Της Στιγμής!

                                                          Της στιγμής,

Συνταξιούχος ο χρόνος περισσεύει, έσπαγα το κεφάλι μου να βρω κάτι χρήσιμο να περνά ο καιρός μου μα και να μου δίνει απολαβές ένεκα που όσο και να τεντώνεις την σύνταξη, που μοιάζει σαν κορδόνι λαστιχένιο πάλι ξανά έρχεται στον ίδιο παρονομαστή. Έτσι όπως ξεκίνησε, φτωχή και κακομοίρα προσπαθώντας να καλύψει ανάγκες και αποστάσεις, τρέχει με τη γλώσσα έξω λες και είναι σκυλί σε ανηφόρα… 

  Όμως οι δυνάμεις εννοώ οι σωματικές πάνε κι αυτές τις πήρε το ποτάμι και τις πάει λες και  είναι ιστιοπλοϊκό σκάφος που ταξιδεύει με 10 μποφόρ, και τρέχουν να προλάβουν μήπως στερέψει ο Αχέροντας.

Σιγά βρε δυνάμεις μου,  μην βιαζόσαστε  να με εγκαταλείπεται, άστε και λίγο χώρο να αναπνεύσω! Τουλάχιστον όσο ο νους  είναι ενεργός! Μπα σε καλό σας, τι διάολο θέτετε και τρέχετε έτσι;

Τι  σας έλεγα, α! ναι πρέπει να ξαναέρθει το ενδιαφέρον στην ζωή, η πάλη προς μια καινούργια  Άνοιξη, για ένα καλύτερο ξημέρωμα, όσο η ζωή συνεχίζεται, όσο αργοπορεί να φθάσει το βαρκάκι στον Αχέρονυα.

Το κεφάλι, ο νους γεννά ιδέες, έβαλα λοιπόν μια αγγελία στο Ιντερνέτ στην αγγλική γλώσσα.

Free-lance interpreter to Greek and Spanish     δηλαδή παρέχω με αμοιβή τις υπηρεσίες μου για διερμηνέας  ελεύθερα χωρίς να ανήκω στο εργατικό προσωπικό εταιρίας κοκ

Δεν άργησα να λάβω μηνύματα με προσφορές συνήθως έξω από την πόλη της Νέα Υόρκης.

Μια εταιρία από την  Pennsylvania, μου έστειλε προσφορές να πηγαίνω εδώ στην ΝΥ για διερμηνέας από Ισπανικά- Αγγλικά σε υποθέσεις ασφάλειας εργατικών ατυχημάτων, συνήθως σε γιατρούς και νοσοκομεία  όπου μετέφραζα ανάμεσα σε γιατρό και εργάτη.     

Θέλω να δώσω έμφαση ότι αν και τα νοσοκομεία διέθεταν διερμηνέα η ασφάλεια αρνιόταν να τον παραδεχθεί κι έστελναν εμένα.

Με φώναζαν πολλές φορές σε γραφεία Ιατρών, σε κάθε γειτονιά, όλα είχαν να κάνουν με εργατικά ατυχήματα, ανάμεσα εργάτες και γιατρούς ασφάλειας.

Πάντα μου έγραφαν και με ρωτούσαν έχουμε τόσες υποθέσεις, που σε βολεύει  να πας, μέχρι μια μέρα μου τηλεφωνούν πρέπει να πας στο Μπρούκλιν, ένας  Έλληνας δεν μιλά καθόλου Αγγλικά, εκείνη την ημέρα ήμουνα  άρρωστος, δεν γίνεται τους λέω,  με πόναγε το στομάχι…

Είδα ότι δεν τους άρεσε,

Μετά με στέλνουν σε μια καινούργια δουλειά, στο κέντρο του Μανχάταν,

Μπαίνω σε έναν ουρανοξύστη σε ένα πολυτελές γραφείο, ήταν μόνο μια γραμματέας, σαν αυτές που έχουν στα δικαστήρια και γράφουν shorthand,

Της λέω είμαι ο διερμηνέας,

Μου λέει η δικαστίνα δεν μπόρεσε να έρθει αλλά θα γίνει η εξέταση-ανάκριση μέσω teletype, ή κάτι τι παρόμοιο ηλεκτρονικό μέσω που ομολογώ ότι δεν γνώριζα. Δηλαδή θα μιλώ σε ένα κουτί που ήταν πάνω στο γραφείο, χωρίς να βλέπω ανθρώπινες γκριμάτσες, ώστε να ψυχολογώ κι εγώ τον αντίπαλο.

Αυτή θα κάνε ερωτήσεις από την Φλώριδα κι εσύ θα τις μεταφέρεις μεταφράζοντας.

Ήρθε λοιπόν και ο εργάτης…

Ήταν ένας τύπος από τον Άγιο Δομίνικο Santo Domingo, τα Ισπανικά του ακαταλάβητα, μιλούσε μια ντοπιολαλιά που θα έπρεπε να τον ρωτήσω μια και δυο φορές για να καταλάβω τι εννοούσε.

Ε! λοιπόν αυτό απαγορεύεται, αυτή η δικαστίνα από το Μαϊάμι, θύμωσε και ανέβαλε την υπόθεση για άλλη φορά, δεν μου έδωσε καιρό ούτε να πάρω ανάσα ήταν σαν να  έμοιαζε με αυτό το ψυχρό μεταλλικό κουτί, αυτό που φωνή είχε αλλά χωρίς  ψυχή.   

Εν τέλει τους εξήγησα ότι να μιλάω να μεταφράζω με ζωντανούς ανθρώπους πολύ ευχαρίστως, αλλά όταν πρόκειται να μιλάω σε ένα μηχάνημα και να μην μπορώ να διαμορφώσω μια απάντηση εκτός από ένα ναι ή όχι, τότε ας βρίσκουν άλλον.

Εξακολουθούσαν να με φωνάζουν ειδικά για μεταφράσεις από Ελληνικά στα Αγγλικά, διαζύγια, και λογαριασμούς του ΙΚΑ…

Όλα αυτά έγιναν πριν 3-4 χρόνια,  σήμερα ψάχνοντας στα αρχεία μου ξαναθυμήθηκα τα καθέκαστα  διαβάζω τα τότε πρακτικά και φιλοσοφώ, κάθε βήμα της ζωής έχει και κάτι καινούργιο να με διδάξει.

Κάτι το οποίο λυπάμαι στη ζωή μου είναι ένα, ότι δεν πήγα σχολείο να έχω ένα formal education, μια περγαμηνή ρε παιδί, να την κρεμάσω σε έναν τοίχο να την βλέπουν οι διαβάτες, οι αναγνώστες να με θαυμάζουν, χωρίς να με ξέρουν, μια περγαμηνή να γράφει με χρυσά γράμματα απόφοιτος του τάδε πανεπιστημίου,   αλλά όχι της ζωής.

Αλλά ποιος ξέρει,  ίσως στην άλλη ζωή  θα βγάλω το άχτι μου ίσως  γίνω μπακαλόγατος των γραμμάτων…

Να έχετε έναν καλό μήνα Απρίλη, μήνα της άνοιξης των λουλουδιών και του έρωτα, με  ένα μπουκέτο λουλούδια

                                                Γαβριήλ Παναγιωσούλης