Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Happy Mother's Day

Happy  Mother’s Day
Feliz día de las Madres
Ευτυχισμένη μέρα της μητέρας,
Εύχομαι σε όλες τις μητέρες του κόσμου μια χαρούμενη μέρα της μητέρας με μια αγκαλιά τριαντάφυλλα αυτά που ανθίζουν στον κήπο μου μέσα.  


                                    Η γιορτή της Μητέρας

Θυμάσαι τότε μάνα μόλις  άρχισα να γνωρίζω τον εαυτόν μου, άρχισε ο πόλεμος, η πείνα, η κακομοιριά όπου κράτησε μέχρι ωσότου  έφυγα από κοντά σου, για να ικανοποιήσω τα όνειρά μας, που ήταν ένα μόνο:  να χορτάσουμε όλοι μαζί ψωμί.
Πάλεψες όσο μπορούσε στα χρόνια του πολέμου, όμως δεν ήταν ούτε ένα ούτε δύο, ήταν πολλά, πάρα πολλά, στερηθήκαμε τα πάντα και όμως η αγάπη σου, η στοργή σου και η αυτοθυσία σου μας κράτησε ζωντανούς.
Τα χρόνια πέρασαν διάβηκαν, η ψευδαίσθηση του προσωρινού στα ξένα έγινε μόνιμη, το ξεροβόρι αυτό που κιτρινίζει τα φύλλα των δένδρων άσπρισε και τα μαλλιά σου, γέμισες ρυτίδες σαν τα ξερά τα φύλλα του φθινοπώρου που πέφτουν και τα τρώει η μαύρη γη. Βασίστηκες μάνα πάνω μου κι όταν γύρισα μετά από 23 χρόνια τρόμαξα με την αλλαγή του χρόνου, σαν περαστικός γυρολόγος έμεινα μαζί σου.
Τα  τόσα χαμένα χρόνια μακριά σου  δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω, μόνη σου έμεινες να κοιτάς τα δυο βουνά της Πυλάρου, αντίο όνειρα,  μια μοναξιά βαριά ασήκωτη που μόνο εσύ γνωρίζεις μέχρι που πάλι μόνη σου έφυγες για τον άλλο κόσμο.  Αλήθεια τι είναι η ζωή;  Μια απατηλή προσωρινή  ιδέα που ποτέ δεν εκπληρώνεται σύμφωνα με το τι θέλεις. 
Κι εμένα μου έμεινε η πίκρα το παράπονο γιατί; Ένα γιατί που με πνίγει που δεν υπάρχει καμιά λύση, μόνο    η καρτερία σε ότι έχει απομείνει από τα χρόνια των ονείρων, αυτά που μας έλεγες σαν παραμύθια, στο κρύο του χειμώνα, κάτω απ’ τα σκεπάσματα συντροφιά με το φως απ’ το καντήλι αυτό που έκαιγε πάνω στο κομοδίνο, κι εμείς βρίσκαμε καταφύγιο στην αγκαλιά σου, έξω λυσσομανούσε ο βοριάς, ο πόλεμος, οι σκοτωμοί η πείνα και η δυστυχία..   

***********************************

 Μάνα στην χώρα των τροπικών
..Οδήγησα τη μάνα του παιδιού στο σπίτι του γιατρού, σε μια συνοικία που μένουν οι έχοντες και κατέχοντες. Η μάνα χτύπησε την πόρτα, μετά  άρχισε να φωνάζει γιατρέ, έ γιατρέεεε, Η υπηρέτρια χολωμένη που της χάλασαν την ησυχία  βγήκε στο μπαλκόνι και είπε. Τι φωνάζεις δεν βλέπεις ότι δεν είναι κανένας μέσα, θα τον βρεις στο Hotel del Norte , άντε φύγε από εδώ πρωί, πρωί, κι έκλεισε την πόρτα με τέτοια δύναμη ώστε ακούστηκε σαν πιστολιά. Η μάνα τρόμαξε νόμισε ότι της έριξαν,  έπεσαι καταγής να προφυλαχθεί, πάντοτε φοβόταν τις συνοικίες των πλούσιων… Λαχανιασμένη έφτασε στο ξενοδοχείο το άσπρο αυτοκίνητο ένα convertible  Μερσεντές  με τα κόκκινα καθίσματα ήταν εκεί παρκαρισμένο στην αυλή. Τρέχει στην είσοδο, κοιτά προς την τραπεζαρία, αυτή με τα άσπρα τραπεζομάντηλα, ρωτά τον σερβιτόρο για τον γιατρό.
-Μα αυτός έφυγε με παρέα νωρίς τα χαράματα πήγανε για ψάρεμα.
Βγήκε απ’ το ξενοδοχείο σαν τρελή, έπρεπε να βρει άλλον γιατρό,  στο νοσοκομείο αυτοί θα ξέρουν να της πουν τι να κάνει. Έβαλε στα πόδια της φτερά κουνούσε τα δυο της χέρια σαν να τράβαγε κουπί σε φανταστικό πέλαγος κι έτρεχε ξυπόλυτη, έτρεχε, έτρεχε. Ο ήλιος τσουρούφλιζε τα πάντα σκονισμένη, ιδρωμένη με τον στόμα ανοιχτό λαχανιάζοντας έφτασε στο νοσοκομείο, βρήκε την πόρτα ανοιχτή
-Το παιδί μου φώναξε πως είναι;
μια καλόγρια με πεταλούδας σχήματος καπέλο, ντυμένη στα άσπρα φάνηκε μπροστά της.
Δεν, δεν βρήκα το γιατρό ψέλλισε η μάνα, με τρεμάμενα χείλη.
Μα  δεν είναι ανάγκη να ψάχνεις για γιατρό,.
Α! το παιδί μου έγινε καλά;
Όχι κυρά μου,  το παιδί σου πέθανε.
Το έχουν βάλει στο Αμφιθέατρο στο διπλανό κτίριο, θα πρέπει να το πάρεις από εκεί το συντομότερο γιατί κάνει ζέστη και της έκλεισε την πόρτα.
Άρχισε να κλαίει,
Ήρθε στην πιάτσα των ταξί παρέα με το ξανθό λουστράκι, γιο μιας γυναίκας του λιμανιού και σκανδιναβού ναυτικού,  με βρήκαν, μα αυτή είναι μια άλλη δραματική  ιστορία.  
Γαβριήλ Παναγιωσούλης




14 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Τι να γράψω φίλε μου για τη Μητέρα, εκείνη που μας έδωσε ζωή, στοργή, φροντίδα και τόση αγάπη και δεν υπάρχει πια…
Μόνο την καρδιά μου μπορώ να της "χαρίσω"και τη θύμηση, όχι μόνο αυτή τη μέρα… Κάθε μέρα.

Να ευχηθώ όμως και με πολλή αγάπη στις μητέρες των παιδιών μας, αυτές που στέκουν δίπλα μας και δίπλα τους:

Να ‘ναι ΚΑΛΑ και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ!

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μας,

Χρόνια Πολλά
σε όλες τις μητέρες του κόσμου!
Το κείμενό σου, βγαλμένο από τα φυλλοκάρδια σου, με συγκίνησε.

Λες να μας αφουγκράζοντε από κει πάνω που είναι;

Κατά κάποιο τρόπο, και οι φωτογραφίες σου με συγκίνησαν.
Τα τριαντάφυλλα σας,
...το πτερωτό που φιλά την μάνα γη...
και οι δυο σας, στον πράσινο γήινο παράδεισο...
που σας εύχομαι υγεία και Αγάπη.
Να είστε καλά,
Υιώτα

Mia Petra είπε...

Σας διάβασα κλαίγοντας αγαπητέ κύριε Γαβριήλ, ως μητέρα κι εγώ, αλλά και ως το παιδί των γονιών μου... Να είστε καλά. Καλημέρα από την ανοιξιάτικη Ελλάδα.

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
όπως λες κι εσύ τη Μητέρα αξίζει να την εορτάζουμε κάθε μέρα.

όμως τούτη την Κυριακή 10 Μάη είναι ειδικά αφιερωμένη σε αυτήν, δηλαδή σε όλες τις γυναίκες του κόσμου οπότε ο κάθε ένας μας εκφράζει την αβρότητά του, την αγάπη του, προς την μητέρα του, ή των παιδιών του κοκ, έστω και με ένα τριαντάφυλλο....
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Χρόνια πολλά, ευτυχισμένη μέρα της μητέρας, σε εσένα και σε όλες τις μητέρες του κόσμου,


Αν και παλιότερα στην Ελλάδα αυτή η ημέρα μας ήταν άγνωστη, τουλάχιστον στα χρόνια τα δικά μας
εν τούτοις είναι μια ημέρα που δίνει αγάπη και τιμή σε όλες τις γυναίκες του κόσμου.
σε ευχαριστώ,
Να έχετε μια χαρούμενη Κυριακή μαζί με τις κόρες σας
χαιρετισμούς Δ.

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Mia Petra,

Το όνομα της μάνας κυριαρχεί απ την αρχή ως το τέλος της ζωής μας.
Μερικοί από εμας την στερηθήκαμε ένεκα καταστάσεων όμως δεν έπαψε ποτέ να είναι η μάνα μας, ακόμα και σήμερα οτιδηποτε άσχημο έρθει φωνάζυμε Ω! μάνα μου.

Στέλνω σε όλες τις μητέρες του κόσμου και σε όλες τις γυναίκες τις καλύτερες μου ευχές για μια χαρούμενη μέρα της μητέρας, έστω και με την φωτογραφία των τριαντάφυλλων από τον κήπο μου.

Σε ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Πολύ ωραίο και συγκινητικό το γραπτό σου, αγαπητέ Γαβριήλ. Ευχαριστούμε για τις ευχές και τα λουλούδια. Την καλημέρα μου από τη Λέσβο.

airis είπε...

Αχ αγαπημένε μου Γαβρίλη ! Πόσο συγκινητικό το κείμενο σου!
Τι όμορφη πραγματικά αφιέρωση για αυτή τη γιορτή που δεν χρειάζεται χρόνια πολλά και δώρα , μα αγκαλιές, χαμόγελα κι αγάπη!
Η γραφή σου μα κι η ιστορία σου όλα καθηλωτικά!
Να'σαι καλά πάντα να σε διαβάζουμε :)))

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δώρα,
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
Ο κάθε ένας μας έχει την δική του μάνα, όλος ο κόσμος είναι γεμάτος από μητέρες είναι η άνοιξη της ζωής, χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε ζωή.

τα λουλούδια είναι αυτά που φυτρώνουν από τον δικό μου κηπάκο γεμάτα νοσταλγία και αγάπη.

ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Δεν ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα με την εορτή της μητέρας, εδώ είναι μια μεγάλη εορτή οπότε όλες οι μητέρες έχουν την τιμητική τους.
Είναι η ημέρα που ο κάθε ένας νοσταλγεί και θυμάται τα παιδικά του χρόνια, την δικιά του μάνα, αυτή που δεν υπάρχει πια, σήμερα όμως εορτάζουν όλες οι μητέρες μαζί και η μητέρα των παιδιών μας.
Σου εύχομαι λοιπόν μια ευτυχισμένη μέρα της μητέρας Κυριακή 10 του Μάη...
με αγάπη
Γαβριήλ

George είπε...

<< Μάννα κράζει το παιδάκι...>> ξεκινάει το παιδικό τραγουδάκι πλέκοντας τον ύμνο στη Μητέρα. Και δεν είναι το μοναδικό. Πολλά είναι τα τραγούδια, τα αφιερώματα, τα ποιήματα που έχουν γραφτεί για το ίδιο πρόσωπο. Τη Μάννα.

Μπάρμπα Γαβριήλ δώσε μου λίγο χώρο να πω και εγώ κάτι για τις Μανάδες όλου του κόσμου με μια Λογκανικιώτικη ιστορία.

Θα έχεις ακούσει ένα τραγούδι που λέει ο Νταλάρας...εφτά νομά ( νομάτοι ) σε ένα δωμά ( δωμάτιο ) που να ξαπλώ ( ξαπλώσεις ) να κλείσεις μα ( μάτι ). Σε ένα μικρό φτωχικό σπίτι ( στον Λογκανίκο ) που το φώτιζε ένα λυχνάρι, το ίδιο λυχνάρι που φώτιζε και το δικό σου σπίτι στη Κεφαλλονιά, εννέα νομάτοι, 6 παιδιά, δυο οι γονείς και μια γιαγιά, σε δυόμισι δωμάτια. Το χειμωνιάτικο με το τζάκι, η σάλα με το μπαούλο και τον γιούκιο με την προίκα της νοικοκυράς και ένα ακόμα μικρό υπνοδωμάτιο η καμαρούλα. Τα παιδιά απόψε δεν μπορούσαν να κλείσουν μάτι γιατί πεινάγανε και η Μάννα δεν είχε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ να τους δώσει. Εκείνα σκούζανε, κλαίγανε και δεν τους κόλλαγε ύπνος. Σκέφτηκε τότε η Μάννα να τα κοροϊδέψει μέχρι να δει μήπως μπορέσει και τους βρει κάτι να φάνε. Πήγε στο παραγώνι του τζακιού και με τη μασιά μάζεψε λίγη στάχτη, λέγοντάς τους οτι έχει βάλει μια πίτα να ψηθεί. Εκείνα όλο χαρά τώρα αφού θα έτρωγαν κάτι, ξαγρύπνησαν, μαζεύτηκαν στο τζάκι και σύμπαγαν τη φωτιά να γίνει γρήγορα η πίτα. Έβαζαν περισσότερη στάχτη, γελούσαν και περίμεναν πότε η Μάννα θα την βγάλει από τη φωτιά. Η Μάννα εν τω μεταξύ σκεφτόταν τι να τους πει για να δικαιολογήσει την...ανύπαρκτη πίτα. Σε κάποια στιγμή που τα παιδιά έφυγαν από το τζάκι, χάλασε το σωρό με τη στάχτη που...ψηνόταν η πίτα και είπε στα παιδιά οτι έβαλε πολύ φωτιά και η πίτα κάηκε. Τους είπε ακόμα να μην πουν τίποτα στον Πατέρα τους γιατί θα την μάλωνε που έκαψε το φαι. Τα παιδιά δεν είπαν τίποτα στον Πατέρα τους για να μη μαλώσει τη Μάννα τους και κοιμήθηκαν νηστικά.

Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να και να κάνω ένα μνημόσυνο στη δική μου Μάννα την κυρα-Χρυσούλα ( δεν υπάρχει πια ) και να πω ένα ευχαριστώ στις Μανάδες που υπάρχουν ανάμεσά μας και μας φωτίζουν όπως οι φάροι, που με τη λάμψη τους δίνουν φως στα μαύρα πέπλα της θάλασσας.

ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΑ

pylaros είπε...

Φίλε μου Γιώργο!
Συγκινητικό το της μάνας
και τι δεν μου θύμισες φίλε μου, τις μανάδες του τότε ηρωίνες για να μας θρέψουν και δεν υπήρχε και τίποτα έπρεπε να μας ξεγελάσουν ακόμα και με πίτουρα, αλλά ούτε αυτά υπήρχαν.
Φίλε μου θυμάμαι η μάνα μου κάπου είχε βρει πατάτες τις έβρασε λοιπόν και τις έφερνε στο τραπέζι ζεστές, ζεστές να φάμε.
Κρύφτηκα από πίσω της και της έκλεψα μια την έβαλα στο στόμα έτσι ολόκληρη να την καταπιώ. Δεν πρόφτασα σκάλωσε στον λαιμό μου... όμως έζησα
με το άρθρο σου φίλε είναι σα να αποδίνεις φόρο τιμής στις μανάδες μας, όλες τις μανάδες του κόσμου αρχίζοντας από τα αμίμητα, αλησμόνητα παιδικά μας χρόνια.

Ευτυχισμένη και χαρούμενη μέρα σε όλες τις μητέρες λοιπόν επίσης στην σύζυγό σου που κι αυτή μητέρα είναι.

Ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Πολύ συγκινητική η ιστορία σου Γαβριήλ! Ένας μικρός φόρος τιμής σ' όλες τις μάνες που αγωνίζονται μέσα από αντίξοες συνθήκες να αναστήσουν τα παιδιά τους. Παίρνω λίγο απ' το χρώμα και το άρωμα του τριαντάφυλλου και σε καληνυχτίζω!

pylaros είπε...

Ναι, όλοι μας έχουμε μια μάνα,

Το γραπτό μου είναι οι μνήμες μιας περασμένης εποχής όπου οι μητέρες μένανε μόνες μετά και αφότου τα παιδιά τους γινόταν 16 ετών.
έβγαιναν στην πιάτσα για το μεροκάματο.

Ευχαριστώ πολύ κ Μ. Κανελλάκη

Γαβριήλ