξέχαστε  και θα τις θυμόμαστε μέχρι να έρθει και η τελευταία μας πρώτη φορά, αυτή που δεν υπάρχει γυρισμός. Άλλες πρώτες φορές,   σκέφτεσαι ότι θα μπορούσαν νάταν καλύτερες, βιάστηκες, όμως έγινε κι ότι γίνει δεν γυρίζει πίσω.

Η θάλασσα με έφερε επαφή για  πρώτη φορά σε κόσμους φανταστικούς, κόσμους ελκυστικούς, σε  κόσμους που τα πρωτεία τα κατείχε η ύλη, το αντικείμενο  και η σάρκα, μαζί και οι δυο  έψαχναν για κατανάλωση,  όπου το κάθε όνειρό σου η κάθε σου λαχτάρα ικανοποιούταν. Κόσμους  πολυτελείας και φτώχειας,   προσφοράς της νιότης, η γυναίκα κούκλα ντυμένη σε πολύχρωμα οργαντί στην πρώτη γραμμή, σε κάθε κλίμα, σε κάθε κράτος, η αρχή  απ’ το  Ρίο Βραζιλίας, μέχρι Αβάνα Κούβα κι ακόμα πάρα πέρα. Εκεί στο Ρίο οι κούκλες έμοιαζαν σαν τα πουλιά στο φιλμ του Alfred Hitchcock, της Daphne du Maurier, κουκλίστικα αντικείμενα, με απαθής καρδιές,  υπόσχονταν κόσμους ψεύτικους  απατηλούς που αγκάλιαζαν τα χρόνια της νιότης, μέσα σε γυάλινες σφαίρες όπου χόρευαν για σένα νεράιδες.     Οι κούκλες  πολλές, η μια έπαιρνε τη θέση της άλλης, η κάθε μια με διαφορετικό γούστο, όλες αντικείμενα.

Έμενες με μια καρδιά παγωμένη ελεύθερη, χωρίς σκοτούρες.     Κι όλα αυτά τα χρόνια ριγμένα σε μια γυάλα σαν αυτή που διάβαζε την τύχη σου η Αλγερινή χαρτορίχτρα στη Χάβρη της Γαλλίας, βαμμένη  όμως απ’ έξω με λάσπη, απ αυτήν που έχουν τα λιμάνια. Μια αχτίνα ήλιου έπεσε πάνω και φάνηκες εσύ με φόντο την αρμυρή θάλασσα, εκεί στο βάθος να κατοπτρίζεσαι αμφίβολος πιο δρόμο να τραβήξεις, για να βρεις την  Αφροδίτη, αυτή που σε περίμενε έτοιμη να σου ρίξει το βέλος της αγάπης, να το νιώσεις για πρώτη φορά.

Περασμένα μεσάνυχτα ότι είχε μπει ο καινούργιος χρόνος,  ο χορός στο Lions Club είχε έρθει στο φόρτε του, μια κοινωνία ελίτ με πολλά savoir vivre  όπου εμείς ως καλεσμένοι ναυτικοί αισθανόμαστε  έξω απ τα νερά μας, ο Mr. Stahl  γνωστός μας  πρόξενος της Σουηδίας και οι τοπικοί  διευθυντές της United Fruit Co.  ήρθαν στην παρέα μας και μας είπαν  αν δεν έχετε ντάμα να χορέψετε ιδού οι σύζυγοί μας, όμως τους ευχαριστήσαμε και φύγαμε.

Αλλά  δεν γίνεται να πάμε για ύπνο τέτοια νύχτα, μπήκαμε σε ένα τεράστιο Κέντρο με ορχήστρα Ιταλός ο ιδιοκτήτης του, τα τραπέζια γεμάτα κόσμο, ο  απλός λαός γλεντούσε,  όλοι έπιναν, ανακατευτήκαμε πιάσαμε κουβέντα, γνωριστήκαμε, ήπιαμε χορέψαμε, κατά τα χαράματα συνοδέψαμε μια οικογένεια στο σπίτι της, τυφλός εγώ απ’ το βαθύ σκοτάδι δεν κατάλαβα ότι η Αφροδίτη με περίμενε, με σημάδεψε και με πέτυχε με το βέλος της αγάπης, για πρώτη φορά και ήταν μια νύχτα κατάμαυρη γεμάτη στεριανά αστέρια, σαν  αυτά που κοίταζα μικρός  πίσω στο χωριό μου να δω αν πέσει κανένα  να του ζητήσω μια χάρη και το αστέρι έπεσαι, εκείνη την κατασκότεινη νύχτα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης