Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Της Στιγμής!

                                                          Της στιγμής,

Συνταξιούχος ο χρόνος περισσεύει, έσπαγα το κεφάλι μου να βρω κάτι χρήσιμο να περνά ο καιρός μου μα και να μου δίνει απολαβές ένεκα που όσο και να τεντώνεις την σύνταξη, που μοιάζει σαν κορδόνι λαστιχένιο πάλι ξανά έρχεται στον ίδιο παρονομαστή. Έτσι όπως ξεκίνησε, φτωχή και κακομοίρα προσπαθώντας να καλύψει ανάγκες και αποστάσεις, τρέχει με τη γλώσσα έξω λες και είναι σκυλί σε ανηφόρα… 
  Όμως οι δυνάμεις εννοώ οι σωματικές πάνε κι αυτές τις πήρε το ποτάμι και τις πάει λες και  είναι ιστιοπλοϊκό σκάφος που ταξιδεύει με 10 μποφόρ, και τρέχουν να προλάβουν μήπως στερέψει ο Αχέροντας.
Σιγά βρε δυνάμεις μου,  μην βιαζόσαστε  να με εγκαταλείπεται, άστε και λίγο χώρο να αναπνεύσω! Τουλάχιστον όσο ο νους  είναι ενεργός! Μπα σε καλό σας, τι διάολο θέτετε και τρέχετε έτσι;

Τι  σας έλεγα, α! ναι πρέπει να ξαναέρθει το ενδιαφέρον στην ζωή, η πάλη προς μια καινούργια  Άνοιξη, για ένα καλύτερο ξημέρωμα, όσο η ζωή συνεχίζεται, όσο αργοπορεί να φθάσει το βαρκάκι στον Αχέρονυα.
Το κεφάλι, ο νους γεννά ιδέες, έβαλα λοιπόν μια αγγελία στο Ιντερνέτ στην αγγλική γλώσσα.
Free-lance interpreter to Greek and Spanish     δηλαδή παρέχω με αμοιβή τις υπηρεσίες μου για διερμηνέας  ελεύθερα χωρίς να ανήκω στο εργατικό προσωπικό εταιρίας κοκ
Δεν άργησα να λάβω μηνύματα με προσφορές συνήθως έξω από την πόλη της Νέα Υόρκης.

Μια εταιρία από την  Pennsylvania, μου έστειλε προσφορές να πηγαίνω εδώ στην ΝΥ για διερμηνέας από Ισπανικά- Αγγλικά σε υποθέσεις ασφάλειας εργατικών ατυχημάτων, συνήθως σε γιατρούς και νοσοκομεία  όπου μετέφραζα ανάμεσα σε γιατρό και εργάτη.     
Θέλω να δώσω έμφαση ότι αν και τα νοσοκομεία διέθεταν διερμηνέα η ασφάλεια αρνιόταν να τον παραδεχθεί κι έστελναν εμένα.
Με φώναζαν πολλές φορές σε γραφεία Ιατρών, σε κάθε γειτονιά, όλα είχαν να κάνουν με εργατικά ατυχήματα, ανάμεσα εργάτες και γιατρούς ασφάλειας.
Πάντα μου έγραφαν και με ρωτούσαν έχουμε τόσες υποθέσεις, που σε βολεύει  να πας, μέχρι μια μέρα μου τηλεφωνούν πρέπει να πας στο Μπρούκλιν, ένας  Έλληνας δεν μιλά καθόλου Αγγλικά, εκείνη την ημέρα ήμουνα  άρρωστος, δεν γίνεται τους λέω,  με πόναγε το στομάχι…
Είδα ότι δεν τους άρεσε,
Μετά με στέλνουν σε μια καινούργια δουλειά, στο κέντρο του Μανχάταν,
Μπαίνω σε έναν ουρανοξύστη σε ένα πολυτελές γραφείο, ήταν μόνο μια γραμματέας, σαν αυτές που έχουν στα δικαστήρια και γράφουν shorthand,
Της λέω είμαι ο διερμηνέας,
Μου λέει η δικαστίνα δεν μπόρεσε να έρθει αλλά θα γίνει η εξέταση-ανάκριση μέσω teletype, ή κάτι τι παρόμοιο ηλεκτρονικό μέσω που ομολογώ ότι δεν γνώριζα. Δηλαδή θα μιλώ σε ένα κουτί που ήταν πάνω στο γραφείο, χωρίς να βλέπω ανθρώπινες γκριμάτσες, ώστε να ψυχολογώ κι εγώ τον αντίπαλο.
Αυτή θα κάνε ερωτήσεις από την Φλώριδα κι εσύ θα τις μεταφέρεις μεταφράζοντας.
Ήρθε λοιπόν και ο εργάτης…
Ήταν ένας τύπος από τον Άγιο Δομίνικο Santo Domingo, τα Ισπανικά του ακαταλάβητα, μιλούσε μια ντοπιολαλιά που θα έπρεπε να τον ρωτήσω μια και δυο φορές για να καταλάβω τι εννοούσε.
Ε! λοιπόν αυτό απαγορεύεται, αυτή η δικαστίνα από το Μαϊάμι, θύμωσε και ανέβαλε την υπόθεση για άλλη φορά, δεν μου έδωσε καιρό ούτε να πάρω ανάσα ήταν σαν να  έμοιαζε με αυτό το ψυχρό μεταλλικό κουτί, αυτό που φωνή είχε αλλά χωρίς  ψυχή.   
Εν τέλει τους εξήγησα ότι να μιλάω να μεταφράζω με ζωντανούς ανθρώπους πολύ ευχαρίστως, αλλά όταν πρόκειται να μιλάω σε ένα μηχάνημα και να μην μπορώ να διαμορφώσω μια απάντηση εκτός από ένα ναι ή όχι, τότε ας βρίσκουν άλλον.
Εξακολουθούσαν να με φωνάζουν ειδικά για μεταφράσεις από Ελληνικά στα Αγγλικά, διαζύγια, και λογαριασμούς του ΙΚΑ…
Όλα αυτά έγιναν πριν 3-4 χρόνια,  σήμερα ψάχνοντας στα αρχεία μου ξαναθυμήθηκα τα καθέκαστα  διαβάζω τα τότε πρακτικά και φιλοσοφώ, κάθε βήμα της ζωής έχει και κάτι καινούργιο να με διδάξει.
Κάτι το οποίο λυπάμαι στη ζωή μου είναι ένα, ότι δεν πήγα σχολείο να έχω ένα formal education, μια περγαμηνή ρε παιδί, να την κρεμάσω σε έναν τοίχο να την βλέπουν οι διαβάτες, οι αναγνώστες να με θαυμάζουν, χωρίς να με ξέρουν, μια περγαμηνή να γράφει με χρυσά γράμματα απόφοιτος του τάδε πανεπιστημίου,   αλλά όχι της ζωής.
Αλλά ποιος ξέρει,  ίσως στην άλλη ζωή  θα βγάλω το άχτι μου ίσως  γίνω μπακαλόγατος των γραμμάτων…
Να έχετε έναν καλό μήνα Απρίλη, μήνα της άνοιξης των λουλουδιών και του έρωτα, με  ένα μπουκέτο λουλούδια

                                                Γαβριήλ Παναγιωσούλης        
          






13 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Τουλάχιστον εγώ, απ' όσο σε ξέρω, ομολογώ πως όσα σου έμαθε το Πανεπιστήμιο της Ζωής δεν θα σου δίδασκε κανένα άλλο.

Καλόν Απρίλη σου εύχομαι εγκαρδίως!

nikol είπε...

Μήπως είχες το χρόνο Γαβρίλη μου !!1 Αλλά και πάλι αν δεν είχες σπουδάσει τόσο καλά την πραγματική ζωή θα ήσουν ικανοποιημένος !!
Νο μίζω όχι γιατί έχεις μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες !!
Την αγάπη μου

Αστοριανή είπε...

...
τα έβγαλες από μέσα σου
και τώρα είσαι ήσυχος...

Γαβρίλη μου,

ένα, νομίζω, ξέχασες... ότι
ΑΝ δεν έχεις μέσα σου ΨΥΧΗ, κανένα Πανεπιστήμιο δεν θα σε δίδασκε τις σπουδαιότερες αρετές της ζωής, που ευτυχώς για σένα και όσους σε γνωρίζουμε... έχεις!

...

Υγ.
Ετοίμασε τα φτυάρια... έρχεται το ..."άσπιλο απριλιάτικο χιόνι"...
μα πρόσεχε, θα είναι κοντά στο μηδέν ... δύσκολο να βγεις έξω...
Χαιρετισμούς στην Ορτανσία σου,

Υιώτα-Δημήτρης

Μηθυμναίος είπε...

Ξέχασα να συμπληρώσω στο παραπάνω σχόλιό μου, Γάβο, ότι η χαλαρότητά σου στην πολυθρόνα είναι εμφανής, από τη στάση του σώματος την ηρεμία, τη συντροφιά του πιστού φίλου δίπλα σου και την απόλαυση της Solera!!!
Σε χαίρομαι!

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
καλημέρα από μια παγωμένη Νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα, ότι άνθισε χθες σήμερα ξημερώθηκε μαραγκιασμένο, θερμοκρασία κάτω το -0 κελσίου

Τόσα και τόσα γραπτά μου καταγίνονται με την νεανική ηλικία τούτο εδώ είναι απόσταγμα από το σήμερα, ξέρεις πολλές φορές τεμπελιάζω να γράφω οπότε ψάχνω στο αρχείο να βρω κάτι παλιό δικό μου, είναι σα να το ντύνεις με καινούργια ρούχα στο ίδιο κορμί... του προσθέτω ή αφαιρώ κάτι και το ξανα σερβίρω.
Είναι σα το ξαναζεσταμένο φαγητό του χθες,
Ναι έχεις δίκιο η χαλαρότητα κι εμένα και του κύωνος, πιστου φίλου ζωγραφίζωντε στον ορίζοντα της ηρεμίας της στιγμής.

ευχαριστώ
χαιρετώ

Γάβο

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Νικόλ

Μάλιστα είναι όπως το λες,
Η ζωή ήταν τρέχα, τρέχα, δεν υπήρχε σταθμός ξεκούρασης, ανάσας πουθενά πάντοτε το τραίνο της ζωής έφευγε πριν προλάβω να μονιμοποιηθώ και όταν το κατάφερα α! τότε περίμεναν 5 στόματα να χορτάσουν, και να εξομοιωθούν σε καινουργιο περιβάλλον, γλώσσα ήθη και έθιμα.
Αλλά έτσι όπως ήρθε η ζωή με ένα χρώμα παρδαλό μια πάνω, μια κάτω, έγινε πιο ενδιαφέρουσα, με μια αντανάκλαση σαν το ήλιο που πάει να δύσει κι αφήνει πίσω του πολύχρωμες ακτίνες (ποδάρια) στην χωρική μου ντοπιολαλιά, πριν πέσει το σκοτάδι που όλοι ξέρουμε ότι είναι προσωρινό μέχρι το επόμενο γλυκοχάραμα...


Ευχαριστώ πολύ,

με αγάπη
Γαβριήλ
υ.γ Βλέπω τα νέα της Ελλάδας (Προσφυγικό) και λέω Ελλάς Quo Vadis?

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Σε είδα στην εκδήλωση της Κυριακής, (Θεανώ Μάργαρη κλπ) ήσουν με την κόρη σου, αλλά μέσα το σκότος, η πολυκοσμία, δεν σε πρόλαβα...

Ναι τα έβγαλα από μέσα μου αλλά δεν ησύχασα, η Μοντέρνα σύγχρονη ζωή μας εδώ στην μεγαλούπολη έχει κι αυτή τα μυστικά της, όμως λείπει το σφρίγος και η νιότη οπότε αντί να λαμβάνω μέρος παρατηρώ και αποθηκεύω...

Ναι σήμερα είναι παγωνιά το καλοριφέρ εργάζεται ασταμάτητα


Ευχαριστώ

χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, αν πρόσεξες την φωτογραφία στο δεξιό brazo της πολυθρόνας estoy disfrutando una corona...
gracias,
saludos
Gabo

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Είσαι ατόφιος άνθρωπος Γαβρίλη!
Δεν ξέρω αν αυτό διδάσκεται σε κάποιο πανεπιστήμιο, ή καταχτιέται με το μόχθο και τον αγώνα.
Αν και πολύ μακριά μου, ένιωσα πως κάθισα για λίγο πλάι σου στον κήπο και μου άνοιξες την καρδιά σου.
Το εκτιμώ πολύ αυτό και συγκινούμαι με τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να εκτεθούν και να μοιραστούν -όχι μόνο τις νίκες τους- αλλά τους φόβους και τα απωθημένα τους.

Εγκάρδιους χαιρετισμούς Γαβρίλη!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη,

Τούτη την φορά προσπάθησα να σκιαγραφήσω το σήμερα, το χθες τα όνειρα οι αγώνες όλα πέρασαν, όμως και το σήμερα είναι ένα κομμάτι της ζωής μάλιστα πιο σπουδαίο γιατί με αυτό μαζί ζω και υπάρχω.

Ακόμα και το αύριο πρέπει να είναι συνδεδεμένο με το σήμερα, για την συνέχιση της ζωής, με τα διδάγματα του χθες, Άρα η ζωή συνεχίζεται όχι όπως ήξερα αλλά όπως βρήκα...

Ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Δικό μου το λάθος, Γαβρίλη, αντί για Corona έγραψα Solera παρασύρθηκα από την αντίστοιχη μπύρα της Βενεζουέλας.
Και βέβαια την πρόσεξα, απλά έχω συνδυάσει τη δική μας (τότε) Solera με την μεξικάνικη Corona. Con un trozo de limon...
Εβίβα λοιπόν!

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε.
Μα δεν κατάλαβες ακόμα πόσα πτυχία έχεις;
Για ψάχτο!!!!
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Πάλι έμεινα με την αμφιβολία!!!
Μήπως είναι κάτι που δεν ξέρω;

ευχαριστώ

Γαβριήλ